Ik word wakker in de krimpende kamer. Ik kom altijd terug in dezelfde droom - spokend in de
huizen en de straten waar ik vroeger niet wilde zijn. Het stormt buiten. Wie schreeuwt daar
de muren omhoog, waartussen we onze grote bek mogen houden?
Omhoog uit de akkers. Dag vader. Ik miste ze al, die vaderlijke voorhoofdaders van "schuif
maar gezellig aan; het is tijd voor een nieuwe saga uit de Verzamelde Werken van een
Gevierd Slachtoffer."
Papa is een beetje gevoelig, kinderen. We zullen geduld moeten hebben.
Papa leert me elke dag wat bij over de boze hellegevesten die ik mag bewonen. Ratten,
zwakkelingen en vijanden vormen hun verdorven legioenen in het westen. De krant schudt
als de regen over alle drek, ons landhuis een roze karkas tussen klei en kippenmest en we
bidden in het licht van mijn vader - de nieuwslezer, de rebel, de jongste broer, de telg van
twee zeikerds die veel te laat stierven. Wij mogen volgen. Op ons sterfbed knijpen we de
keel dicht van wie te dichtbij komt, al is het de lamp naast ons, als we het warme licht maar
uit zien gaan.
De stormen. Ijspegels als nagels, knarsend in de huid en inktvlekken van koude
verspreidend in het brein. Zurig en lam werden benen. Kilometers op de rug gedragen
tassen tilden we als Sisyphus-stenen. Een grote galm doortrekt knerpend hout en op verre
afstanden de lage bas van machines en honden. Ik hield m’n bek al wat grager. De
ochtenden riepen vroeg om aandacht.
Er werd mij genoeg gegeven. Koele kamers en internet-bedsteden. Papa heeft het graag
benauwd. Het is jammer dat hij de hele wereld in zwart-wit giet. We mogen zelf verteren na
het herkauwen van zijn visie. Moeder zet de verwennerij op tafel. Zoet snoep. Koude
cadeau’s. De krant schudt en daarachter weet ik de tanden, de trekkende nerven in dunne
huid.
De tochten naar de stad zijn lang en misten doet het graag. Dauw gloeit vaag op oneindig
grasveld. Er zijn kleine bossen en holle dorpen met kerkklokken en ze galmen lang na. Half
verzonken hekken en schapen die je rechtop moet zetten. Soms rijdt een tractor over een
meisje heen, of vergrijpt een monster zich aan iemand en verkracht haar tussen de
veedieren, daarna is ze dood.
Kolonnes kinderen van klei in opgerolde akkers roepen hun meest dierbare ziektes.
Moddermonden. Zwijnen van mensen in vodden die gewoon maar wat staan te loeren.
Mensen die zichzelf aankondigen lang voordat ze er zijn. Het geluid sterft hier niet, het trilt
door de grond en komt ergens anders weer boven met een wijzende vinger.
Onze hond blafte niet, hij liep alleen weg en hij stierf van de jeuk. We leerden veel van
elkaar, zoals ik je zei. Vluchten en krabben doe ik niet langer. Ik droom nog steeds het vale
karkas van het familiehuis. Onbevlekt is nog de eettafel. Ik schraap ik mijn keel, tot een
rasperige adem zich naar buiten stompt. Een schreeuw schudt lichtjes het stof op de
vensters, maar het kon net zo goed de wind zijn geweest.
