Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Een herwonnen leven (Deel 11)

Echte liefde sterft nooit

Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 8 aug 2021
1
21
1
Julia
Julia
Afbeelding door Leighann Blackwood via Unsplash
Julia

10.

De volgende ochtend werd ik natuurlijk verdrietig wakker, maar ik voelde niet langer de leegte die de afgelopen weken had begeleid. Ik stond op van de bank, waar ik in slaap was gevallen net nadat Adam was weggegaan, en liep meteen naar de douche. Vandaag voelde ik een onmenselijke schaamte omdat ik verwaarlozing had toegelaten die mijn dierbaren moesten aanzien. Ik schrobde mijn lichaam tot er rode vlekken op verschenen - alsof ik het wekenlang gebrek aan hygiëne wilde goedmaken. Ik ging naar de keuken, en hoewel ik wist dat ik mijn strakke maag, die de laatste weken van voedsel verstoken was, eerst moest verwennen met een maaltijd, zette ik eerst koffie. Ik kneep de warme mok in mijn handen en keek weer naar het landschap buiten het raam. Ik dacht aan Sarah en haar woede. Ik moet mijn zus bellen, met haar praten. Om haar te laten weten dat ik weer leef en met een beetje geluk niet weer in mezelf wegzak.
Ik herinnerde me dat de telefoon onophoudelijk rinkelde, die, berustend in zijn gebrek aan belangstelling, zweeg. Ik moet ook de verbindingen controleren, de berichten lezen en, vooral, contact opnemen met Robert. Maar daar had ik de kracht nog niet voor. Ik besloot dat mijn vriend, die al enkele weken op contact van mijn kant wachtte, nog wel een paar dagen kon wachten. Ik dronk mijn koffie op en liep langzaam naar de woonkamer. Plotseling wilde ik naar buiten gaan en in het bos wandelen, onder mijn en Adams boom zitten en zomaar de ochtend doorbrengen. De herfst was aangebroken en de zon scheen volop, althans dat dacht ik. Ik besloot hetzelfde te doen en het huis onmiddellijk te verlaten.


Ik liep langzaam, de geur van de wereld in me opnemend. De stralen verwarmden mijn magere gezicht. Ik had bijna geen energie, maar veel motivatie om mijn doel te bereiken. In de zomer was de transformatie van de natuur duidelijk zichtbaar. Kleurige bladeren bezaaiden het kreupelhout, bomen ritselden in de zachte wind. Ik bereikte de plaats en haalde diep adem. Ik was blij dat de wandeling voorbij was, want ik voelde me moe. Ik ging zitten, krulde mijn knieën op en sloot mijn ogen. Plotseling, voelde ik dat ik niet alleen was. Doodsbang, sprong ik op van mijn stoel. Ik was opgelucht en blij en lichtelijk verrast dat het geen vreemde was die op de loer in mijn leven lag, maar Adam. Mijn hart bonkte in mijn borst toen de man dichterbij kwam.

'Je liet me schrikken.', zei ik, hoewel ik hem eerst had moeten begroeten.

'Hé, ook leuk om jou te zien.', Adam glimlachte, stond naast me. 'En het spijt me, ik wilde je niet laten schrikken.'

'Wat doe jij hier?', vroeg ik het meteen nadat ik weer op de grond was gevallen.

'Ik zou hetzelfde kunnen vragen. Ik kom hier bijna elke dag.', legde hij uit en ging naast me zitten. 'Hoe voel je je vandaag?'

'Dank je. Fijn, als je zelfs maar kunt praten over je hier goed voelen.', snoof ik. Ik sloot mijn ogen weer, leunde comfortabel tegen een boom en inhaleerde diep.

'Wat doe jij hier?', vroeg Adam.
'Ik bezo eg het bos gewoon.', zei ik. 'Het is de enige veilige plek die ik ken. Behalve thuis, natuurlijk. Maar deze, om duidelijke redenen, toont geen vriendschap.'

Ik voelde me nog steeds ongemakkelijk door Adams nabijheid. Ik begreep niet hoe het kon gebeuren dat hij mij zomaar benaderde, zonder ook maar de geringste uitleg, zonder enig gesprek vooraf. Dat kon ik niet doen. Ik kon niet, zoals hij, doorgaan met alles en doen alsof er nooit iets gebeurd was. Aan de andere kant was ik blij om zijn stem te horen, zijn geur te ruiken. Ik dacht koortsachtig na over wat ik nu moest zeggen. Weer viel er een stilte tussen ons, en ik had geen idee hoe die te verbreken. Wat wel en wat niet te zeggen? Uiteindelijk besloot ik dat ik waarschijnlijk de enige was die de stilte ongemakkelijk vond en dat ik moest proberen nonchalant te zijn. Dit is tenslotte Ad, een man die ik goed ken. Tenminste, dat deed ik.

