Grumbel werd die ochtend wakker en keek verdooft om zich heen. Hij lag op de vloer van zijn huisje en hij had zo een buikpijn. Langzaam herinnerde hij zich wat er gisteren was gebeurd.
Hij probeerde zijn gebruikelijke scheldtirade er tegen aan te gooien maar hij kon het niet. Hij had er de energie niet voor en voelde zich nog steeds ziek en ellendig.
Lichamelijk maar ook geestelijk. Hij had gedacht zijn gezellin voor het leven te hebben gevonden in Herta maar ze bleek een boosaardige zieke geest te zijn die mannen kwelden tot hun dood voor haar eigen genot. Het deed pijn.
Op handen en voeten met zijn vleugels op zijn rug trok Grumbel zich naar een zijn bed toe. Hij haalde het net om zichzelf in bed te hijsen maar moest toen weer heel stil blijven liggen. De wereld draaide om hem heen en Grumbel viel weer in slaap.
Het was Pjoter geweest, een aan de mens ontsnapte hamster die wel vaker bij Grumbel op bezoek kwam die zacht de deur van Grumbels huisje had open geduwd en voorzichtig had geroepen: “Meneer Grumbel, bent u thuis?”
Eerst had hij niets gehoord en wilde weer weg gaan maar toen hoorde hij een luid gekreun van verderop uit de boomstam komen. Hij had nog eens geroepen maar was toen toch voorzichtig naar binnen geslopen en had Grumbel ziek en ellendig op zijn bed gevonden.
Ze hadden hem van alle kanten geprobeerd te waarschuwen voor Herta. Die was niet goed bij haar hoofd zeiden ze allemaal maar Grumbel was blind geweest door zijn verliefdheid en het leek erop dat hij daar nu de gevolgen van ondervond.
Pjoter schudde zo goed hij kon met zijn kleine pootjes aan Grumbel en die kreunde weer en werd even wakker. Met een paar woorden vertelde hij wat er gisteren was gebeurd. Pjoter was ontzet geweest en had niet meteen geweten wat te doen.
“Pjoter, alle dikke ….. haal gewoon Marnix de wijze uil.”
Pjoter had zo snel zijn kleine pootjes hem konden dragen gelopen en tegen iedereen die hij tegen kwam kort verteld wat er met Grumbel was gebeurd en dat hij Marnix de uil zocht en dat die naar Grumbels huis gestuurd moest worden.
Max de snelle rat en Dixie het eekhoornvrouwtje waren snel weggeschoten op zoek naar Marnix en Bix de ekster zou vanuit de lucht naar hem gaan zoeken.
Het had voor Pjoter erg lang geduurd eer hij weer terug was bij het huisje van Grumbel en zag net hoe Marnix op de schutting landde.
Christa had vanuit haar huis de bedrijvigheid rondom Grumbels boomstam wel opgemerkt en ze wist dat er iets aan de hand was. Maar ze kon nu niet zomaar naar buiten lopen. Ze zou al die dieren opschrikken en ze zouden vluchten en misschien had Grumbel wel hun hulp nodig. Ze zullen daar immers niet voor niets zitten.
Christa installeerde zich bij het keukenraam en bleef alles goed in de gaten houden. Ze zag een uil en een ekster naast elkaar op de schutting zitten en een eekhoorn die maar op en neer bleef springen in de takken van de boom. Op de grond liep er ook allerlei dieren rond, ze hoopte maar dat alles goed was met Grumbel.
Pas toen Mayze een boselfje arriveerde kon er pas echt gestart worden met het helpen van Grumbel. Zij paste in zijn huis en had door de jaren heen genoeg kennis opgedaan over kruiden om een goed plan te kunnen maken.
Ze overlegde met Marnix en ze besloten een mengsel te gaan maken van kamille en gember met een vleugje pepermunt. Uiteindelijk voegde ze er ook nog paardenbloemwortel extract aan toe en was hun medicijn klaar.
Het was Mayze en Pjoter die in de boomstam verdwenen om ervoor te zorgen dat Grumbel de medicijn zou nemen. Hem kennende bedachten ze samen dat hij waarschijnlijk vreselijk zou gaan tegen stribbelen.
Maar niets was minder waar, hij liet zich geduldig verzorgen door die twee en die eerste dag had hij totaal geen praatjes en sliep heel veel.
Buiten kwamen dieren voortdurend langs om te vragen hoe het ging en of ze iets konden doen. De onbeschofte mopperende Grumbel had veel meer vrienden dan hij dacht.
Na twee dagen zat Grumbel rechtop in bed en had weer wat kleur op zijn ruwe gezicht. Hij at voorzichtig wat pap die Mayze voor hem had klaar gemaakt. Mayze was de eerste geweest die hij had gezien toe hij weer wakker was geworden. Zijn buikpijn was door haar medicijn snel beter geworden.
En zijn vriend Pjoter week niet van zijn zijde en verliet de kamer alleen om buiten even verslag uit te brengen over Grumbels toestand.
Na 4 dagen zag Christa toen ze net de tuin inliep om haar boodschappen binnen te zetten dat het bij Grumbels boomstam een drukte van jawelste was. Ze bleef staan en bekeek alles met enige bezorgdheid.
De vogels boven op de schutting kwetterde en tot haar grote opluchting zag ze opeens Grumbel vliegen. Die landde ook boven op de schutting en had Christa al gezien en zwaaide even op haar. Dat was genoeg voor Christa. Ze zou naar binnen gaan en hen met rust laten nu ze had gezien dat Grumbel oké was.
Ze zou het verhaal vast later nog wel horen.
Rondom Grumbels huis was iedereen opgelucht om Grumbel weer buiten te zien. Hij moest wel nog wat aansterken maar dat kon hij wel weer aan. Hij was zo dankbaar en blij voor de hulp van al zijn vrienden. Hij had het woord genomen en in tranen gezegd: “Alle vliegende engeltjes nog aan toe, Ik ben blij met jullie verdomde hulp. Ik zal dit nooit meer vergeten. Dank jullie wel.”
Voor de meeste van hen was dit het vriendelijkste dat ze Grumbel ooit hadden horen zeggen.
Comments
- 1 okt
0- 30 sep
0- 30 sep
0- 30 sep
0- 29 sep
0