De wind ruist om mij heen. De wind kietelt mij, een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht tot een wit licht mij plots verblind.
Ik flits terug naar ’s morgens, hoe ik twijfelend aan de keukentafel stond. Terwijl ik de nagellak nerveus van mijn nagels afkrab, murmel ik het woord 'mama'.
Ze kijkt om en fronst naar mij, haar hand stevig om de telefoon gewikkeld. Haar telefoon trilt, haar aandacht is afgeleid.
Ik blijf stil staren tot ik weg slof naar de garage. 'Hoe' fluister ik tegen mezelf.
Ik zucht en merk dat mijn vader aan de auto aan het sleutelen is.
'Pa?'
Hij veegt het zweet van zijn voorhoofd en glimlacht naar mij. 'Ja, meissie?'
Ik zwijg en glimlach terug. 'Ik... Ik hou van je.'
Mijn vader knikt. 'Dat weet ik toch. Kan je me de moersleutel aangeven?'
Ik knik en geef hem de moersleutel. Dan schuifel ik naar de trap en bots ik per ongeluk tegen m’n zus aan.
'Wat moet jij nou? Kan je niet beter uitkijken met je vette reet... Ik liet bijna mijn telefoon vallen! '
Ik bijt op mijn lip en verdwijn mijn kamer in.
Mijn telefoon trilt in mijn zak. Social media, de foto waar ik dacht dat ik mooi opstond blijkt niet in de trend te vallen.
Mensen reageren met de lelijkste dingen. 'Dit zet je toch niet op internet?'
'Jij... in een jurk? Waar heb je dat gekocht, de tentenwinkel?'
'Maak je toch beter van kant... Dan is de wereld weer een stukje lichter. '
De laatste raakt mij, de tranen prikken in mijn ogen en in een lichte paniek verwijder ik de foto van mijn snapchat.
De reacties spoken in mijn hoofd, ze herhalen zich opnieuw en opnieuw terwijl ik mijn kussen nat voel worden.
'Nee' fluister ik na een tijdje. Dit niet meer. Ik vlucht mijn kamer uit en ruk mijn fiets uit de fietsenstalling.
Na een kwartier bereik ik de kerk. Ik ren naar binnen en loop de trappen op. Buiten adem kom ik boven.
Even perplex door het uitzicht kijk ik om mij heen. De zon schijnt op me neer en ik neem een diepe adem in. Mijn ogen schieten even over de rand. Ik neem een stap vooruit en voel mijn hartslag in mijn keel.
Ik staar in de diepte en neem het zonlicht op dat op mij schijnt.
'Mijn kind, ik ben hier, kan ik je ergens mee helpen? ' zegt een kalme stem achter me.
Ik keer me om en frons als ik recht in de ogen van de priester kijk.
'Ik... Ik denk het niet. ' fluister ik. Ik voel een glibberige traan van mijn wang rollen en mijn stem is schor geworden.
'Ik betwijfel dat. Voor elk probleem is er een oplossing' zegt de priester.
Mijn ogen schieten weer naar de stenen rand.
'Een oplossing, geen vlucht' zegt de priester wijs. Hij opent zijn armen en wijst naar de deur.
'De enige oplossing is te vinden in conversatie, mijn kind. Een goed gesprek met een kopje thee en een koekje. '
Even is het stil. Ik knik en loop terug de kerk in. De wind ruist om mij heen. Het laatste licht schijnt in mijn ogen en ik glimlach als ik denk:
Eindelijk gehoord.
Uitgeven via Kobo
Op Kobo bestaat de mogelijkheid om boeken te publiceren zonder dat je zelf het moeilijke proces door moet van redigeren, opmaak, publicatie en de hele rambam daarbij. Ik maak er sinds kort gebruik van en ik geniet van de opties.
Comments
- 4 aug
0- 2 aug
- Hide replies (1)
0- 2 aug
0- 29 juli
- Hide replies (1)
1- 29 juli
0- 27 juli
- Hide replies (1)
1- 27 juli
0- 27 juli
- Hide replies (1)
1- 27 juli
1