Julia
7.
De volgende dag werd ik wakker in de bleke dageraad. De wereld buiten het raam kwam net tot leven. De eerste zonnestralen keken lui achter de wolken vandaan. De dag zag er prachtig uit, maar het maakte mij niets uit. Vandaag voelde ik me eenzamer en verloren dan gisteren.
Ik nam een douche, kleedde me om in een comfortabele jeans en een losse blouse. Met een langzame stap, voetje voor voetje, ging hij naar beneden naar de keuken. Sara zat aan tafel met een mok koffie. Haar ogen waren geschaduwd, bijna blauw. Op het eerste gezicht was het duidelijk dat ze een slapeloze nacht had gehad. Ze wierp me een lege blik toe.
'Hoi.', fluisterde ze.
'Hallo, eendje.', begroette ik haar op de oude manier.
'Gaan we winkelen?', vroeg Sara. 'Ik moet iets doen, anders word ik gek. Ik word gek, mijn hart breekt, Julia.', ze probeerde met al haar kracht om niet in tranen uit te barsten.
'We gaan zeker. Ik voel hetzelfde, Sara. En het ergste is te weten dat dit nooit zal veranderen. Ik kan niet over zijn vertrek heen komen, de leegte die hij achterliet. Ik wilde dat ik hem naast me kon hebben zodat het nooit zou gebeuren.'
'Toen je nog sliep, belde Robert. Hij nam namens jou contact op met het transportbedrijf. Hij gaf het bericht door dat je spullen waren ingepakt en vanmiddag zouden arriveren.'
Ik was de verhuizing helemaal vergeten, die ik gisteren nog aan een vriend had verteld. Dankbaar voor Robert zijn hulp en steun, knikte ik alleen maar begrijpend. Ik had de kracht niet om mijn vriend te bellen en hem te bedanken. Gelukkig kende ik hem goed genoeg om te weten dat hij er niet kwaad om zou worden. Ik stelde het bellen van de Grote uit tot een andere dag.
We konden geen van beiden rijden, dus vroegen we Glen om te helpen. Hij had duidelijk ook behoefte aan iets te doen, want hij stemde zonder blikken of blozen in met het winkelen van de vrouwen. Hij wachtte geduldig op ons om te kopen wat we nodig hadden. In stilte onderging hij pelgrimstochten van winkel naar winkel op zoek naar rouwkleding.
'En waarom hebben we het gedaan?', vroeg ik wanneer ze thuiskwamen. 'Wat maakt het uit of we zwart of paars dragen? Ik voel me alsof de begrafenis van morgen een modeshow wordt, en toch heb ik het zelf bedacht.', ik voelde me boos op mezelf. Nu ik een zwarte kokerrok, naaldhakken en een blouse in dezelfde kleur had gekocht, overviel haar schaamte. Net alsof ik me had verkleed voor een belangrijk feest, niet de begrafenis van mijn vader.
'Stop ermee, Julia.', Sara vermaande me. 'Het is traditie om zwarte kleren te dragen op begrafenissen. En we hadden ze niet. Wat zou je aantrekken? In jeans?', snoof ze. 'Goed dat je daaraan gedacht hebt.'
'Sara heeft gelijk, Julia.', Glen steunde zijn vrouw. 'En bovendien, ondanks de schijn, in zo'n situatie is winkelen, naar mijn mening, heilzaam. We zijn er een tijdje tussenuit geweest. Morgen staat ons een zware dag te wachten, dus is het goed dat we de laatste uren in schijnbare normaliteit hebben doorgebracht.', herinnerde hij eraan.
We hebben de rest van de dag in het huis rondgehangen, herinneringen opgehaald en de tranen weggeveegd die nog steeds uit onze ogen stroomden. De kartonnen dozen uit Amsterdam stonden onaangeroerd tegen de muur in de woonkamer. 's Avonds gingen we naar de kerkkapel, waar gebeden werd bij papa's kist. Ze haatte zulke plaatsen. De kilte van hen drong door tot in het merg van mijn botten. Ik was verlamd door de angst voor de dood, leegte en duisternis. Het wassen lichaam van mijn vader vervulde me met angst. Ik wilde zo graag zijn welluidende lach nog eens horen, zijn hartverwarmende glimlach van dichtbij bekijken. Als ik hem nog een laatste keer kon omhelzen en zeggen hoeveel ik van hem hield, hoe dankbaar ik was voor alles wat hij had gedaan. Ik stond voor de kist en had het gevoel dat het verlangen dat mijn ziel verscheurde nooit zou verdwijnen, dat ik nooit over het verlies heen zou komen en zou ophouden mezelf de schuld te geven dat ik niet eerder thuis was gekomen. Ik was zo dom geweest mijn vader zijn laatste jaren alleen te laten doorbrengen terwijl ik zinloos in Amsterdam vastzat.
