Met veel kabaal komen ze de ruimte binnen. De engeltjes van de basisschool. De 'hoofdengel' smijt een boek op de balie. Het is een opdondertje, met een brilletje en een hele grote bek. 'Goedemorregen,' schreeuwt hij overdreven hard.
Ik erger me bont en blauw, bijt op mijn lip om hem niet gelijk terecht te wijzen. Wanneer het ventje ook nog eens het lef heeft om mij uiterst denigrerend bij mijn voornaam te noemen, snel wegrennend, tegen de andere jeugdigen roepend, dat hij ruzie met me heeft, is de maat voor mij vol. Hij trekt boeken van de plaats en zet ze ergens anders schots en scheef weer neer, dit noem ik geen grenzen opzoeken meer, ze worden ruimschoots overtreden. Zo ook de regels van fatsoen. Met mijn leeftijd laat ik me niet zo toesnauwen door een snotaap. Ik spreek de meester van de klas erop aan.
'Die meneer, ligt de hele week al met me overhoop. Hij luistert voor geen meter. Sorry dat je last van hem hebt. Ik kan me niet voorstellen dat iemand ruzie kan hebben met jou.'
De charmante man kijkt me verontschuldigend aan. Hij produceert een flauw glimlachje. Die meneer, denk ik schamper. Een baby die de luiers nog maar net ontgroeid is, noemt hij 'die meneer'. Ik weet dat de etter een naam heeft. Ik ken zijn voornaam ook, dat weet de leerkracht waarschijnlijk ook.
'Ik accepteer het niet, dat hij mij zo brutaal Dana noemt. De volgende keer mag je wat mij betreft dat jochie wel op school laten. Laat hem maar in een opstel beschrijven waar zijn vermeende ruzie met mevrouw Martens uit bestaat.'
De ogen van de jonge meester kijken plots bewonderend naar mij.
'Dat is nog niet eens zo'n slecht idee.'
Naast hem is stil een beginnend engeltje komen staan. Het knulletje wacht geduldig tot meester hem vraagt wat er is.
'Mag mijn boek bij u in de tas? Mijn tas is te klein, ik wil ook wel een kleiner boek uitzoeken hoor.' Bijna fluisterend komen de woorden over zijn lippen. Ik tover een glimlach en een stevige plastic tas van onder de balie tevoorschijn en reik hem aan de jongen. Deze engel maakt mijn dag weer goed. Stralend van dankbaarheid neemt hij de tas met een 'dank u wel' van mij aan. Vergeten is de schreeuwlelijkerd, en in een flits schiet mij het door een vriendin aangereikte spreekwoord te binnen.
Hard gekreten, gauw vergeten.
Comments
- 29 sep
0- 1 sep
0- 29 aug
- Hide replies (1)
1- 29 aug
0