Zij had haar eerste kind verloren
En met hem al het schone
Zij kon het zingen niet meer horen
En zo werd het stille het gewone
Hij was ineens een weeskind uit het verre oosten
Nu zijn ouders in hun diepe graf lagen
Hij verstopte zich waar niemand hem zou troosten
Nu de buurvrouw hem naar bed moest dragen
Zij kon niet slapen als zij naar hem bleef kijken
Dat kleine jochie zonder plek op aarde
Maar als hij straks niet op haar zou lijken
Wat was voor hem dan nog haar waarde
Hij leerde van haar zijn pijn in de verf te steken
Annabel die hem steeds weer bij de hand nam
Het maakte hem nooit uit dat ze niet op elkaar leken
Omdat ze elke dag weer bij hem langskwam
Haar laatste lach had nog niet geschenen
Omdat haar jongen in haar armen mocht blijven
Haar eerste kind was nog niet verdwenen
Maar ook dit knaapje liet ze niet meer wegdrijven
Haar naam was dan weliswaar Annabel
Maar zij was zoveel meer dan dat
Zij had nooit verloren van de hel
Zij had ooit gevochten voor de stad
Hij was veel liever anoniem gebleven
Maar alsnog een kunstenaar geworden
Hij wilde liever leven al was het maar voor even
Terwijl zijn lichaam als een roos in de zon verdorde
Haar ogen niet langer een stel gedimde lichten
Zoveel van haar leven enkel op de dood gewacht
Zij mocht het leven dan wel van weinig moois betichten
Het had het haar dan wel bij hem gebracht
Zijn bloed kleeft aan penselen porselein
Zijn alternatief voor die donkerrode kleur
Maak iets moois van al die pijn
Geen aangejaagde angst door de teksten op de deur
We hebben niet lang, meer te leven
Niet lang meer, om op eigen benen te blijven staan
Is het echt zo vreemd dan, om het laatste te weg te geven
Is het echt zo vreemd dan?
Dat zij zochten, naar iemand om mee dood te gaan.
Hij had een laatste werk geschilderd
Van een vrouw vrijzinnig en frappant
Die laatste lach om haar haren zo verwilderd
Daar staat ze dan aan die stille overkant
Aan de oever van de dood met haar voeten in het zand
Spreekt ze van vertrouwen in het water
Kom mijn kleine jongen neem nog één keer toch mijn hand
Maar als je nog even moet leven mag het altijd later
Annabel waarom moest je nou toch sterven
Voordat ik je ooit op het doek hebt mogen zetten
Jij hebt iets weten te maken van al die doffe scherven
Hey Annabel je hoeft niet meer op mij te letten
Ik heb het nog maar even voor het zeggen
Voor ik ook aan die oever zal sterven
En jij mij in de stroming zal moeten leggen
Zodat we samen naar het einde mogen zwerven
Ik stel je bij de poort voor als mijn mooie moeder
Ook al mag je het je bedroeven
Ik zal ook huilen voor mijn lang verloren broeder
Omdat ik ook zijn stem zal mogen proeven
Ik zit rechtop in bed met koppijn van alle doffe stippen
En dezelfde dofheid voel ik mijn vaders voeten
De dood zou ons nooit weer door de handen glippen
Toch moet ik haar helemaal alleen ontmoeten
Comments
- 1 juli
0- 1 juli
- Hide replies (1)
1- 1 juli
0