In Megan’s kamer was de spanning te snijden. Iedereen hoopte op een positief bericht als Anamea haar ding had gedaan. Het klonk onwerkelijk en als pure fantasie maar tijdens de voorbereidingen naar deze afspraak hadden ze gesproken met mensen die al door Anamea geholpen waren en het viel gewoon niet uit te leggen. Maar het werkte vaak.
Toen Anamea kreunde en Megan los liet zagen ze Megan ook heel even bewegen, een langzame beweging van haar voet die ook weer meteen stil lag.
“Kijk mooi.” had Anamea meteen gezegd. “Ze gebruikt mijn energie, haar brein en haar lichaam weet alles nog. Maar het is nu te weinig energie en ze zal er niet veel mee kunnen.”
Iedereen keek haar gespannen aan. “Wat, wat kunt u ons vertellen?” vroeg Megan’s moeder uiteindelijk.
“Nu, jullie dochter is er nog. Helemaal en volledig. Ze hoort en voelt, veel van wat er om haar heen gebeurd maar niet altijd. Ze wordt gevangen gehouden door een entiteit.
Hij is niet echt kwaadaardig maar heeft nooit geleerd anders te bestaan dan in het brein van een mens. En als hij dat doet neemt hij dat brein en het lichaam helemaal over. Maar nu gaat het niet zoals hij wil want Megan is erg sterk en vecht hard tegen hem.”
Iedereen keek haar verbouwereerd en vol ongeloof aan? De directeur van de Oase die voor deze gelegenheid extra aanwezig was geweest stelde een heel duidelijke vraag: “Kunt u Megan helpen en dat ding uit haar krijgen zonder dat het in iemand anders kruipt?”
"Ja, dat kunnen ik en Megan samen. Ik moet alleen nog gaan bedenken hoe en een plan maken hoe ik dat op de juist manier ga doen."
Megan’s ouders omhelsden elkaar en Magda greep Megan’s hand vast en streelde die zacht en zei. “Heb je dat gehoord meid, ze kan je helpen.”
Megan binnen in haar mist. Schreeuwde weer maar nu van geluk. Ze zou haar leven niet zo hoeven blijven slijten en er zou verandering komen. En ze wist nu zelf ook hoe sterk ze was. Opeens had ze het geweten, zij kon dit samen met Anamea.
Ze zouden haar samen bevrijden en ze zou haar weg terug naar zichzelf vinden. Alleen had ze nog geen idee hoe ze dat slungelige ding uit haar hoofd zouden krijgen. Maar dat liet ze over aan Anamea. Ze had een gevoel van volledig vertrouwen.
Er liepen weer tranen over haar wang nu van vreugde en opluchting en iedereen was blij die tranen te zien.
"Ik kom vanaf nu elke dag langs." legde Anamea Megan en de rest uit. En dan zullen we samen aan het werk gaan. En als ik iemand van jullie hierbij nodig heb verwacht ik van jullie dat jullie ook hier aanwezig zullen zijn. Dat geld voor iedereen hier in deze kamer. Dit gaan we samen doen.
Comments
- 28 nov
1- 5 nov
1- 31 okt
1- 29 okt
1- 27 okt
1