'Zullen we praten?', vroeg ik verrast door de vraag, ik hield mijn adem in, wachtend op een reactie.
'Tuurlijk, waar wil je het over hebben?', de zachtheid van Adams gesproken woorden verspreidden warmte in mij.

Als ik kon knuffelen zoals vroeger of mijn hoofd op een sterke schouder kon laten rusten...

'Ik weet het niet.', ik haalde mijn schouders op. 'Je verscheen zo plotseling. Om eerlijk te zijn, ik had het niet verwacht en ik was ook niet van plan je te ontmoeten.'

'Dus je bent helemaal niet veranderd en plant nog steeds alles zorgvuldig?', hoewel ik hem niet aankeek, wist ik dat hij lachte.

'Mensen veranderen niet, weet je. En ik, ja, plan nog steeds alles, of probeer dat tenminste. Maar de laatste weken hebben aangetoond dat, hoe precies onze plannen ook zijn, het lot alles gemakkelijk kan bederven en in de war sturen.', ik bekende het eerlijk.

'Ja, het is waar. Dat weten we allebei heel goed.', ik wist niet of hij de dood van onze ouders bedoelde, die we beiden meemaakten, of ons.

Ik besloot het niet te vragen, want ik was nog niet klaar voor een serieus gesprek. "Onthoud, er is niets tussen jullie twee.", vermaande ik mezelf in mijn gedachten.

'Ik hoop dat ik niets verkeerds doe door mijn uiterlijk?', vroeg hij.

'Nee, ik ben gewoon verbaasd.'
'Wat mijn verschijning op de begraafplaats betreft, begrijpt u dat ik niet anders had kunnen handelen. Ik wilde je vader vergezellen op zijn laatste reis. En toen zag ik jou, je pijn en verdriet, en ik kon er niet onverschillig aan voorbij gaan. ', ik keek hem recht in de ogen. Hij haalde zijn schouders op. 'En dan... wel iets, ik denk dat we weten waarom ik bij je huis kwam.'

'Je zei dat je met Sara over mij gesproken had.', herinnerde ik me zijn eerdere verklaring.

'Ja, dat is waar. Ik maakte me zorgen om je en besloot te kijken hoe het met je ging.', ik wilde niet vragen naar andere, verborgen redenen.

'Hoe gaat het met je, Adam?', vroeg ik. Ik wilde van onderwerp veranderen.

'Als je het in het algemeen vraagt, is het best in orde.',antwoordde hij.

'Goed, ik ben blij. Ik gaf eerlijk toe.'

'Hoe gaat het met je?', nogmaals vroeg hij naar mijn welzijn. Wat wilde hij echt van me weten? Ik voelde bezorgdheid in zijn stem.

'Ja, veel beter, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik niets meer heb.', zuchtte ik, en alleen al bij het noemen van mijn vader verschenen er tranen onder mijn oogleden.

'Het spijt me, ik wilde je niet verdrietig maken.', zei hij terwijl ik mijn wangen afveegde.

'Het is al goed. Het zal lang duren voor zelfs maar één herinnering aan papa geen sterke emoties meer oproept. Als het ooit stopt met gebeuren.', ik haalde diep adem en kneep mijn oogleden steeds strakker dicht om meer tranen van ontroering tegen te houden.
'Huil alsjeblieft niet. Ik kan dit niet aanzien.', hij streelde mijn magere arm. Onder invloed van zijn aanraking sprong ik overeind als een geschrokken hert.

'Ik moet terug.', zei ik. Ik schudde de gebroken bladeren van mijn broek.

'Ik loop met je mee terug.', Adam stond op en bewoog.

We liepen in stilte door het bos. Ik kon geen onderwerp vinden waarover we vrij konden praten. Adam respecteerde duidelijk mijn zwijgen, want hij sprak ook niet. Toen we voor de poort van mijn huis stopten, glimlachte Adam zachtjes en zei:

'Het was goed je weer te zien. Bedankt om me naar huis te brengen. Zie je later, Adam.', er blokkeerde iets in mij. Ik kan je niet zeggen hoe blij het me maakte dat hij dicht bij was, dat we praatten, zij het nog onhandig.
Ik draaide me om en ging, zonder op Adams reactie te wachten, het herenhuis binnen en verdween een ogenblik later achter de deur.
1
Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 8 aug 2021
1
21
1

Comments

  • 11 sep
  • 0
Ga terug!
  • 11 sep
0

Recente en relevant artikelen