Eerst Deel 1 lezen van dit verhaal dat kan hier:
Zijn patiënte was binnengebracht nadat ze door haar vriend in het bos was gevonden. Nadat ze niet terugkeerde van een wandeling met haar hond hadden hij en de buren een zoektocht gestart en na enkele uren hadden ze eerst haar hond Nol gevonden en even later ook haar.
Ze lag ver van het pad en zonder de hulp van de hond hadden ze haar waarschijnlijk niet gevonden. Hoe ze daar in het dichte struikgewas terecht was gekomen wisten ze niet.
Langs de weg die ze had afgelegd waren overal stukjes van haar kleding gevonden die aan struiken en takken waren blijven hangen. Ook de politie stond voor een raadsel. Het leek haast alsof ze met grote snelheid iets gevolgd of opgejaagd was recht het bos in. Maar er waren geen andere sporen gevonden dan de hare.
Ze was in een soort comateuze toestand binnengebracht niet in staat om zelf goed te ademen en met ernstige verlammingsverschijnselen. Verder onderzoek had geen enkel letsel laten zien en ook haar bloedonderzoek was zonder afwijkingen teruggekomen.
Vandaag na 5 dagen op zijn afdeling was er een eerste teken van leven geweest. Ze had eerst voorzichtig haar ogen geopend en vervolgens duidelijk met haar ogen geknipperd om de aandacht van hem en Nance te krijgen. Maar waarschijnlijk had het besef dat ze geïntubeerd was en aan een beademingsmachine lag had bij haar een paniekaanval uitgelokt en hij had niets anders kunnen doen dan zuster Nance de opdracht te geven haar een kalmerend middel te geven.
Ze was weer weggegleden en hij zou haar nu graag van de beademingsmachine afhalen omdat haar reactie sterk deed vermoeden dat ze weer zelfstandig kon ademen.
Hij had de rest van zijn team opgepiept en samen hadden ze haar losgekoppeld en inderdaad ademde ze weer zelfstandig. Haar saturatie en bloedruk blijven mooi stabiel. Alleen reageerde ze nog steeds niet op lichamelijke prikkels. Maar deze ontwikkeling gaf hoop en hij hoopte dat zijn patiënte verder zou opknappen.
En natuurlijk dat hij het mysterie rondom haar toestand zou kunnen oplossen.
Haar vriend Byron was al gebeld en hij had zich naar het ziekenhuis gespoed en niet veel later waren ook haar ouders aangekomen. Alle drie opgelucht dat er wat vooruitgang was in Megan’s toestand. Maar nog lang niet gerust want er was nog een lange weg te gaan.
Ze hadden geluisterd naar Dr Rebor’s uitleg over wat er vannacht was gebeurd en wat hij vervolgens voor een stappen had ondernomen. Voor nu stelde hij dat ze niets verder konden doen. Het was afwachten tot het kalmerend middel uitgewerkt was en Megan weer uit zichzelf haar ogen zou openen. Ze had dat een keer gedaan dus hij verwachtte dat dat weer zou gebeuren.
Ze bleven alle drie aan haar zijde. Ze praten tegen haar en speelde haar lievelingsmuziek en haar moeder las haar voor uit haar lievelingsboek. Terwijl haar vader en Byron naar het nieuws keken.
Comments
- 28 nov
1- 21 okt
1- 19 okt
1- 18 okt
1- 18 okt
1