Hekel
Ik ben al 63 jaar op deze aardbol. Waarvan ik er 42 heb gewerkt als een paard. Enkele jaren
heb ik geslapen tot nu toe, enkele jaren op het toilet doorgebracht, enkele jaren voor televisie
en enkele jaren voor mijn hobbies.
Ik heb aan vele dingen eigenlijk een hekel. Ik heb een hekel aan winkelen. Ik haat bedden
opdekken. Ik haat mensen die denken dat ze grappig zijn en het helemaal niet zijn.Ik heb een
hekel aan snobs, aan ministers en andere politieke delinquenten, aan werken had ik ook een
hekel, patatten schillen haatte ik ook en eigenlijk had ik ook een liefde/haatverhouding met
mezelf.
Al deze info even terzijde gelaten er is één ding wat ik het meest haat op aarde,
gaan winkelen in de supermarkt. En zeker als mijn vrouwtje erbij is. Als we bijvoorbeeld melk
nodig hebben neem ik halfvolle.
“Zeg schatteke, zouden we niet beter magere pakken ipv halfvolle, we moeten allebei toch
een beetje vermageren”,zegt ze glimlachend en kijkend naar mijn dikke buik.
Ik zet de halfvolle melk terug weg en neem de magere.
“Maar wacht is, is dat wel een goed merk, dat is het huismerk en dat drink ik niet zo graag,
laat ons maar een bekend merk nemen okee?”
Ik zet de magere melk weg en neem het bekende merk dat al gauw drie keer zoveel kost . De
vrouw lacht tevreden.
We hebben ook kaas nodig. Ik neem belegen.
“Neen sjoeke, dat is niet goed voor de cholesterol “, zegt ze.
“Neem die light maar die daar ligt!”
Ik gooi de belegen ongeveer terug op zijn plek en neem de light.
“Je weet toch dat dat helemaal geen licht geeft hee”, zeg ik al grappend.
Ze lacht niet.
We komen aan de groentenafdeling. Ik wil wel spruiten voor vanavond, zij neemt bloemkool. Ik
wil enkele bananen, zij neemt appelsienen, ik wil voor morgen gebakken aardappeltjes, zij
neemt patatten om te koken. Inmiddels kook ik ook bijna. Ik zie de andere klanten achter hun
karretje lopen en het volladen met vanalles en nog wat, vooral vanalles dan!
En zo belanden we aan de vleesafdeling, ik heb al een lekkere steak vast, de vrouw komt op
me af, knikt van neen en neemt magere kip. Ik zie de lekkere worsten en wil ze nemen maar
de vrouw geeft me een licht duwtje en zegt neen.
Ik kook bijna over.
En net als ik bijna overkook, komt er een winkelbediende voorbijgeraasd op zo’n elektrisch
palletdragertje en ik wordt bijna aangereden. ‘Sorry’ roept ze hard.
Ik kook nog harder. Dan,als ik net aan het kookpunt ben gekomen , naderen we de kassa, de
apotheose van het winkelen. Ik neem een kassa waarvan ik denk dat ik snel geholpen zal
worden. Het oude vrouwtje voor me heeft haar kar bomvol geladen.
Ik zie de bui al hangen.
Aan andere kassa’s staat het ook vol dus blijf ik maar staan. Het vrouwtje begint traag haar
karretje leeg te maken en legt alles op de band. De kassajuffrouw scant traagjes, het oude
vrouwtje blijft de dingen uitladen alsof het een bodemloze put is. De bui hangt nu boven me.
Uiteindelijk na een kwartier heeft de oude dame alles op de band gelegd. Ik heb geen plek om
onze artikelen er achter te leggen. Een bus meneer proper en een groot pak wc papier
verhinderen me dat !
Dan staat het vrouwtje voor de kassajuffrouw en laat die rustig alles scannen. Het vrouwtje
begint in haar handtas te rommelen op zoek naar betaalmiddelen denk ik, intussen stapelen
aan de andere kant van de kassa haar artikelen zich op. Ik begin het op mijn heupen te krijgen.
Ipv de dingen terug in haar karretje te leggen en buiten alles in te laden, haalt ze uit haar
handtas enkele bij elkaar geknoopte lege plastic zakjes. Traagjes opent ze het eerste en stapt
op haar artikelen af. Ik hoor ze bijna denken ‘ zou ik die melkfles nu op de aardbeien leggen of
niet’. Ze twijfelt en kijkt mijn richting uit alsof ik het antwoord weet.
Ze begint rustig alles in te laden in de zakjes en plaatst die in de lege winkelkar, achter mij
staan zo’n twintig volle karretjes met mensen aan. Sommigen kijken me boos aan alsof het
mijn fout is dat het zo lang duurt.
Eindelijk na een kwartier heeft het vrouwtje alles in haar kar geladen. Haar knokige handen
verdwijnen weer in haar handtas. Even later haalt ze er een enorme portemonnee uit.
