Ik zit hier nu al bijna zes maanden in deze cel. Zes maanden van wanhoop en pijn. Zes maanden van eenzaamheid en verdriet. En dat allemaal door de denkwijze van de regering. Een denkwijze waar niemand aan mag twijfelen. En wie dat wel doet? Die wordt gearresteerd. Je kan tegen niemand openlijk je mening vertellen en niemand vertrouwen, want die iemand zou zomaar een spion kunnen zijn.
Dat is een beetje overdreven denk je nu misschien. Maar nee, zo is de gang van zaken hier. Er worden bijna dagelijks mensen opgepakt die door spionnen zijn verklikt. En ik kan het weten, want ik heb het vanaf de eerste rij mogen meemaken…
…
Het is een zondagochtend. Net als alle andere zondagen lopen we naar het huis van mijn grootouders. Daar gaan ook mijn nonkel en tante elke zondag naartoe met hun gezin. Mijn oma maakt voor ons een lunch klaar en dan trekken we met ons allen het bos in. Niet zomaar honderd meter, maar een paar kilometer. Totdat we ver genoeg van alles en iedereen zijn. Totdat niemand ons noch kan zien of horen. Daar halen we een kist onder de begroeiing vandaan en maken het slot open. In die kist zitten boeken, verboden boeken. Als iemand deze ooit te pakken zou krijgen, zou de ramp niet te overzien zijn. We pakken ieders een boek uit de kist en gaan in een cirkel zitten. En dan beginnen we te praten, fluisterend. Het is een gewoonte geworden, ook al is de kans klein dat iemand ons hier zou kunnen horen. Het blijft een geheim, iets wat eigenlijk niet mag, en daar praat je niet zomaar hardop over. Het zou zomaar eens kunnen dat er iemand voorbij wandelt en ons hoort praten, en dan zijn we erbij. Dat mag in geen geval gebeuren.
Opeens krijg ik een akelig gevoel in mijn buik, een soort tinteling, alsof iemand naar me kijkt, en nog voor ik me omdraai, hoor ik het geritsel al. Ik spring op en zet snel een paar passen naar achter, maar dan zie ik de persoon in kwestie. Het is een jongen, ongeveer van mijn leeftijd, ik ben trouwens 17, en hij heeft een stevig gebouwde borstkas. Hij komt naar ons toe lopen en zodra er een streep zonlicht op zijn gezicht valt, glijdt alle spanning van mijn schouders en maakt de angst in mijn hart plaats voor blijdschap. Het is Minho. Hij hoort niet bij onze familie, maar woont al een tijdje trouw onze bijeenkomsten bij. Ik kijk nog steeds naar hem en als hij naar mij kijkt, verschijnt er een glimlach op zijn lippen. Ik besef dat ik zit te staren als Mi-Cha me een por in mijn zij geeft. Ik schrik op en kijk haar glimlachend aan. Ze is 2 jaar jonger dan mij, maar ze kent me als geen ander. Ze is mijn nichtje, dus we brengen heel wat tijd met elkaar door. Ze knipoogt naar me en ik draai me terug naar Minho, die intussen nog maar een paar meter van ons verwijderd is. Ik loop naar hem toe en stort me in zijn armen. ‘Hey, Shin’, fluistert hij zachtjes in mijn haar, ‘ik heb je gemist.’ ‘Ik jou ook.’ En ik kijk hem in zijn ogen. Ze zijn warm bruin en kijken me stralend aan.
