Ben gezwicht voor mijn ex-vriend. Ik had nog zo gezworen dat ik hem nooit meer in huis zou nemen
maar toch is het gebeurd ! Hoe dan ? Dom ! Wat veel zenuwen en stress en hop ik greep mijn vriend
bij de keel.
Snel langs de winkel als een dief in de nacht,niemand mocht zien wat een slapjanus ik was. Daar
gelijk voldoende kopen om enkele dagen mee toe te komen en snel weer vertrekken hopend geen
bekend persoon tegen te komen. Vertrek vol van berouw en schuld ! Ik reed tientallen kilometers in
mijn nieuwe wagen, die mijn vrouw notabene voor ons had gekocht en half gefinancierd omdat ik
gestopt was met roken !
Ondertussen mijn ex-vriend aangestoken en maar inhaleren. En smaakte dat ? Neen, helemaal niet,
het deed zelfs pijn in mijn afgekickte rokerskeel maar toch volhardde ik in de boosheid. Gelukkig was
ik de dag erna weer helemaal bij mijn zinnen (dacht ik !). De overgebleven kankerstokjes in elkaar
gefrommeld en in een vuilbakje gedropt.
s Avonds begon de ik wil je-no matter what drang weer op te komen. De volgende dag terug naar
de winkel. « Welke zijn de lichtste sigaartjes die U heeft vroeg ik aan de dame achter de toonbank ? »
« Deze meneer ! » zei ze en ze wees een mooi ogend sigarenpakje aan. Ik nam er twee om zeker te
zijn.
Buiten gekomen direkt zo n bruin geval in mijn muil gestoken en maar inhaleren. Het smaakte niet
naar meer maar ergens in mijn schamele en waarschijnlijk deels al verschrompelde hersens, moest ik
al hersens hebben natuurlijk, ergens tussen de hypofyseklier en de voorste hersenkwab, werd één of
andere chemische stof geproduceerd die ervoor zorgde dat ik weer konstant aan die ellendige
sigaren dacht !
Gans die dag genoten van de sigaren. De overschot tijdens de rit naar huis uit de auto gekieperd
om alzo een symbolische daad te stellen alsof ik er door die handeling voorgoed vanaf zou zijn, alsof
ik de navel met mijn rookgedrag zou doorgeknipt hebben. Niks was alweer minder waar !
De klootzakken van de tabaklobby hadden me alweer in een versmachtende wurggreep. Wat nu ? Ik
voelde me schuldig tegenover mijn vrouw en ook tegen de kinderen die met zijn drieen serieuze
antirokers waren en ik kon ze geen ongelijk geven natuurlijk.
Ik was een zwakkeling wat ik altijd wel had gedacht van mezelf . En ook anderen wisten het. « Rook je
weer ? » vroegen ze me. « Och t is maar voor even ! » of « af en toe ééntje » of « om het af te leren
» waren mijn favoriete uitvluchten toen. Tsjonge wat vond ik mezelf een zeikerd, moest je niet
vragen wat de anderen van me dachten...
Die avond kwam ik thuis en mijn vrouw was in alle verenigde staten. Ze zag rood van kwaadheid en
zei : « Awel, ik heb gehoord dat je terug rookt ? Klerelijer, sukkel, idiot (want ze is Engelse), sukkel,
hoe kun je, how can you, net nu we een nieuwe auto hebben! » Ik haat haar op zo n momenten,
echt , tegen haar Engelse furie kan niemand tegenop, laat staan een lapzwans als ik.
« Ja, maar ik stop wel weer ! » loog ik weinig overtuigd ondertussen mijn sloefen aantrekkend. « Dat
zal wel, you fucking idiot, die je bent, scum, bastard, loser, you don t have the balls to stop ! » tierde
ze, de buren konden waarschijnlijk meeluisteren.
Enfin, ze was weer goed op dreef dus ik zweeg in verschillende talen en trok een schaapachtig
gezicht. Daar was ik wel goed in, vond ik ! « En trek zo geen bakkes ! » schreeuwde ze nog. « I ll take
away your car ! » riep ze. Doe maar dacht ik, want ik was ondertussen ook behoorlijk pissig
geworden. En zo ging het elke dag en besloot ik dat ik toch maar moest proberen om definitief van
die vetzakkerij af te blijven. Ik naar de dokter om champix te gaan halen wat me de vorige keer toen
ik stopte ook geholpen had. En nu vandaag, is het mijn officiele stopdag.
Eigenlijk zou ik liever willen blijven roken maar ik ben het beu om als een paria, een outlaw
behandeld te worden ook al smaakt het en geniet ik er van. Per slot van rekening is het erg duur en
vooral zeer ongezond dus.... Mijn vrouw en de kinderen zullen blij zijn en ikzelf misschien ook na
enkele maanden...we zien wel !!!
