Ik wacht af tot Grumbel weer achter het hout vandaan komt gevlogen en ik zijn gezichtje zie. Is dat nu een traan? Er lijkt een kleine traan uit zijn kleine oogje te rollen die je haast niet kunt zien.
De stoere scheldende Grumbel draait met zijn hoofd en vraagt: ‘Jij wilt niet dat ik me bezeer. Vind jij me lief?’
Lachend antwoord ik ‘Nu lief is een groot woord. Ik ken je nog niet zo goed en je scheld nogal veel hoor. Maar wie weet als ik je beter leer kennen kan ik best ooit zeggen: Grumbel is lief’.
Een snik ontsnapt en Grumbel stort quasi dramatisch naar de grond. ‘Ze wil me leren kennen, alle witte margrieten nog aan toe.’ Op handen en voeten snikt hij nu met net zoveel passie als hij voorheen schold.
De uithalen worden steeds harder en het is onvoorstelbaar hoeveel geluid uit dat kleine wezentje tevoorschijn komt.
‘Nu kalm maar Grumbel, je hoeft toch niet zo van streek te raken. Kom help me liever mee om te kijken of het gangetje naar je huisje goed is. Dan leg ik de rest van het hout erop en kunnen we misschien samen even een pauze nemen.’
Grumbel heeft nog een tijdje nodig, de uithalen worden minder heftig en uiteindelijk na nog veel kalmerende woorden komt hij weer tot rust.
Hij kijkt me niet meer aan en verdwijnt achter de stapel hout. Na een tijdje komt hij weer tevoorschijn. Hij laat voor zijn doen rustig weten dat het pad vrij is. Dan komt er warempel iets positiefs uit Grumbel’s mond.
‘Het pad is prima, eigenlijk nog beter als voorheen. Je hebt geluk gehad Mens. Had je mijn pad niet gemaakt dan…’ Een waterval van scheldwoorden volgt. Hij vervalt sneller weer in zijn oude patroon dan ik had verwacht.
‘Ik haal limonade met vers gebakken koekjes. Wil je ook? Dan kom maar naar het terras naast de vijver.’ Ik reageer niet op zijn gescheld en loop weg. Ik zit alweer op het terras met de beloofde limonade en koekjes als ik bij de houtstapel iets vaag zie bewegen.
Ik herken hem niet op die afstand maar omdat het in een opvallend hectisch zigzag patroon over ons gazon vliegt denk ik dat het maar 1 ding kan zijn Grumbel.
En inderdaad. Hijgend en amper nog scheldend omdat hij geen lucht krijgt land hij op mijn tafel. Voorover gebukt met zijn handen op zijn knieën hijgt hij uit. Als hij weer op adem is gekomen gaat hij zitten op de kleine strandstoel die op mijn tafeldecoratie staat onder de kleine vuurtoren.
Het stoeltje lijkt voor Grumbel gemaakt. Ik breek een stukje koek af van mijn koekje en bied dat Grumbel aan. ’Probeer maar, dat is lekker’. Grumbel laat zich dat geen twee keer zeggen en knabbelt gezellig aan het koekje.
Ik loop even naar binnen neem een plastic dopje van mijn vanille extract uit de kast en een klein lepeltje. Buiten gekomen vul ik het dopje met behulp van het lepeltje met limonade en gebaar Grumbel het te komen halen.
De limonade stroomt langs zijn mond over zijn buik, hij strekt zijn armpjes en zegt ‘meer.’ Ik zei: ‘Christa, mag ik nog wat?’ En hij praat me na. ‘Christa, mag Grumbel nog wat?’
Ik vul zijn dopje nog een tweede en derde keer en hij neemt nog een klein stukje van het koekje. Tevreden wrijft hij over zijn buik en veegt zijn mond af aan zijn mouw laat een duidelijk hoorbare boer en vertrekt zonder nog iets zeggen.
In hetzelfde zigzag patroon vliegt hij over het gazon terug naar de houtstapel en verdwijnt weer. In de komende dagen zie ik Grumbel niet meer. Maar goed ik had hem van te voren ook niet opgemerkt.
Ik overweeg om op hem te roepen, maar ik leg het bij hem neer. Stiekem ben ik toch nog altijd heel nieuwsgierig naar dat scheldend vreemde wezen.
Comments
- 26 juli
0- 25 juli
0- 24 juli
0- 23 juli
0- 23 juli
0