Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Einde (deel 1)

"Het leven gaat zo snel voorbij. Sneller dan we zouden willen. Sneller dan we gepland hadden. We zijn niet in staat om ons voor te bereiden op dit moment."

Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 5 juli 2021
3
22
8
Paul
Paul
Afbeelding door Eyasu Etsub via Unsplash
Voor Paul "Laat me je vertellen wat er gebeurt als de wanhoop over het verlies van iemand die je dierbaar is naar buiten stroomt, als kokende stroop op een open vlam van verdriet: het stolt en verhardt tot er iets ontstaat dat er daarvoor helemaal niet was. Het is niet, zoals men zou verwachten, verlangen of zelfs rouw. Wat gevormd wordt is dik, kleverig en zwart als as. Maar om te begrijpen wat het is, moet je een beetje op je vinger nemen en het met je tong proeven, de smaak zal je vertellen dat alleen woede in haar zuiverste vorm zo scherp en samentrekkend kan zijn. Zoals elke stof kan het worden gewogen, gemeten, uitgesmeerd op een snee brood.” Jodi Picoult
Ik lig stil. Soms ben ik zelfs bang om te ademen. Hoewel mijn ademhaling bewijst dat ik er nog ben. En dit is goed. Mijn spieren, net als de rest van mijn lichaam, weigeren te gehoorzamen. Ze werken niet mee. Steeds vaker herinneren ze me eraan dat ik al heel lang geen goed functionerende machine meer ben. Ik kan niet lopen. Ik kan niet op eigen benen staan een stap zetten. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik een hete mok aromatische koffie in mijn ooit sterke handen hield. Ik heb geen kracht.
Ik val uit elkaar.
Ik dwaal met mijn ogen door de kamer. Voor de honderdste keer observeer ik alles wat me hier omringt. Ik zou me vereerd moeten voelen en het grote gebaar van de dokters waarderen, dat weet ik, want ik lig al een maand in een eenpersoonskamer. En dat zou zelfs een goede zaak kunnen zijn, een soort van pluspunt in mijn vreselijke situatie, ware het niet dat er samen met de privacy die ze ons op deze manier hebben gegeven, veel meer ruimte is voor eenzaamheid en die verdomde zwarte gedachten die niet alleen tegen de muren van mijn hoofd weerkaatsen, maar ook tegen de lege, boze witte muren als ik hier alleen gelaten word.
Ik ben omringd door machines aan beide kanten. Ik heb de indruk dat de dokters alle mogelijke apparatuur hierheen hebben gebracht. Ze controleren mijn polsslag, mijn hartslag, die slechts een kwart efficiënt is, het aantal ademhalingen per minuut. Mijn longen trokken ook nauwelijks meer, dus die houden ze ook in de gaten. Ze kleden me in plastic buizen. Een in mijn neus met zuurstof. Een andere kronkelt als een slang van mijn borst naar het apparaat om de werking van mijn slappe hart te meten. Nog een ander is een sieraad aan mijn rechterhand. Ik kan constant het oor geplaag horen:

Piibip

Piibip

Piibip

Mijn blik valt op de klok die tegenover het bed hangt. Een grote, ronde kutzooi, die de tijd meet die ik nog heb.

