Het regent. En behoorlijk ook. Onze regenpakken hebben we in de fietstassen. Onze fietsen staan netjes vastgeketend aan de andere kant van de lange straat. De eerste waterdruppels hebben we genegeerd. Het waait wel over. Maar de wind is gaan liggen en de hoosbui wordt er niet minder om.
Dan maar van de nood een deugd maken. In de plaatselijke Plussupermarkt halen we wat blikjes bier en struinen alle gangpaden af om ons bezoek zo lang mogelijk te rekken. Kim her rangschikt de jampotjes, Geert telt de champignons en ik vraag bij de groenteafdeling of ze ook een broodbakmachine hebben die bruidstaarten maakt.
'Nee, mevrouw, daarvoor moet ik u toch echt verwijzen naar een bakkerij,' zegt de vakkenvuller en bij gebrek aan verdere eigenaardige vragen rekenen we ons bier af en verlaten de supermarkt.
Het regent nog steeds.
Vanonder de luifel van het winkeltje kijken we naar de verwoede pogingen van een vrouw om haar stationwagen van de parkeerplaats te manoeuvreren. We zijn niet de enige. Er staat een heel rijtje zuiderlingen te schuilen onder hetzelfde afdak en aan de overkant van de weg staan andere vakantiegangers fanatiek de buienradar te checken wanneer de regen ophoudt.
Al snel zijn alle ogen gericht op de auto. Hij gaat steeds een heel klein stukje naar achteren, dan weer naar voren, en zo gaat het maar door. De wielen draaien niet eens 360 graden, de motor slaat constant af, het uitlaatsysteem hoeft nauwelijks werk te verrichten. Het is slaapverwekkend schouwspel, maar toch staren er velen met ons mee. Even is het stil. Dan wordt de versnelling schijnbaar in zijn vrij gezet: door de aflopende helling rolt de wagen iets schuin naar achteren. Dan stopt hij weer. De bestuurster vervolgt stoïcijns het ritueel stukje naar achteren, stukje naar voren.
Het is net het mislukte theater van de lach.
'Of er is iets mis met die auto of die vrouw kan er niets van.'
'Zou ze überhaupt wel haar rijbewijs gehaald hebben?'
'Ze wordt waarschijnlijk bloednerveus van de aandachtige kijkers.'
'Het is bijna een beetje zielig.'
'Nee joh, dit is de live versie van 'lachen home video's' op de eerste rang.'
'Wacht, ze geeft het op!'
Het portier gaat open en de vrouw komt uit haar stationwagen. Ze stapt doelbewust onze richting op.
'Kunt u mij even helpen,' vraagt ze aan Geert, 'mijn achteruit werkt niet meer,als u mij nou even aanduwt...'
Mijn altijd galante man volgt haar naar de auto.
'Nee hè,' zegt Kim, 'natuurlijk moet ze mijn vader weer hebben! Waarom kan ze niet aan één van die andere kerels vragen?'
'Ze ziet ons kijken,' antwoord ik.
'Ja, nou en? Die andere mensen kijken toch ook allemaal?'
'Maar papa heeft het vriendelijkste gezicht.'
'O, nou lekker dan, heb ik weer, een aardige toegankelijke vader.' Kim mokt nog een tijdje door.
Ik hoor Geert vragen aan de vrouw hoe ze haar auto in de achteruit zet, schijnbaar zijn de aanduidingen op de versnellingspook dusdanig versleten dat hij daar geen wijs uit wordt. Intussen is hij al achter het stuur gekropen en ben ik stiekem apetrots op mijn kerel die een dame in nood altijd wel een handje wil helpen.
En waar de vrouw niet in slaagde, lukt Geert na een tweetal pogingen wel. De toeschouwers gaan helemaal uit hun bol. De handen gaan opeen, een staande ovatie, het gejuich wat volgt is oorverdovend, alsof Geert Olympisch goud gehaald heeft. De dame slaakt een gilletje. 'O, wat dom, ik dacht serieus dat ik de pook in de juiste stand gezet had en kan niet geloven van mezelf dat ik gewoon vergeten was hoe ik mijn auto in zijn achteruit moet zetten, dank u wel!' Mijn man stapt uit en de vrouw weer in en rijdt dood gemoederd weg.
Na dit hoogstandje van onnozelheid waaiert het publiek uit. Het is gestopt met regenen en iedereen pakt de vakantiemodus weer op.
Comments
- 12 aug
0- 10 aug
0- 4 aug
0- 3 aug
0- 3 aug
0