Langzaam werd ze weer wat helder. Hoewel ze haar ogen niet open kreeg, kreeg ze toch echt wel van alles mee van wat er om haar heen gebeurde. Vlak naast haar zat een vrouw iets hardop te lezen. Misschien een stuk uit een boek? De tekst kwam haar niet bekend voor.
In de verte hoorde ze een opsomming van nieuwsfeiten al moest ze heel goed haar best doen om het te horen. Maar waar ze echt blij van werd was dat het irritante piep geluid weg was en die slang in haar keel ook.
Hoewel het nog niet helemaal soepel ging ademde ze weer zelf en dat was letterlijk een verademing. De mensen om haar heen bleven haar aanspreken met de naam Megan. Dat zal dan wel haar naam zijn. Er leek bij die mensen om haar heen geen twijfel eraan te bestaan dat ze Megan heette.
Uit de gespreken rondom haar maakte ze op dat de mensen in haar kamer haar vriend genaamd Byron en haar vader en moeder moesten zijn. Verder liepen er gedurende de dag allerlei andere mensen in en uit. Ze leerde hun stemmen en hun manier van lopen kennen. Ze nam aan dat dat diegene waren die haar verzorgenden.
Waar ze was wist ze nog steeds niet en wie ze was ook niet. Het leek alsof er voordat ze hier voor het eerst bij kwam een groot oneindig niets was, een dikke mist. Wat herinneringen aan heel vage beelden en silhouetten in die dikke mist maar meer ook niet. Niets herkenbaars.
Haar ogen kreeg ze nog steeds niet open. Ze deed haar best maar telkens weer werd ze terug gezogen die dikke mist in. De stemmen om haar heen verdwenen dan en ze was alleen. Dan lag ze te wachten en concentreerde zich op wat ze zag en voelde.
Zien deed ze niets buiten die dikke mist met soms een enkele schaduw erin. Die schaduw kwam nooit zo kort bij haar dat ze kon onderscheiden wie of wat het was. Horen kon ze ook niets in die mist, dan verlangde ze naar de klanken uit de kamer. Ze verlangde naar het gepraat van de mensen en soms zelfs naar het nare gepiep van die machine. Dan leek alles beter dan deze enorme stilte.
Maar wat kon ze doen? Helemaal niets. Haar lichaam hoewel ze het goed kon voelen reageerde niet meer op haar wens om te bewegen. Zelfs haar vingers of en tenen en nu ook haar ogen gehoorzaamde haar niet meer. Ze zat gevangen in deze dichte mist in haar hoofd. Het liefs had ze het uitgeschreeuwd maar ook dat lukte niet.
Comments
- 28 nov
1- 22 okt
1- 21 okt
1- 20 okt
1- 19 okt
1