Dan laat hij me los en trekt me aan mijn arm mee terug naar de kring, waar iedereen ons zit aan te staren. Ik begin te blozen en sla snel mijn ogen neer. We gaan zitten en vervolgen onze bijeenkomst. Alleen kan ik me niet meer zo goed concentreren, met Minho naast me. Ik voel dat hij naar me kijkt, net zoals ik het voelde toen hij eraan kwam, nog voor dat ik het kon horen. Ik kijk met een schuin oog naar zijn handen, die in zijn schoot liggen. Ze zijn mooi gebruind en hij heeft een litteken net onder de knokel van zijn rechterduim. Ik slik een brok in mijn keel weg en probeer me terug te focussen op wat er gezegd word, maar het lukt niet echt. Ik kijk door mijn wimpers naar zijn gezicht en zie dat hij glimlachend naar me zit te kijken. Langzaam haalt hij zijn hand uit zijn schoot en legt die naast zich in het gras. De boodschap is duidelijk. Ik haal mijn handen, die in mijn schoot liggen, uit elkaar en leg ze zachtjes neer in het gras. Dan voel ik zijn hand op de mijne. Mijn adem stokt in mijn keel en er schiet een vonk door mijn lichaam. Dan draai ik mijn hand om, zodat onze handen zich in elkaar verstrengelen.
En dat is het moment waarop alles mis gaat, waarop de chaos begint…
Ik hoor een geweerschot en van overal springen er mannen tussen de begroeiing vandaan. Naast me hoor ik een gil en ik zie Mi-Cha wegrennen. En ik? Ik zit nog altijd op de plek waar ik een minuut geleden ook zat. Ik ben verdoofd. Ik zie alles wel gebeuren, maar het komt niet verder dan mijn ogen, mijn hersenen registreren het wel, maar mijn lichaam reageert er niet op. Ik ben verstijft van angst. Tot iemand me plots ruw bij mijn schouders pakt. Ik schrik op en dan dringt de verschrikkelijke waarheid tot me door: We zijn ontdekt …
Ik moet iets doen. Als ik niets doe, ben ik niet zeker of ik ooit nog wel een normaal leven zou kunnen leiden. Dan ben ik zelfs niet meer zeker dat ik überhaupt nog wel zal leven. Ik geef een trap naar achter en ik voel dat ik iets raak. De man achter me roept het uit, maar laat me niet los, hij knijpt zelfs zo hard in mijn schouders dat ik begin te gillen. Ik kijk angstig om me heen op zoek naar iemand die me kan helpen. Dan zie ik Minho en roep hard zijn naam. Hij draait zich om en als hij mij ziet, krijgt hij een verschrikte uitdrukking op zijn gezicht. Hij rent naar me toe en geeft de man achter me een harde klap in zijn gezicht. De man laat mijn schouders los en ik ren snel bij hem vandaan. Minho komt ook achter me aan, maar hij is te traag. Een van de mannen pakt zijn geweer een richt het op Minho. Een gil verlaat mijn mond als ik hem in elkaar zie zakken. Meteen komen mijn voeten in beweging en ik ren naar hem toe.
Van zodra ik naast hem sta laat ik me op mijn knieën vallen en kijk Minho met waterige ogen aan. De angst in mijn hart is nu volledig verdwenen, ik voel niets meer. Ik hoor in de verte geroep en voetstappen in mijn richting, maar het dringt niet tot me door. Ik heb alleen oog voor Minho. Hij ligt kreunend op de grond en ik zie een rode vloeistof door zijn kleren sijpelen, bloed. Dan voel ik een harde klap tegen mijn hoofd en wordt alles zwart…
...
