Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Genieten van nostalgie

Van huis uit ben ik een verzamelaar. Kan ook moeilijk dingen weggooien. Altijd speelt door mijn hoofd dat 'iets nog wel eens van pas zou kunnen komen'. Zoiets krijg je in je opvoeding mee, denk ik. Of het gaat nóg verder terug, want mannen zouden van nature jagers en verzamelaars zijn.

Geschreven door Peter Crombach
Geschreven op: 3 aug 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
10
0
Afbeelding door Ajeet Mestry via Unsplash
Die eigenschappen kun je inzetten tijdens een bezoek aan een rommelmarkt. Zo af en toe vind ik het wel eens aardig om langs de standjes van zo'n markt te struinen. Nu klinkt 'rommel' wat denigrerend, dus vaak wordt zo'n evenement aangekondigd als 'antiek' of 'curiosa'-markt. Ik moet echt zin hebben in zo'n markt, want steeds meer en steeds vaker viel het tegen. En vroeg ik me af waarom ik ook alweer ging. Totdat ergens, vaak tegen beter weten in, het 'zou kunnen' virus weer opduikt. Want je weet maar nooit.

Je weet het inderdaad maar nooit. Nog vóórdat ik op de 'antiek en curiosa' markt in een boerendorp ben, word ik met mijn auto een weiland in gedirigeerd. Een verplichte parkeerplaats tegen betaling van één euro. Na heel wat hobbels en goedbedoelde maar tegenstrijdige aanwijzingen van vrijwilligers in geel hesje, bereik ik ergens achterin mijn plekje.

Na betaling van de entree, opnieuw een bescheiden bedrag, ligt er voor mijn gevoel een wereld open. Eerst links en dan rechts, of eerst helemaal omhoog? De drukte stuurt de mensenstroom vanzelf.

Ik zie huishoud-emaille in alle soorten en maten. Bruine kruiken. En daar, zo'n handdoekenrekje waar een vaak zelfgeborduurde overhanddoek voor hing. Daar stond dan een gezegde of wijze spreuk op.

Veel keukengerei en keukenrekjes. Daar moet je plaats voor hebben, en dat moet in je inrichting staan. Een man verzucht hardop: “Het zijn dezelfde meubeltjes als vorig jaar. Toen waren ze wit, dit jaar groen.” Tja mijnheer, zelfs brocante gaat met zijn tijd mee.

Veel blikken, veel glaswerk. En dan dat 'Keuls blauw' aardewerk. In allerlei vormen, van schaaltje tot kruik. Dat hebben wij als decoratie op een rekje op de binnenplaats staan.

Eens even kijken wat ze ervoor vragen. Nog voordat ik ook maar de kans krijg om eventueel te wijzen, veert de mevrouw achter de stand op en noemt de prijs. Ik knik even en realiseer me dat ik voortaan maar de poort goed dicht moet doen. Als ik die mevrouw mag geloven, staat er voor een fortuin aan 'Keuls' aardewerk op onze binnenplaats.

Het is op dit soort markten toch al 'wat de gek ervoor geeft'. Het principe van zo'n markt is toch, dat je er iets leuks kunt vinden tegen een eveneens leuk prijsje. Maar ik denk dat veel standhouders hier toch anders over denken. De recessie heeft ook hier duidelijk toegeslagen en veel mensen willen het onderste uit de kan.

Regelmatig hoor ik mensen afdingen. Daar ben ik nooit goed in geweest. En jammer ook dat ik zoveel agressie hoor in de standvastigheid waarmee mensen hun standpunt verdedigen. Als het spel over en weer wat meer ontspannen werd gespeeld, wat meer ook vanuit het principe van geven en nemen, waarbij je ook de ánder iets gunt, dan was er wellicht meer te bereiken.

Al die spullen brengen heel wat herinneringen en associaties boven. Het bruin-oranje uit de zeventiger jaren. Sunlight zeep in oude verpakking. Heiligenbeelden. Boeken, speelgoed, ouderwetse strijkijzers. 'Ook handig als deurstopper', staat er op een briefje te lezen, als extra aanprijzing. Meer dan een glimlach brengt het vooralsnog niet teweeg.

Veel koperen spullen ook. Tja, daar stond het huis van mijn ouders vol mee. Toen het mij na hun overlijden ten deel viel, heb ik het naar een handelaar gebracht, want ik vind het niet mooi. Ik herinner me dat het voelde als een bedelaar, vol spanning afwachtend wat die beste man ervoor zou geven. Ik herinner me ook nog zijn woorden en de bijbehorende mimiek. “Koper doet tegenwoordig niet zoveel op de markt”, zei hij quasi nadenkend, “en mensen willen geen koperen spullen meer.” Dus werd ik afgescheept met een habbekrats. Niet veel later stonden de kranten vol van de koperdiefstallen waarbij zelfs de leidingen van het spoor het moesten ontgelden.

Een vrouw zegt aan een stand: “Ik heb ook nog veel in huis liggen waar ik niets meer mee doe. Ik ga ook maar eens een stand huren.” De mevrouw áchter de stand antwoordt:

“Ach, mevrouw is het niet zo dat misschien de helft van wat we in huis hebben, we feitelijk niet nodig hebben.” En verder hoor ik “U moet er gewoon een leuke dag van maken, en genieten van de nostalgie.”

Hoewel niet direct tegen mij uitgesproken, is dit laatste wél de oppepper die ik nodig heb. Op de een of andere manier word ik inmiddels een beetje treurig van al die spullen die tevergeefs wachten op een nieuwe eigenaar. Van de 'het onderste uit de kan' mentaliteit die ik her en der proef. Van een stapeltje oude woontijdschriften, helemaal verfrommelt en rijp voor het oud papier, die tóch te koop worden aangeboden. Oude tijdschriften! Alsjeblieft zeg, geef ze weg, deel ze uit!

Dapper probeer ik de wijze woorden van die mevrouw in praktijk te brengen. 'Genieten van de nostalgie ...’ Met nog maar een paar stands te gaan tot de uitgang is het even spannend of dát nog gaat lukken. Het werkt meteen! Bij een stand met oud blikken speelgoed valt mijn oog op een als het ware platgeslagen blikken kikvorsje met zo'n plaatje erachter. En als je daarop drukt of klikt, dan maakt die kikker, met wat fantasie, zijn zo kenmerkende geluid. Als kind heb ik zo'n kikkertje gehad en er misschien wel tot vervelends toe op zitten drukken. Verheugd houd ik het kikkertje omhoog en informeer naar de prijs. € 7,50! Ik geloof mijn oren niet. Teleurgesteld leg ik het kleinood terug. Het is bij nader inzien nog verroest ook, en aan dat ijzeren plaatje kun je je lelijk bezeren.

Soms kun je de nostalgie maar beter laten voor wat het is.
0
Geschreven door Peter Crombach
Geschreven op: 3 aug 2020
Gepubliceerd op: 6 mei 2021
0
10
0

Recente en relevant artikelen