Piep, piep, piep “Stopt dat rot ding nu nooit?” dacht ze nog. Ze was te moe om haar ogen te openen en haar lijf voelde te zwaar om te bewegen. De mist in haar brein hielp ook al niet. Telkens als ze probeerde na te denken over wat ze de afgelopen dagen had gedaan kwam ze tot dezelfde conclusie: ze wist het niet.
Voorzichtig opende ze weer haar ogen, maar verder dan kleine spleetjes kwam ze niet. Het licht was veel te fel om haar heen en ze reageerde door haar ogen weer snel dicht te knijpen. Ze voelde een hand op haar arm en hoorde een stem. “Megan, Megan, ik ben hier bij je en ik blijf ook hier. Ik ga niet weg.”
Wie was Megan? Tegen wie had die persoon het? De mist in haar brein voerde haar weer mee. Terug naar beelden en gevoelens die ze niet kon thuisbrengen. Een helder licht en silhouetten van mensen herinnerde ze zich, maar meer ook niet.
Een andere stem sprak: “Laat haar maar rusten en ga zelf ook eens even iets eten of een frisse douche nemen thuis. Je zit al dagen hier naast het bed. We bellen als er iets veranderd.”
Ze droomde weg en voelde nog net een licht druk op haar voorhoofd. Ze werd weer wakker van bedrijvigheid om haar heen. Het gepiep was gestopt en ze hoorde mensen zacht praten. Toen ze voorzichtig probeerde haar ogen te openen zag ze dat de kamer niet meer zo licht was. Een zwak blauwig licht verlicht de kamer.
Zo durfde ze haar ogen best nog wat verder open te doen. Dit lukte. Naast haar zag ze een vrouw en een man in witte kleding bezig aan de apparaten die naast haar bed stonden. Hoewel haar ogen wel nog moesten wennen was ze blij dat het licht nu geen pijn meer deed aan haar ogen.
Eigenlijk wou ze vragen waar ze was maar ze kreeg er geen woord uit. Ze wilde wel maar het lukte haar niet. Dan moest ze op een andere manier om aandacht vragen. Telkens als een van de twee in haar richting keek knikkerde ze met haar ogen en na twee pogingen zag ze dat twee verbaasde ogen opeens op haar gericht waren.
“Dr Rebor ik geloof ze knipperde net met haar ogen.” Hoorde ze de dame die haar aankeek zeggen. Ja ze heeft het gezien en ze knipperde weer zo goed als het kon met haar ogen. Het voelde allemaal een beetje traag maar ze had wel hun aandacht.
De man scheen met een licht in haar ogen en noemde haar Megan en zei dat hij zo blij was dat ze wakker was geworden. Hij stelde zich voor als Dr Rebor en vertelde dat de vrouw zuster Nance was.
Maar dat boeide haar niet, ze wou praten en slikken en dat lukte allemaal niet en ze begon langzaam in paniek te raken. Het lukte haar niet haar handen naar haar gezicht te brengen. En toen ze wilde schoppen om haar lakens kwijt te raken zag ze ook dat haar benen niet bewogen.
Ze voelde haar ogen groot worden en naast haar begon het gepiep weer. Wat was dit allemaal? Waar was ze en waarom was ze hier? Net toen de angst haar dreigde te overmeesteren, voelde ze hoe haar arm warm werd en zij weer langzaam terug zakte in haar mistige brein. Het blauwe schijnsel om haar heen verdween weer en ze zat weer vast in de mist.
Comments
- 28 nov
1- 21 okt
1- 19 okt
1- 18 okt
1- 16 okt
1