De zinnen komen opnieuw tot leven,
nadat toevalligheden ons naar elkaar toe dreven.
Gewichtloos in het hoge gras, de verkeerde kant oplopen.
Soms lijkt de route al uitgestippeld,
Maar zijn tegelijk de einden open.
Over sloten springen, merels die elkaar toezingen.
Nieuwsgierige blikken laten vallen, gedachten raden.
Neerstrijken, in gloeiend zonlicht baden.
Elkaar volgen langs onbestemde bospaden.
Het tijdstip, en mijn woorden, leken soms opeens verloren.
Misschien was het door jouw aanwezigheid,
Soms terughoudend, de draad en beetje kwijt.
Vroeger kon ik je me slechts vaag verbeelden.
Ver weg in een voor mij onbekende stad,
En jij zag mij voor je in het grassige laagland.
Vandaag, gebeurde het dat we dit groen decor deelden!
En glipte de tijd aangenaam uit mijn hand.
Het was mij een genoegen om je te ontmoeten, wilde ik bij deze kwijt,
Ik ben benieuwd en waar het kronkelende weggetje naartoe leidt.
Comments
- 16 juni
0- 16 juni
0