Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Haar naam was Annabel

Een lang gedicht/artikel over Annabel. Een vrouw, die jaren na het verliezen van haar kind, ineens pleegmoeder wordt van haar buurjongen. Een lang gedicht/artikel over Annabel. Een vrouw in de winter van haar leven. En een kunstenaar, die na het verkopen van zijn meesterwerk te horen krijgt dat hij terminaal ziek is. Haar naam was Annabel, De mijne ben ik sinds vergeten.

Geschreven door Aarnout Van Der Ploeg
Gepubliceerd op: 1 juli 2021
2
38
3
Afbeelding door Tim Mossholder via Unsplash
Zij had haar eerste kind verloren
En met hem al het schone
Zij kon het zingen niet meer horen
En zo werd het stille het gewone

Hij was ineens een weeskind uit het verre oosten
Nu zijn ouders in hun diepe graf lagen
Hij verstopte zich waar niemand hem zou troosten
Nu de buurvrouw hem naar bed moest dragen

Zij kon niet slapen als zij naar hem bleef kijken
Dat kleine jochie zonder plek op aarde
Maar als hij straks niet op haar zou lijken
Wat was voor hem dan nog haar waarde

Hij leerde van haar zijn pijn in de verf te steken
Annabel die hem steeds weer bij de hand nam
Het maakte hem nooit uit dat ze niet op elkaar leken
Omdat ze elke dag weer bij hem langskwam

Haar laatste lach had nog niet geschenen
Omdat haar jongen in haar armen mocht blijven
Haar eerste kind was nog niet verdwenen
Maar ook dit knaapje liet ze niet meer wegdrijven
Haar naam was dan weliswaar Annabel Maar zij was zoveel meer dan dat Zij had nooit verloren van de hel Zij had ooit gevochten voor de stad Hij was veel liever anoniem gebleven Maar alsnog een kunstenaar geworden Hij wilde liever leven al was het maar voor even Terwijl zijn lichaam als een roos in de zon verdorde Haar ogen niet langer een stel gedimde lichten Zoveel van haar leven enkel op de dood gewacht Zij mocht het leven dan wel van weinig moois betichten Het had het haar dan wel bij hem gebracht Zijn bloed kleeft aan penselen porselein Zijn alternatief voor die donkerrode kleur Maak iets moois van al die pijn Geen aangejaagde angst door de teksten op de deur We hebben niet lang, meer te leven Niet lang meer, om op eigen benen te blijven staan Is het echt zo vreemd dan, om het laatste te weg te geven Is het echt zo vreemd dan? Dat zij zochten, naar iemand om mee dood te gaan.
Hij had een laatste werk geschilderd
Van een vrouw vrijzinnig en frappant
Die laatste lach om haar haren zo verwilderd
Daar staat ze dan aan die stille overkant

Aan de oever van de dood met haar voeten in het zand
Spreekt ze van vertrouwen in het water
Kom mijn kleine jongen neem nog één keer toch mijn hand
Maar als je nog even moet leven mag het altijd later

Annabel waarom moest je nou toch sterven
Voordat ik je ooit op het doek hebt mogen zetten
Jij hebt iets weten te maken van al die doffe scherven
Hey Annabel je hoeft niet meer op mij te letten

Ik heb het nog maar even voor het zeggen
Voor ik ook aan die oever zal sterven
En jij mij in de stroming zal moeten leggen
Zodat we samen naar het einde mogen zwerven

Ik stel je bij de poort voor als mijn mooie moeder
Ook al mag je het je bedroeven
Ik zal ook huilen voor mijn lang verloren broeder
Omdat ik ook zijn stem zal mogen proeven

Ik zit rechtop in bed met koppijn van alle doffe stippen
En dezelfde dofheid voel ik mijn vaders voeten
De dood zou ons nooit weer door de handen glippen
Toch moet ik haar helemaal alleen ontmoeten
2
Geschreven door Aarnout Van Der Ploeg
Gepubliceerd op: 1 juli 2021
2
38
3

Comments

  • 1 juli
  • 0
Heel erg mooi geschreven Aarnout.
  • 1 juli
0
  • 1 juli
  • 1
De dood is iets waar we allemaal alleen door moeten, hoeveel vrienden en familie we ook hebben. Een lang gedicht inderdaad, maar eentje waar je blijft aan kleven en herlezen. Het is als een schilderij van Breughel, je ontdekt telkens weer een nieuw tafereeltje. Prachtig geschreven, Aarnout.
1
  • 1 juli
  • 0
Bedankt Rudi! Dan moet ik natuurlijk wel vragen welke Brueghel, Pieter de jonge, Jan de oude of Pieter de oude?
  • 1 juli
0

Recente en relevant artikelen