Ik haat die klootzak.
Het tikt en tikt onophoudelijk, herinnert me eraan dat het niet lang meer zal duren. Misschien straks al, want je weet maar nooit. En het zegt me op te schieten, logisch na te denken, ook al wordt het steeds moeilijker, de laatste dingen te plannen, de zaken die geregeld moeten worden voordat het op de laatste minuut uitloopt. Ik moet alle deuren achter me sluiten om de boel niet op stelten te zetten. En alles wat ik nu kan doen is mijn vrouw bevelen geven en nog meer dingen voorstellen die dringend moeten gebeuren.
Ik ben al twee maanden niet uit dit verdomde ziekenhuis geweest. Ik weet niet eens meer hoe de lucht ruikt als je hem volledig inademt, zittend op een bankje in het park. Die flarden frisheid die binnenkomen door het raam, dat regelmatig wordt geopend, zijn gewoon niet hetzelfde.
En dus lig ik hier, geef bevelen, en Emy voert ze uit. En ook al weten we allebei dat dit het juiste is om te doen, want "voor het geval dat...", zij en Robert zullen alleen achterblijven, en hun verdere reis moet eenvoudig zijn. Ze kunnen niet met een ongeordend leven blijven rondlopen. Tenminste de officiële, juridische, of technische kant, zoals ik het altijd noemde. Omdat ik toch geen invloed zal hebben op het emotionele gedeelte.
De idioot op de muur slaat tien uur 's morgens. Emy, die links van mij op een stoel zit, houdt haar mollige hand stevig op mijn magere, bijna geheel spierloze hand. Alles wat overblijft zijn haar perfect geknipte vingernagels, huid zo dun als perkamentpapier, en een infuus - mijn beste vriend.
Om tien uur 's ochtends, kondigde mijn behandelend arts het interview achter ons aan. Hij probeerde rustig, misschien zelfs een beetje blij, over deze afspraak in mijn ziekenhuiskamer te praten, dat hij langs zou komen, dat we een tijdje zouden praten. Ik had de verkeerde indruk dat het een sociaal bezoek was. Gewoon, een vriend komt langs voor een kort praatje. De ziekenhuiskamer is mijn nieuwe thuis. Hij heeft me niet verteld waar we het precies over zouden hebben. Ik bedoel, over iets wat te maken heeft met mijn ziekte en eindeloze verblijf in dat verdomde ziekenhuis, natuurlijk. Maar hij gaf geen details. Hoewel hij dat eigenlijk niet hoefde.
Ik weet het al.
Alleen Emy accepteert het niet, dat weten we allebei. Zij cirkelt om deze mogelijkheid heen met haar gedachten en woorden, waarbij zij ervoor waakt er niet te dicht bij te komen, het niet aan te raken met haar gedachten, het niet onbedoeld in ons leven uit te nodigen. Meteen na de aankondiging van de dokter dat we vandaag onze nieuwe studio zouden bezoeken, maakte ze duizenden plannen om me te genezen. Ze noemde nieuwe mogelijkheden die in haar hoofd opkwamen. Het klonk alsof ze collegestof herhaalde terwijl ze naast me zat. Ik dacht toen dat dit waarschijnlijk het beroep van een verpleegster was, want wat anders? Ze deed paniekerige pogingen om meer aan zichzelf dan aan mij te bewijzen dat we nog steeds onbenut potentieel hadden, dat er nog steeds een kans was. Ik heb geen woord gezegd. Ik heb haar niet op een dwaalspoor gebracht. Ik heb het restje hoop dat zij op dat moment als een verdrinkend scheermes vastgreep, niet weggenomen. Ik kon het niet.
De dokter kwam aarzelend de kamer binnen en klopte eerst zachtjes op de deur. Een lange, gedrongen kerel met bierkleurige, uiterst intelligente ogen. Net zoals ik vroeger was. Een stethoscoop hing nonchalant om zijn nek, lichtjes wiegend tegen zijn brede schouders en torso. Op het eerste gezicht kun je zien hoe mijn dokter zijn vrije tijd doorbrengt. In de sportschool, zijn lichaamsbouw aan het vormen. En terecht. Dat deed ik vroeger ook.

Ik deed een heleboel dingen.

Toen.

