Tegenover de het leger binnenlandse terroristen van ongeveer 10.000 sterk, stonden ongeveer 150 á 180 politieagenten. Waar later ook agenten in burger bijkwamen omdat ze dapper genoeg waren om ongevraagd in de bres te springen. En het zijn deze mensen die er voor hebben gezorgd dat de Amerikaanse Democratie, die sinds 23 December 1783 haar ontwikkeling doorliep. En in al die 225 jaar was het natuurlijk ook met vallen en opstaan. Amerika, net als Nederland, kent een onstuimige geschiedenis die het land tot op de dag van vandaag nog verdeeld. Een verleden van bloed, vuur en haat tegenover een van vrijheid, idealisme en acceptatie. Amerika heeft jarenlang een bloederige burgeroorlog uitgevochten in de 19e eeuw. Maar zelfs tijdens die dagen van een verscheurde vereniging, slaagden de Confederatie er niet in om haar vlag te vliegen in het Capitool. Deze vlag word altijd geassocieerd met het Zuiden van Amerika, de oude confederatie. Voor de een het symbool van trots en voor de ander een herinnering aan een gitzwarte bladzijde. Het was uiteindelijk deze oorlog die de toekomst van het land zou bepalen. De zuidelijke slavenstaten verloren de burgeroorlog en daarmee hun visie voor het land. De slavernij beëindigen, dat is waar Lincoln, de toenmalige president, voor herinnerd zal worden. En toch was het niet zijn intentie, en heeft hij zich daar lang tegen verzet. Totdat emancipatie de enige optie die nog overbleef om de oorlog te blijven voeren, een verhaal, een boodschap op nieuwe soldaten te inspireren. Maar denk niet dat het hier bij bleef. De slavernij en al haar verdriet was misschien voorbij, maar zo makkelijk lieten de Witte Mensen hun voormalige bezit niet gaan. Er kwamen lynchmilities, Jim Crow wetten en Apartheid bleef een dagelijks onderdeel voor veel mensen. En terwijl vlak na de burgeroorlog Zwarte Helden werden erkend, werd dit ook steeds meer weer weggemoffeld. Zoals het verhaal van Edward A. Carter Jr. Een soldaat die ooit de Medal Of Honor toegewezen zou krijgen, 50 jaar nadat hij hem eigenlijk verdiende. Die gestorven is zonder dat iedereen wist wat voor held hij was geweest. In het begin van de 20e eeuw werd de Confederatie als de Underdog gezien, en zo werden er massaal standbeelden en monumenten voor haar soldaten opgeworpen. Veel mensen in het Zuiden konden zich in deze identificatie vinden. Een gevalletje het centrum van de macht lijkt zo ver weg, dus waarom zouden zij iets over ons mogen zeggen?

Iets wat niet tijdens een burgeroorlog lukte, namelijk de vijandige vlag laten vliegen in het bolwerk van de vrijheid, lukte wel op 6 januari 2021. Een pijnlijke herinnering van een weggedrukt verleden was ineens duidelijk zichtbaar. Getuigenis van Zwarte Agenten deed mijn hart zinken. Mensen die in een handomdraai in hun voorouders vervallen en hun woorden herhalen, alsof zij hun bezit weer waren. De andere agenten waren zogenaamd verraders, maar deze mensen, met hun andere huidskleur kwamen er daarmee dus niet vanaf. Nou was 6 januari sowieso geen goeie dag voor de politie. Waarvan de hoogste petten zich niet alleen massaal verkeken hadden op de situatie. Maar ineens stonden 150+ agenten tegenover een gewapend leger van tienduizend man. Die met pepperspray, beerspray, wespspray, tactische messen, wapenstokken, hand- en overige vuurwapens en afgepakte riot schilden hun werkplek aanvielen. Ze deden dit om naar eigen zeggen Mike Pence aan een strop op te hangen en Nancy Pelosi een kopje kleiner te maken.

De politieagenten die op die dag tussen de politici en de terroristen stonden zijn stuk voor stuk helden. Alsof ze bij Thermopylae de Perzen tegenhielden, zo hebben ze de vrijheid die dag moeten verdedigen. Een politieagent verteld dat hij op een gegeven moment ineens de menigte in wordt gesleurd. Hij wordt geslagen, geschopt, drie keer met een elektrisch wapen op zijn kin getased, geslagen met een vlaggenstok, waaraan de Amerikaanse vlag wapperde. Zijn enige verdediging was om steeds te herhalen dat hij een vader was. Om naar eigen zeggen een beroep te doen op hun menselijkheid. Dit terwijl er mensen in de massa scandeerden dat ze hem dood moesten schieten met hun eigen wapen. Dezelfde agent raakt emotioneel als hij zich herinnert dat sommige van dezelfde mensen waarvoor hij zijn leven op het spel zette, Republikeinse politici, het proberen te nuanceren. Zij probeerden de grote leugen te redden door nogmaals glashard te ontkennen dat het met Rechts Extremisme te doen had, dat het geen poging tot omverwerping was, maar een paar goeie mensen die ontevreden waren met de gang van zaken. Nou weet ik dat er wel eens Friezen op de snelweg staan, maar ik zie ze nog niet het Binnenhof bestormen met hun Thierry Baudet vlaggen.

En toch is de parallel met onze eigen maatschappelijke problemen snel getrokken. Er ontstaat een steeds diepere rift tussen Links en Rechts, Politici zijn of Helden of de Vijand, Wij hebben er moeite mee om als maatschappij onze eigen racistische en imperialistische geschiedenis een plek te geven, de verschillen tussen arm en rijk worden steeds groter. Kortom het lijkt alsof de middenweg, de compromis steeds verder weg lijkt. En zoals altijd word er naar een zondebok gezocht. Vroeger waren het de Joodse- en de Zwarte Gemeenschappen die overal de schuld van moesten dragen, vandaag de dag komen de vluchtelingen daarbij. En het lijkt wel alsof het gemeenschappelijke besef van onze dienst als mens als rook verdween in de wind. Omdat ik vroeger altijd heb geleerd dat er voor sommige dingen geen excuses waren. Vandaag de dag lijkt dat toch anders.