Langs fietspaden bloeit romantiek dramatisch,
kortstondig, maar glorieus.
Het helder blauw, en diepe rood,
gaat aan de meesten van ons voorbij.
Lijken zij, slechtziend, of zelfs blind
voor ieder jaargetij?
Zomaar ontglipt ons weer de tijd,
Terwijl we opgaan in de illusies van de menselijkheid.
Vergeten de kleuren waarmee het seizoen wordt ingewijd.
En valt het oog eens sporadisch, op waar we meestal niet bij stilstaan,
dan zijn de klaprozen, de korenbloemen, al lang en breed vergaan.
Een tweetal late zonnebloemen in een verloren avond uur,
de gele laatbloeiers van een lichtgrijze nazomer.
Het landschap dat je zag met je jonge kinderogen, baadt vandaag in een nieuw licht. Het zijn de willekeurige combinaties van toevalligheden, die sublieme taferelen vormen. Zonder twijfel leg je ze vast, stilstaand, met het nog maar pas ontwaakte netvlies.
Slaat ze ergens op waar ook je dromen liggen,
en vertaalt ze op een dag in kunst.
Je ademt de lucht in, die je vaag herkent van vroeger,
de dorre bladeren lachen je zachtaardig toe,
en gedachteloos strijk je neer in de jonge herfst.
De dans en de danser, de kaars en de kandelaar,
het eén en het ander, onafscheidelijk van elkaar.
soms lijkt een deel van mij al verder, en het ander nog maar daar.
daar waar woorden voor het eerst klinken
alleen hoorbaar, voor de meest aandachtige luisteraar.
waar je de twijfel ziet in passen,
Waarvan niemand weet waarnaar,
voor het oplettende oog alleen nog zichtbaar,
In het sluimerende niets, waarnaar ik staar.
