Niets is minder waar. Ik ben nog niet klaar met leed.
Na m'n hartinfarcten, waarvan de eerste twee niet onderkend zijn, kreeg ik nummer drie. Die was dan ook verwoestend. Nog geen tien meter kon ik lopen, zonder helemaal kapot te gaan.
Lang verhaal, kort ... 5x bypass en weer opkrabbelen. En dat deed ik.
Ik ging uiteindelijk zelfs meer uren werken dan ik jaren daarvoor gedaan had. Merkte natuurlijk wel dat ik een jasje had uitgedaan, maar, hé, ik ben content en dit is mijn leven en ik ben trots op mijn hart.
Drie jaar later presteer ik het een herseninfarct te krijgen. Ik had een zakelijke deadline en kennelijk was de stress iets te hoog geworden.
Deadline gehaald, en een dag later gaat mijn brein op hol.
Bofkont die ik ben, zaterdagmiddag naar het ziekenhuis, maandagochtend weer thuis, en ik pakte mijn leven weer op, daar waar ik zaterdagochtend gebleven was.
So far so good.
En nu ben ik weer drie jaar verder en krijg ik twee weken geleden de diagnose borstkanker. Alsof ik nog niet genoeg ziekenhuis van binnen gezien heb. Bij deze diagnose is het een dagelijkse gang. Tot nu toe dan. Maar het zal voorlopig een bijna wekelijkse gang van een jaar duren (om te beginnen), dat ik vertrouwd ga raken met een aantal delen van dit plaatselijk hospitaal.
Hoe kwetsbaar is een lijf? Een mens?
Ja, ik voel me kwetsbaar. Niet dat ik m'n lijf niet vertrouw, want die heeft zich al meerdere malen bewezen, maar de kwetsbaarheid op de onderzoektafels, MRI, Petscan en CT.
Preutsheid wordt direct afgestraft. Heb je niks meer aan. Niet dat ik dat was, maar ik wil het haast worden na al dat ontkleden van mijn borsten bij de diverse heren en dames in het ziekenhuis. Het voelt vernederend en het maakt me klein en onzichtbaar.
En m'n angst voor naalden zal ik ook moeten overwinnen, want ik heb er al massa's in m'n arm en borst geduwd gekregen.Zoveel enge naalden. En ik ben nog niet klaar, want a.s. dinsdag wordt er een marker in de lymfeklieren geplaatst. Ik voel de pijn al een week.
De kwaadaardige kanker heeft zich uitgezaaid naar m'n lymfeklieren en schildklier. De laatste was toch al aan gort, want met thyrax moet ik dat kliertje op gang zien te houden om geen 200 kilo te wegen.
Chemo geeft tijdelijk hartfalen. Super! Kon er best nog wel bij, maar ik ben echt wel van plan ook deze ellende te overleven. Cardioloog was dik tevreden en ik nog meer, want ik had de uitslag van mijn hartfunctie niet verwacht.
In zes jaar tijd is deze van 25% naar 40-45% gestegen. (uitgangswaarde hartfunctie is 55-60%) Maar deze 40-45% wil ik houden. Dus meteen m'n beweging opgevoerd in de vorm van sporten of anderszins. Ik ben gek op m'n fiets, dus dat gaan weer lange tochtjes worden.
Wat de toekomst gaat brengen, zit niet meer in m'n systeem. Ik leef van dag tot dag. Om alle informatie en ziekte te verwerken. In de overleefstand, want huilen maakt me miezerig, maar ik huil natuurlijk toch op momenten. Voor de ontlading, maar ook gewoon omdat ik me totaal machteloos voel.
M'n werk waar ik zoveel lol uithaalde, zal ik verliezen, want ik heb een jaarcontract. Hoe wrang ook, is het wel een rustgevende gedachte dat ik alle energie aan de genezing van mijn lijf kan besteden.
Ja, ik ben nog relatief rustig onder al dit geweld. Maar ik denk dat de hel in m'n hoofd losbreekt als de chemo-en immuuntherapie start op 20 juli.
Ik houd jullie op de hoogte ...
Wil je iets leukers lezen dan dit, dat schrijf ik ook 😉:
#borstkanker #mammacentrum #mammografie #bioptie #lymfeklierkanker #uitzaaiingenborstkanker #hartfalen #cardiologie #oncologie
Comments
- 10 aug
0- 7 aug
0- 15 juli
1- 14 juli
- Hide replies (2)
1- 15 juli
1- 15 juli
0- 14 juli
- Hide replies (1)
1- 15 juli
0