"Soms willen we niets vragen, maar niet uit angst dat iemand ons in het zicht zal beliegen. We zijn bang om de eerlijke waarheid te horen." Jodi Picoult
***
Ik lig in een lege kamer en luister naar de geluiden van de buitenwereld. Een kakofonie van geluiden komt van buiten de kooi waarin ik opgesloten zit. De verpleegster, net nadat Emy wegging, opende het raam. Alsof de lucht van buiten me op magische manier zou me genezen. Grappig. Ik inhaleer diep de geur van zomerlucht, bomen, vers gemaaid gras. Ik wilde dat ik weer op eigen benen kon staan en een lange wandeling kon maken. Om de wereld, de mensen en de natuur rondom ons te observeren. Op een bankje in het park zitten en, de warme julilucht inademend, van het leven genieten. Adem volledig in en lach hardop tot je in tranen uitbarst. Eet vanille-ijs met Robert en Emy in het geheim, voor het eten. Maar ik heb geen leven meer over. Wat ik nu meemaak is het begin van zijn einde. Voor mij is het helemaal geen leven.
Vegetatie
Langzaam sterven
Het einde
Ik trek mijn blik weg van het raam, waarachter de hete dag overgaat in een koele avond, en richt hem op de witte deur, waarachter de geluiden van het ziekenhuisleven vandaan komen. Ik hoor het karakteristieke gepiep van doktersschoenen op de vloer in de gang, wanneer een van de dokters er bruusk doorheen loopt, waarschijnlijk gehaast om een van de patiënten te zien. Ze lieten me met rust. Er is geen reden om in de kamer te kijken waar de patiënt ligt, die geen kans heeft om genezen te worden.
Ergens in de verte hoor ik een kind huilen, wat me aan mijn zoon doet denken. We zagen elkaar een paar dagen geleden nog, en ik mis hem alsof ik hem al een paar weken niet gezien heb. Sinds ik in en uit het ziekenhuis ben, bezoekt Robert me een paar keer per week. Emy en ik hebben lang gediscussieerd over zijn dagelijkse bezoekjes aan die verdomde plek. Zij drong erop aan het gezinsleven ondergeschikt te maken aan de situatie en dwong Robert elke dag op bezoek te komen. Vol geduld, waaraan het mij bij mijn vrouw en zoon nooit ontbrak, betoogde ik dat haar idee zinloos was. Ik drong aan op het handhaven van de normaliteit en het patroon waaraan onze zoon gewend was. Wij waren tenslotte degenen die hem overtuigden om buitenschoolse activiteiten te doen en hem steunden bij het maken van keuzes. Nu hij eindelijk gevonden heeft waar hij van houdt, heb ik er geen gewetenswroeging over dat van hem af te nemen.
- Het heeft geen zin dat hij hier elke dag urenlang zit. - Legde ik kalm uit, terwijl ik gulzig inhaleerde. Ondanks dat hij permanent op zuurstof was aangesloten, was ademhalen soms moeilijk.
- Geen punt? Wat zeg je ook alweer? - Emy probeerde kalm te blijven, hoewel ik aan het begin van het gesprek haar onrust kon zien over mijn mening over een bezoek aan Robert, die zij duidelijk absurd vond. - Zijn vader ligt ernstig ziek in het ziekenhuis! Dit is waarschijnlijk een goede reden genoeg om zijn drumlessen en andere nevenactiviteiten tijdelijk op te schorten? - Haar wangen begonnen de kleur van jonge bietjes aan te nemen en waarschuwden me voor de storm die elk moment kon losbarsten. Ik begaf me op wankele grond en hoewel ik het heel goed wist, ging ik dapper door.
- Lieverd, het verblijf van zijn vader in het ziekenhuis is niet het einde van de wereld - ik haalde nog eens diep adem, maakte mijn stem sterker, en in mijn hoofd riep ik alle mogelijke argumenten "voor" bij elkaar. - Robert bezoekt me een paar keer per week, dat is genoeg. Elk bezoek hier is voor hem verbonden met grote angst en stress. Ik kan het in zijn ogen zien als hij bij mijn bed zit. Hij is verdrietig, depressief. Laat hem de schijn van normaal gedrag ophouden. Hij is alleen een twaalfjarige verdwaalde jongen.
Ik keek naar mijn vrouw in de hoop te winnen en tot mijn verbazing zag ik een beetje meer overtuiging door mijn argumenten. Ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou gaan. Ik was eerder bereid om zware kanonnen te laten rollen en mijn toevlucht te nemen tot sterven, wat Robert zo zelden mogelijk moet aanzien.
- Misschien heb je gelijk. - Fluisterde ze onzeker terwijl ze haar blik liet zakken.
De rode bieten op haar wangen maakten plaats voor verse frambozen.
Comments
- 6 juli
1- 6 juli
0- 6 juli
- Hide replies (1)
0- 6 juli
0- 6 juli
- Hide replies (1)
0- 6 juli
0- 5 juli
- Hide replies (1)
0- 6 juli
0