Ik kon 's nachts niet slapen. Herinneringen aan het verleden rolden door mijn hoofd - de kindertijd die ik doormaakte terwijl ik mijn vaders hand stevig vasthield, de momenten waarop ik samen met hem de grote, enge wereld verkende. Mijn jeugd en uiteindelijk weglopen naar een vreemde stad. Van liefde omdat ik de moed niet had om ervoor te vechten. Ik gaf het op, durfde niet meer, ging weg.
Ik werd gekweld door beelden met Adam in de hoofdrol. Ik herinnerde me wat we samen hadden meegemaakt - moment na moment. Ik wilde hem zo graag naast me hebben nu. Adam zou weten wat te zeggen, hoe me te troosten, me gerust te stellen. Voor het eerst voelde ik grote spijt voor mezelf - waarom heb ik het toen opgegeven? Terwijl de nacht langzaam plaats begon te maken voor dagen - een van de ergste in haar leven tot nu toe - begon ik me opnieuw af te vragen hoe het mogelijk was dat de jeugdige liefde nooit was vervaagd? Was ik me aan het voeden met een waanvoorstelling? Misschien had ik een gevoel uitgevonden dat al lang niet meer echt bestond?
***
We hebben ons ontbijt alleen opgedrongen vanwege Glen. Hij stond boven ons in de keuken en dreigde dat we nergens heen zouden gaan voordat we een voedzame maaltijd hadden gegeten. Was hij de enige die besefte wat ons die dag te wachten stond en hoe belangrijk het was dat we de energie hadden om te overleven?
Na de maaltijd gingen we naar boven. We kleedden ons om in zwarte kleren en gingen zwijgend terug naar de woonkamer. Glen was zijn stropdas aan het verstellen toen we binnen kwamen.
'Zullen we gaan?', vroeg Sara.
'Ja. Julia, ben je klaar voor?', hij keek me aan en corrigeerde zijn jasje.
'Kun je je voorbereiden op zoiets? Zo ja, misschien kan je me wat advies geven? Kun je me vertellen hoe ik het moet doen?', ik was onnodig bitter tegen mijn vriend die ons zo goed mogelijk steunde.
'Laten we dan gaan.', Glen negeerde mijn hoon, liep langs me heen en ging naar de uitgang.
We kwamen in stilte bij de kerk aan. Zonder een woord te zeggen doorstonden wij ook de eerste gebeden. Om het verdriet dat uit mijn hart stroomde te stoppen, keek ik ergens ver voor me uit. Ik staarde ongezien naar de priester of naar de misdienaars. Met al mijn kracht probeerde ik niet naar de kist te kijken die voor ons stond. Ik had er grote moeite mee, dus vlak voor het einde, toen ik een grote brok in mijn keel voelde groeien en ik begon te snikken, stak ik mijn blik in de zwarte pinnen. Sara, die aan de hand van haar man werd vastgehouden, snikte zachtjes, wat het voor mij nog moeilijker maakte mijn emoties in bedwang te houden. Zij wilde sterk blijven, volhouden, geen openlijke uiting geven aan haar verdriet.
De begraafplaats was dicht genoeg bij de kerk dat het weinig zin had om te rijden. Nadat de uitvaartmis was afgelopen, gingen we met de vele vrienden en kennissen van mijn vader naar de begraafplaats. Ik liep vlak achter de zwarte, ontzagwekkende auto en luisterde naar het geluid van mijn hakken die op het asfalt tikten. De zon scheen schuchter, verwarmde mijn koude, verbeende handen. Ik was bang voor het moment dat me te wachten stond. Ik kon de gedachte niet verdragen dat over een paar minuten het lichaam van mijn vader in een eikenhouten kist in een donker graf zou liggen en ik hem nooit meer zou zien. Ik had het gevoel dat ik nu niemand meer aan mijn zijde had, hoewel Sara en Glen nog steeds aan mijn zijde stonden.
Comments
- 15 aug
0