Ik knipper met mijn ogen, maar sluit ze meteen weer. Te veel licht. Een zachte kreun verlaat mijn mond. Mijn hoofd doet pijn. Ik tast met mijn handen om me heen in de hoop mijn deken te vinden. Als ik die niet vind, kreun ik nog eens en doe dan mijn ogen helemaal open. Ik scan de kamer om te zien waar mijn deken is gebleven. Als ik die niet vind wil ik terug gaan liggen, maar dan dringt het tot me door. Ik ben niet in mijn kamer. Met een ruk kom ik overeind. Opnieuw kijk ik heel de kamer rond, maar nu met mijn volledige aandacht. Ik hoop iets te vinden wat me bekend voorkomt, maar er is niets. Het enige dat ik zie zijn 4 muren. Een klein raam verlicht de kamer. Ik kijk verder, maar op een gat in de grond na, dat waarschijnlijk als toilet moet dienen, is de kamer leeg. Ik wrijf langzaam over mijn hoofd om de pijn een beetje te verlichten en langzaam komt alles terug. De mannen in het bos, de geweerschoten, Minho die voor mijn ogen in elkaar zakt. Ik voel een steek in mijn hart, als ik dat beeld weer voor mijn ogen zie. Hoe zou het met hem zijn? Leeft hij nog? En met de rest? Ik hoop vurig dat iedereen is kunnen ontsnappen, maar ik vrees ervoor. Waar zouden ze zijn? Waar ben ik eigenlijk? Ik sta op een loop naar het raam, maar het zit te hoog, vanaf hier zie ik alleen de lucht. Ik ga terug zitten met mijn hoofd tegen de muur en sluit mijn ogen …
…
En nu zit ik hier dus al 6 maanden. Ik heb nog altijd geen antwoord op mijn vragen en ik twijfel of ik die ooit zal krijgen. Ik kijk terug uit het raam naar de sterren en sluit dan mijn ogen: Lieve God, ik weet dat U van me houdt en dat U er voor me bent, maar soms voel ik het gewoon niet, soms twijfel ik. Ik voel me hier zo hopeloos. Dit kan toch niet uw plan voor mijn leven zijn? Hier kan ik toch niets betekenen? Heer, laat alstublieft iets van u horen, beantwoord mijn vragen en geef me hoop, want zonder U houd ik dit niet vol. Ik weet dat U wonderen kunt doen, ik weet dat U, als U het wilt, mij hieruit kunt krijgen, want U maakt mensen vrij. Lieve God, wilt U ook weer deze nacht bij mij zijn, dat ik de hoop niet opgeef en altijd op U blijf vertrouwen. Wilt U mij helpen? Ik dank U dat U zo’n goede God bent. Amen.
Ik doe mijn ogen terug open en staar voor me uit.
Opeens schrik ik op. Ik hoor voetstappen door de gang. Laat ze alsjeblieft voorbijgaan, ik wil niet terug worden verhoord en gemarteld. De voetstappen komen steeds dichterbij en dan stoppen ze, recht voor mijn deur. Ik hoor de deur kraken als de sleutel wordt omgedraaid in het slot. Ik sta snel recht. Er komt een man binnen die me bij mijn arm pakt en mee de gang in sleurt. We lopen door allerlei gangen en gaan een paar trappen naar beneden. Dan staan we stil voor een deur. Hier ben ik nog nooit geweest. Mijn ademhaling wordt sneller als de man de sleutel pakt en de deur opent. Hij trekt me mee door de deur en laat me dan los. Ik staar nog altijd naar mijn voeten. ‘Je hebt mij nooit gezien.’ En met die dwingende woorden loopt hij terug door de deur en laat me hier alleen achter. Ik kijk op en mijn adem stokt…
Ik ben buiten! Snel kijk ik om me heen, maar er is niemand te bekennen. Ik ben vrij! Ik ben eindelijk vrij! Dank u God! En dan kijk ik omhoog, naar de sterren, die nu in hun volle glorie zichtbaar zijn. Hoop. Hoop is altijd sterker dan angst. Hoop doet leven!
Ik hoop dat jullie hebben genoten van het verhaal.
Dit onderwerp houd mij persoonlijk wel bezig. Deze dingen gebeuren in het echte leven ook. En veel meer dan wij denken!
Ik wil met dit verhaal ook meedoen met een wedstrijd, dus feedback is altijd welkom.
Comments
- 15 juli
- Hide replies (1)
1- 15 juli
0- 15 juli
- Hide replies (1)
1- 15 juli
0- 15 juli
1- 15 juli
1