Daar ligt hij dan, de koffiepot. In honderden kleine scherfjes was hij voor mijn voeten op de plavuizen tegelvloer kapot gevallen. Onbruikbaar geworden. Net nu ik vanavond zo'n enorme behoefte heb aan troost, het liefst een pot vol. Wat nu te doen? In een vlaag van verstandsverbijstering vergeet ik helemaal mijn claustrofobische aanleg en duik de kelderkast in. Dat wil wat zeggen voor me, hoor. Ik, die de deur van de wc altijd open laat staan en liever mijn bips met kranten afveeg als het pleepapier op is dan een nieuwe toiletrol uit de kelderkast te halen. Maar voor koffie, zet ik mijn angsten opzij; voor troost heb ik alles over.
Er moet hier ergens nog een reservepot staan. Hè verdorie, waar zit dat lichtknopje nu? Op de tast vind ik de schakelaar. Nergens een pot te bekennen, er staat alleen maar een voorraadje vlierbessenwijn. Ik pak er een fles tussenuit en ontvlucht het benauwde hok.
Grootmoeders vlierbessenwijn. Ik gruwel ervan, maar mijn oma is er dol op. Zou ik bij haar op bezoek gaan? Dan koop ik morgen wel een nieuwe pot. Zonder verder veel tijd te verliezen bel ik haar op, om er zeker van te zijn dat haar koffie nog wel gezet kan worden. Ze zal verbaasd zijn van me te horen, ik heb al jaren niet meer contact met haar gehad. Ik ga voor eerlijkheid, en met rode koontjes vertel ik haar wat er gebeurd is.
'... en toen zag ik die vlierbessenwijn staan en dacht gelijk aan u.'
'Kindje kindje toch, je had je nek wel kunnen breken in die kelder van je. Kan je er niet zo'n chatvenster in laten zetten, zodat je in ieder geval iets open kan laten staan?'
Ja ja, die oma van me die gaat met haar tijd mee, alleen weet ze nog niet goed waar de klepel hangt, met een -tot straks- hang ik op. Vul een mandje met oude oliebollen en de fles wijn en ga wandelend door het bos naar mijn grootmoeder.
Lichte mistflarden maken het bos bijna sprookjesachtig, snakkend naar een cafeïnestoot stap ik flink door. Gegrom doet me verstijven. Is dat een wolf die me aanloert alsof hij me wil verslinden? Ik voel mijn maag omdraaien, er vormt zich een warboel in maar ik ben niet voor één knoopsgat te vangen en voor de wolf ook maar enig gehuil ten gehore kan brengen hang ik al ondersteboven tussen twee bomen op hem neer te kijken. Hij blijft me maar aankijken en ik denk intussen koortsachtig na hoe ik de wolf kan wegjagen of afleiden. Hem de fles vlierbessenwijn tussen de oren mikken of met oliebollen bekogelen? Maar ik zal geheid naar beneden kukelen zodra ik niet meer met beide handen me vasthoud en bovendien heb ik het mandje beneden laten staan. Oei, wat nu? Het moet niet veel langer duren, het bloed voel ik al tot onderaan in mijn vlechten stromen.
Dan schiet me ineens wat te binnen. Ik bevind me in een bos; heb een rood hoofddeksel op; ben met een mandje onderweg naar grootmoeder en er zit een wolf naar me te kijken. Het lijkt verdacht veel op een sprookje en met een kuchje schraap ik mijn keel en spreek de wolf vermanend toe.
'Hé domme wolf, vergeet je niet wat? Je moet mij een langere route naar mijn grootmoeder wijzen en eerst haar opsmikkelen alvorens je mij te grazen neemt. En daarna ben je zelf de pineut, je wordt neergeschoten door een jager die vervolgens je buik opensnijdt, dat is je lot, er is geen ontkomen aan.'
De wolf begint zachtjes te piepen, kiest daarna eieren voor zijn geld en vlucht met zijn staart tussen zijn benen. Opgelucht dat ik mijn klassiekers zo goed ken, pas ik mijn valtechnieken toe en vervolg ik mijn weg naar het huisje aan de rand van het bos.
Comments
- 1 aug
1- 18 juli
0- 15 juli
0- 13 juli
0- 13 juli
0