Hij staat bij het bed. Grote, goed verzorgde handen, legt hij op de metalen reling. Hij gaat niet zitten op de vrijgekomen kruk die rechts van hem in de hoek staat. Dat betekent maar één ding - dit gesprek is duidelijk uit zijn handen. Ongemakkelijk en gênant. Sprekend in de ongenuanceerde taal die hij de laatste tijd gebruikt, wil hij recht in onze verbijsterde gezichten uitkotsen wat er uit te kotsen valt, en het dan zo snel mogelijk verkloten. Laat ons alleen met een klote bericht en de gedachten die meteen bij je opkomen. "Dus ik had verdomme gelijk", denk ik na voordat hij begint te praten.
Hij praat en praat en praat. Zijn dreunende stem weerklinkt tegen de muren, net als mijn gedachten en angsten wanneer ik op zwarte nachten niet kan slapen uit angst dat hij onverwacht zal komen zonder zelfs maar op de deur te kloppen. In feite, luister ik helemaal niet naar hem. Ik weet tenslotte waar hij op doelt.
Ik kan het voelen door alle gaten in mijn perkament, want toch niet in de poriën van mijn normale huid.
Ik pak gewoon de laatste zin en codeer hem, net als de computer waar ik vroeger uren achter zat om webpagina's te schrijven.
- Er is geen kans meer, het spijt me - zegt hij in één adem en kijkt ons niet in de ogen, alsof hij zich schaamt voor wat hij net zei.
Emy's hand die de mijne omklemt wordt koud en kleverig van het zweet. Ze is nerveus. Ik kijk haar aan met de ogen die ik daarnet nog in het gezicht van de dokter dreef. Ik wilde hem hypnotiseren met mijn ernstige zicht, zodat hij de stront die nu tussen mijn benen ligt en stinkt, niet op de schone lakens zou uitkotsen. Het hoofd van mijn vrouw zakte laag. Blauwe ogen zijn doorweekt met tranen. Frambozen lippen trillen. Ze omhelst haar schouders. Ik heb het gevoel dat ze met de seconde dieper in zichzelf wegzakt. In plaats van haar hand wat steviger te schudden, gewoon om haar te troosten, in plaats van iets te zeggen, wat dan ook, om haar aan te moedigen, begin ik te lachen als, een idioot die zijn hoofd sterk achterover houdt. In paniek. Misschien een beetje nerveus.
- Paul, wat is er met jou? - Vraagt Emy verbaasd.
Ik kijk haar weer aan en zie hoe de droefheid plotseling van haar gezicht verdwijnt en plaats maakt voor grote verbazing. Haar hand gaat verrast weg en klemt zich vast aan een grote borst. Haar lippen stoppen met trillen en er is angst en verbazing in haar ogen.
- Met mij? - Vraag ik met moeite een giechel die uit mijn gebarsten lippen komt onder controle te houden - Wat is er met mij? Niets, absoluut niets. Ik ga verdomme dood.
3
Geschreven door Kasia Poltorak
Gepubliceerd op: 5 juli 2021
3
22
8

Comments

  • 5 juli
  • 0
Erg rauw, ook al eindigt het met een lach, ik word er een beetje verdrietig van. Je speelt mooi met woorden.
  • 5 juli
0
  • 5 juli
  • 1
Heftig, maar zó de realiteit omschrijven is wonderbaarlijk goed gedaan...ben een fan v jou schrijfstijl
  • 5 juli
1
  • 5 juli
  • 0
Heel erg goed geschreven, ik ben echt een fan van je verhalen en schrijfstijl.
0
  • 5 juli
  • 0
Hartelijk dank voor jouw reactie, Noa! 🙏
  • 5 juli
0
  • 5 juli
  • 0
Heel goed geschreven!
0
  • 5 juli
  • 0
Hartelijk dank, Hans!
  • 5 juli
0
  • 5 juli
  • 0
Wow, dat is heftig maar o zo goed geschreven. Je beschrijft goed de gevoelens die bij zo'n situatie voorkomen. Ik hou heel veel van je schrijfstijl. Ben al benieuwd naar het volgende deel. (Kom je ook eens langs op de koffie?)
0
  • 5 juli
  • 0
Hartelijk dank, Rudi! Erg blij mee met jouw reactie 🙏
  • 5 juli
0

Recente en relevant artikelen