***
De volgende weken behandel ik doorligwonden, herinneringen terughalen en op en dicteer nog meer dingen aan Emy. Een testament, overdracht van eigendom. Zoveel dingen die we moeten regelen voordat ze met rust gelaten worden. Verrassend genoeg voert mijn vrouw alle bevelen uit zonder bezwaar, zonder te klagen. Ze worden een soort drijvende kracht. Misschien heeft ze geen tijd om na te denken als ze zich met officiële zaken bezighoudt en tussen de buitenwereld en het ziekenhuis heen en weer rent? Misschien slaagt ze er op die manier in om datgene waar ze niet aan wil denken van zich af te duwen?
Tot half augustus zullen we alles geregeld hebben. Inclusief mijn begrafenis. Verdomme, hoe vreselijk dat ook klinkt - ik plan mijn eigen begrafenis. Als we erover praten hou ik vol, ik breek niet. Ik huil alleen als Emy de deur achter zich dichttrekt en naar huis gaat. Ik weet dat zij dit gesprek ook nauwelijks kon verdragen. Ik kon in haar ogen zien dat ze er genoeg van had, dat dit te veel voor haar is. Ik weet ook dat ze, voordat ze in de auto stapte, op het bankje buiten het ziekenhuis zat en huilde. Ze vergat dat de bank vlak bij mijn nieuwe studio raam stond. Ik kon haar luide snikken horen, haar gebroken ademhaling tussen de ene en de andere. Mijn hart brak, ik balde mijn vuisten, beet op mijn wangen, tranen stroomden over mijn perkamenten wangen.
Nu het technische deel van mijn leven, eigenlijk het einde van het mijne, geregeld is, begin ik te onderhandelen met mijn dokter. Ik wil naar huis. Als ik sterf, is het alleen in mijn bed. Omringd door voorwerpen die ik ken, geuren inademen die me kalmeren, me ontspannen.
- Ik wil naar huis. - Ik begin als de man voor me staat en mijn reactie nauwlettend in de gaten houdt.
- Menner, dit is uiterst riskant. Je naar huis vervoeren, naar een stad vijftig kilometer van het ziekenhuis, is in dit geval bijna een expeditie naar de Kilimanjaro. Ik ben bang dat het onmogelijk zal blijken. - Hij zucht zwaar en schudt ontkennend zijn hoofd.
- Ik denk dat ik het recht heb om te kiezen waar ik sterf? - Ik haal de zware geweren. Ik neem hem in zijn macht.
Aan de uitdrukking op zijn gezicht, die onmiddellijk verandert, weet ik zeker dat hij geslaagd is. Ik ga naar huis. Ik ga vredig sterven in mijn bed.
- Dank u, dokter. Ik wacht niet op een antwoord. - Ik glimlach breed.
- Ik zal kijken wat ik kan doen. - De man geeft het op en verlaat snel de kamer.
Twee weken later heeft het hele team van artsen mij, zuurstofflessen en diverse apparaten in de ambulance gelegd. We gaan verder. Pas nu realiseer ik me dat dit mijn laatste autoreis is. Ik kijk naar de wereld buiten het raam - een prachtige herfst. De met gele, oranje en rode bladeren versierde bomen zien er charmant uit. Dit is de laatste herfst in mijn leven.
Een enkele traan loopt over mijn uitgemergelde wang en gaat verloren in het struikgewas van mijn week oude ongeschoren baard.
- Er gaat niets boven thuis. - Zeg ik als de dokters de deur achter zich sluiten en we eindelijk alleen gelaten worden.
Ademen is erg moeilijk voor me. Soms helpt zelfs de zuurstoffles niet. Ik voel me uitgeput door deze hele escapade en de commotie om me heen. Emy keek me met droevige ogen aan en glimlachte bleek. Robert zat gehurkt op de bank en keek beschaamd naar mij en mijn moeder. Wat moet ik tegen hem zeggen? Hoe begin je dit verdomd moeilijke gesprek? Hoe kan ik het kind uitleggen dat ik stervende ben, dat mijn dagen geteld zijn? Ik heb bijna geen...
- Peter - ik begin. De brok in mijn keel groeit gevaarlijk. Ik ben aan het hoesten. - Ik wil graag met je praten. Ik kwam naar huis omdat...
- Ik weet het, pap - hij onderbreekt me. Ik slaak een zucht van verlichting en voel tegelijkertijd een onbeschrijflijk gewicht in mijn hart. Godverdomme, waarom moet ons dit overkomen!
's Avonds zetten we de TV aan. Op een of andere manier wil niemand praten. We kunnen de juiste woorden niet vinden om te praten over het verdriet dat in ons op de loer ligt. De eerste kerstreclames in die verdomde zwarte doos doen me huiveren.
- Waar denk je aan? - Emy begint verlegen als Robert gaat douchen en wij alleen gelaten worden.
- Er is geen Kerstmis meer voor mij, Emy. Geen oudejaarsavond, geen viering van het nieuwe jaar en geen ijzersterke voornemens voor het volgende. Mijn plannen en onze plannen, dromen en verlangens lopen ten einde. Ik eindig, Emy.
Dan is er alleen nog stil snikken, overgaand in een oncontroleerbare uitbarsting van luid huilen.
Het leven gaat zo snel voorbij. Sneller dan we zouden willen. Sneller dan we gepland hadden. We zijn niet in staat om ons voor te bereiden op dit moment. Er is altijd iets meer te doen, om voor te zorgen. Er zijn altijd woorden die we zouden willen zeggen, bekentenissen die we zouden willen doen. Gevoelens die we nodig hebben om gerustgesteld te worden.
Alles wat overblijft zijn de herinneringen, de beelden van een voorbij gelukkig leven en de tranen die, getriggerd door het verlangen, nooit ophouden te stromen.
Comments
- 10 juli
1- 9 juli
- Hide replies (1)
0- 9 juli
0- 9 juli
- Hide replies (1)
0- 9 juli
0