Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Grumbel

Hoofdstuk 1. De ontmoeting.

Geschreven door Mrs Wood
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
10
55
11
Eigen foto.
Eigen foto.

Ik wist het dat krijg je als je tegen iedereen zegt als je iets nodig hebt kom je het maar halen. Deze keer ging het om de stapel hout achter ons huis. Voor de ene was het een kruiwagen vol voor een avondje de open haard te stoken. En voor de ander een grote zak voor in de vuurkorf op een zomerse avond.

Maar goed dat ging netjes van boven af en onze veel te grote stapel slonk al een beetje maar alles lag nog stabiel. Althans dat was zo totdat een eigenwijze buurvrouw vroeg voor een stammetje om haar zomerbloeiers op te zetten want dat zag zo leuk uit. Mij overrompelend liep ze met stevige pas naar de stapel. Bekeek de boel even en voor dat ik in kon grijpen pakte ze een vrij dikke stam vast die onder in de stapel lag. Met haar flinke lijf en stevige armen rukte ze de stam er in een keer uit.

Ik gilde nog maar het was al te laat. Weg stabiliteit van de stapel en de stammetjes begonnen te rollen over het terras. Ze kwamen met een klap tot stilstand tegen de grote oleander in zijn nieuwe pot.

Verbaast en beduusd stond ik te kijken. De buurvrouw op haar geheel eigen botte manier bekeek de boel even kort. Nou ja, dat moet je zo meteen dan maar weer even opruimen. Ik snap ook niet dat je de mooiste stammen onderaan hebt gelegd. Met de stam in haar handen beende ze over het gras de poort uit en was verdwenen.

Ik zag alleen de chaos die ze achter had gelaten. Nu er zat niets anders op. Opruimen en opnieuw een stabiele stapel maken . Ik bekeek het geheel en bedacht dat ik met het oude ijzeren rek uit de garage een andere opbouw zou kunnen gaan maken. Een waar het hout niet meer zo snel uit zou kunnen rollen.

Zo ging ik het dus doen! Maar dat betekende dat alles van zijn plek moest. Begin er maar aan Christa zei ik tegen mezelf dan ben je er vanaf.

Beetje bij beetje begon ik het hout op te ruimen en aan de andere kant naast me neer te leggen. Het gekraak en geritsel achter de stapel hout dichtte ik toe aan misschien een muis of pure toeval. Er was immer heel wat in beweging gekomen met dat hout.

De stapel hout werd steeds minder en terwijl ik bezig was met de laatste twee lagen, zag ik vanuit mijn ooghoek toch iets bewegen. Hardop zei ik dapper: ‘Ga nu maar even weg ik moet het hout opstapelen en daarna kun je terug komen.’ Dat zei ik eigenlijk meer om mezelf moed in te spreken dan iets anders. Een muis die over mijn handen zou springen daar zou ik me rot van schrikken.

Maar goed ik ging weer verder en even bleef het muisstil. Maar niet lang. Totaal aan de grond genageld keek ik voor me hoe achter de laatste stukken hout een klein wezen langzaam omhoog vloog.

Ik kon mijn ogen niet geloven, wat was dat? Met een hoop gegrommel en gebrom vloog het wezen zo hoog dat hij op ooghoogte met me was en ik in zijn gezichtje kon kijken.
Voor me zweeft een wezen klein en gedrongen van stuk, geen kabouter maar ook geen elfje hoor. Zijn gezicht had een wat boze uitdrukking en hij had zijn stevige armpjes over elkaar heen geslagen voor zijn borst. Een been achter het andere gehaakt. En zo zweefde hij, althans het leek me een hij voor me.

Zijn vrij grote vleugels leken nog het meeste op draken vleugels maar dan toch net wat anders. Met een paar slagen kwam hij korter bij. Landde op mijn schouder en mopperde hard. ‘Wat doe jij? Je maakt alles kapot. Sodemieter een eindje op het was net zo fijn hier. En ook veilig, alle dikke takken nog aan toe. Leg alles als de sodemieter terug en maak dat je wegkomt. Ik ben toch niet bang voor je hoor, gedrocht.’

Verbaasd staar ik hem aan. ‘Ja, komt er nog wat van? Sjop, sjop. Gaan met die banaan. Laat de handjes wapperen.’ Zegt hij terwijl hij met zijn handen wappert en daarbij zijn evenwicht verliest en voorover van mijn schouder valt.

In een reflex grijp ik naar hem. Met twee vingers grijp ik hem vast bij een van zijn benen. Verontwaardig hangt hij op zijn kop. Zijn armen weer over elkaar. Waarschijnlijk zijn favoriete houding. ‘Laat me los rotkop’.

Dan lukt het me om weer wat te zeggen. ‘Nou jij bent een aardig baasje he?’ Met flinke slagen van zijn vleugels rukt hij zich los en vliegt tot bij mijn neus. ‘Nee, ik ben Grumbel en wie ben jij?’
10
Geschreven door Mrs Wood
Gepubliceerd op: 9 juli 2021
10
55
11

Comments

  • 14 juli
  • 1
ik heb al kennis gemaakt met het mannetje. Past precies wat een leuk verhaal.
  • 14 juli
1
  • 10 juli
  • 1
Grumbel... doet me op één of andere manier aan Harry Potter toestanden denken. ;-)
  • 10 juli
1
  • 10 juli
  • 1
Heel mooi geschreven en een veelbelovend begin van een verhaal. Ben fan hoor, ben al benieuwd naar het volgende stuk.
  • 10 juli
1
  • 10 juli
  • 1
Een goed begin, mooie opbouw, je proeft de lichte frustratie van het ik-personage en daarna voel je de ergernis van de Grumbel. Op naar het vervolg.
  • 10 juli
1
  • 10 juli
  • 1
Leuk verhaal! Ik kijk uit naar het vervolg :-)
Zullen we elkaar trouwens volgen? Ik volg je bij deze!
  • 10 juli
1
Laad meer

Recente en relevant artikelen