Die opent ze en ik zie het kleingeld al liggen. Ze moet 95 euro en negentig cent betalen. Ze
begint stukjes van 5 en tien cent op band te leggen. De caissiere zucht en kijkt me wanhopig
aan. Ik snap haar.
Mijn hart begint sneller te slaan. Ze begint traag te tellen.
“Dertig, veertig, vijf en veertig of was het nu vijf en vijftig,”ze begint opnieuw te tellen,
achter mij staan zo’n vijftig karretjes met mensen achter, er wordt gekucht, gehoest en
gezucht.
De caissiere knikt vriendelijk naar mij. Het oude dametje is nog aan het rekenen. Ik word
wanhopig, mijn vrouw vindt het allemaal niet zo erg. Eigenlijk vindt zij niks erg. Zij neemt
haar telefoon en begint te facebooken. Ik word woest maar beheers me.
“Het is te weinig madammeke, je komt er niet!” zegt de caissiere luid. Sommige jonge mensen
denken allemaal dat ouderen doof zijn, zoals ze soms schreeuwen tegen ouderen.
Het oude dametje kijkt me aan, alsof ik zou bijleggen, de oude trut !
En dan tovert ze plots een bankkaart tevoorschijn. Ik zucht en denk ‘oef’.
Ze steekt de kaart in de desbetreffende gleuf en tikt haar nummer. Het ding weigert haar
kaart.
“Probeer nog is ne keer madam, misschien slechte verbinding” zegt de kassamadam luid.
Ze probeert nogmaals en ze beseft dat ze haar nummer niet meer weet.
Ze neemt haar gsm uit de handtas. Een mastodont van een gsm waarschijnlijk nog een relikwie
uit wereldoorlog twee. “Ik zal mijn man bellen om het nummer te vragen okee?” zegt ze tegen
de ontvangstjuffrouw, die naar mijn gevoel lijkbleek ziet.
“Hallo Achiel?”
“Ja ik ben het”
“Emerance , natuurlijk, je vrouw !”
Het vrouwtje kijkt me aan en schudt haar hoofd “wie ben je zegt hij, de ouwe zot”.
“Ik ben het nummer van de bankkaart vergeten, kun je dat even doorgeven?”
De oude trol vraagt een stukje papier aan de bleke kassavrouw. Deze geeft haar een papiertje
en een stylo.
De oude dame houdt met een hand de gsm vast en met het andere zal ze het nummer
opschrijven.
“Negen?!” roept ze en ze schrijft negen op.
“Drie?!” roept ze en schrijft ook dat op.
“Twee?” roept ze en schrijft het op.
“Zeven?” roept ze en schrijft het op.
“Tot subiet! Achiel”, “hoe wie ben ik?” “Je VROUW VERDOMME !” roept ze luid door de gsm en
smijt het ding boos in haar handtas.
Zo’n zestig mensen achter mij en achter hun karretje weten nu wat haar pinnummer is. Om
zeker te zijn zegt de vrouw het nog is hardop terwijl ze de nummer indrukt.
Eindelijk, halleluja praise de lord, dank u god, het machientje accepteert de betaling. De
kassiere zucht, ik zucht, zo’n zeventig mensen achter mij zuchten. Het dametje maakt
warempel aanstalten om te vertrekken maar ze stopt weer en draait het hoofd naar de
kassadame.
“Zijn jullie zondag open?” vraagt ze.
“JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!”
schreeuwen de 70 mensen achter mij.
Het oude dametje schuifelt weg, naar buiten.
Ik laad al onze artikelen op de band, zo snel mogelijk. Omdat ik het zo snel doe valt een karton
melk op de vloer en dat spat open.
“Godverdomme!” vloek ik.
De kassadame geeft me papier om het een beetje op te kuisen. Ik word zo rood als een tomaat.
“Moet U een ander karton hebben meneer?” roept ze. Zie ik er dan ook al zo oud uit dat ze
naar mij begint te roepen.
Even later schuifel ik de parking op met het winkelkarretje. En toeval of niet, de oude dame is
alles nog aan het inladen in haar wagen, die naast de mijne staat.
Ze ziet me aankomen.
“Erg hee meneer, al dat volk aan die kassa’s en dat je zolang moet wachten alsof wij ,
bejaarden, zoveel tijd hebben!”
Ik voel me echt niet goed worden en gooi onze boodschappen in de koffer. Mijn vrouw doet het
karretje weg.Ik zeg goeiedag tegen de oude kwezel en stap in de auto.
Ik start de auto en wanneer mijn vrouw instapt scheur ik weg. De oude del zwaait nog. Ik zou
zo graag mijn middelvinger opsteken maar dan is mijn vrouw (AKA, also known as ‘the
boss’)alweer kwaad op me.
Dus wuif ik even en geef ik wat meer gas om mezelf te ventileren…
Comments
- 30 aug
0