Wat doet een mens als eerste wanneer hij op de wereld komt? Wie weet het? Inderdaad; schreeuwen, bleiten, huilen, tranen spuien,krijsen en meer van dat leuk gedoe. Zou een mens, zodadelijk hij op deze wereld komt al beseffen in wat voor negorij hij terecht is gekomen, zou een mens amper enkele seconden oud al beseffen aan wat voor ellendig bestaan hij begint.
Je zou weliswaar voor minder. Je zit daar negen maanden lang in mama’s buik, lekker warm genoeg freit en drinken en dan plots moet je er uit, in de kou, een heleboel rare wezens rond je.
Je bent juist geboren en ze gooien je op je moeders buik en je schrikt je een aap. Wat een lelijk mens is je moeder toch, vol met rode plekken en boebels door de zwangerschap en veel te vet.
En dan lig je daar, amper bekomen van de schok van de bevalling, zit dat mens je te kussen en te zeveren dat je zo’n mooi babietje bent.
En dan , net als ge da wa gewoon bent, pakt er ineens zo iemand met een baard van een dag en een afschuwelijk stinkende adem je op en begint je te knuffelen en rare geluiden te maken.
“Elaba, dag joenge, oetchi poetchi, scoubidoe, wat ne mooie jonge,bla bla bla !”
Blijkt je vader te zijn, nog lelijker dan je moeder. Van al die emotie begin je weer te bleiten. En dan plots knipt men de navelstreng door en wordt je opgepakt door een ander mens. Die begint als een bezetene je proper te maken met de zachtheid van een draaiende Black en Decker. En daarna, steken ze je in zo’n warme deken en leggen ze je weer op je moeders dikke buik.
“Wat ne schone jonge hee schat!” zegt je moeder tegen je vader. Die knikt.
Niks is minder waar. Je hebt nauwelijks haar, je kop is veel te groot in proportie met je lichaam en je armen en benen zijn veel te kort, je kan niet eens staan, en je kan niet praten, je hebt geen tanden en je kaken zijn veel te vet, verder hangt je smoel vol met opgedroogd bloed en andere opgedroogde vloeistoffen afkomstig uit je moeders buik…
Zo begin je aan je leven. Niks is minder romantisch dan een geboorte…De eerste maanden doe je niks anders dan kakken, pissen, fretten en slapen.
Je peetouders komen, de tantes en nonkels. Allemaal met hetzelfde gezwets.
Ze drinken op je, sommigen teveel.
De tijd gaat snel. Je verjaart en verjaart. Je leert spreken. Je vader wil dat je voetballer wordt, je moeder ziet je liever ballet gaan doen, zelf wil je gaan ping pongen. Het eerste dilemma in je jonge leven. Op school gaat het. Je leert rekenen, taal, nederlands, schrijven en op je dertiende of veertiende heb je je eerste vriendinnetje of vriendje. Dan is er het kantelmoment, geef je je volledig over aan de liefde of denk je verder en wil je een mooie job in het leven. Dus studeer je verder, op kot. Zuipen als een filistijn, roken als een turk en studeren als een dode muis.
Uiteindelijk haal je een diploma van burgerlijk ingenieur en ga je bij een bank werken. Je trouwt met je jeugdliefde, en koopt een huis. Je krijgt zelf kinderen, een stuk of drie. Twee ervan luisteren niet en de ander is doof. Je kinderen zijn erg actief. Het PMS suggereert dat ze ADHD of ADD of een andere vreselijke ziekte hebben.
Ze moeten rilatine nemen. En stilzitten. Werk is er niet of het word afgepakt door geimporteerde oostblokkers die hier fortuin komen zoeken ten koste van de autochtone bevolking, dat alles dankzij politici die verder slapen en zich niet bekommeren om de echte problemen van de Belg.
Je leven gaat door. Je vrouw wordt lelijker en ouder en ook jijzelf. Je kindjes worden ouder en vinden je een seut en een mongool en ze noemen je vaak loser. Soms denk je aan zelfmoord maar dan besef je dat ze je dan waarschijnlijk gewoon naar het containerpark zullen doen dus bedenk je je. Je gaat fietsen om het vet weg te krijgen. Je haargrens schuift verder en verder naar achteren. Je overweegt een pruik maar houdt het bij een klakske.
Je kijkt naar voetbal op teevee en koopt een hond. Je kinderen lachen je uit omdat je een schoothondje hebt gekocht. Je zoekt andere hobbies maar komt niet echt aan de bak.
Je vrouw is bij de katholieke vrouwenbond en gaat wekelijks op fietstocht of ze maken samen soep of taart die ze verkopen.
Jijzelf zit vaak in je tuin alwaar je probeert je niet groene vingers te trainen. Je gras groeit niet, je groenten evenmin en je hond pist alles onder.
Af en toe ga je voetbal kijken en drink je vele pintjes na de wedstrijd. Je vrouw houdt er niet van en dan moet je die avond apart slapen in de logeerkamer omdat je zo hard snurkt als je gezopen hebt.
Dan word je met pensioen gestuurd. Je bent pas 65 en al kaal. Iedereen is op je pensioenfeest, je baas geeft je een gouden horloge uit den Action, je kinderen een fles wijn. Je vrouw heeft intussen een looprek nodig, seks bestaat voor jullie al zo’n tien jaar niet meer.
Op je 75 krijg je een beroerte en kun je niet meer spreken.
Na drie weken hospitaal mag je terug naar huis. Je doet niks anders dan zitten, slapen, kakken,in je grote pamper en brabbelen. Net zoals in het begin van je leven komen je nonkels en tantes en broers en zussen je af en toe opzoeken, althans zij die nog leven.
“Oe ist joenge, bla bla bla, al wa beter?” zeuren ze. Je hoort ze niet en ziet ze niet. Je dementeert en denkt dat je terug een baby bent.
“Wie is dat lelijk wijf met dat looprek ?” denk je vaak als je die oude dame ziet in je kamer.
Je beseft zelfs niet hoe lelijk je zelf bent geworden, met je kale kop, je valse tanden, je rimpels en je verschraalde huid. Na 5 jaar mag je in een rusthuis. Om te rusten…
Niks is minder waar want elke morgen maken ze je wakker om 6 uur. Ook al besef je dat niet.
De vrouw met het looprek zie je niet meer. Ze is dood.
Jij nog niet maar dat weet je zelf niet eens meer.
Leven kan toch mooi zijn hee. Af en toe komen er enkele jongeren langs, het blijken je kleinkinderen te zijn. Ze geven je een hand en zitten daar maar. Jij kijkt naar buiten en denkt maar je weet niet eens meer aan wat.
Als je probeert je iets te herinneren ben je alweer vergeten wat. Als je iets vergeet herinner je je het niet meer. En je lacht, da’s vaak het enige dat je nog kan, je lacht om het minste.
Op je 80ste is het gedaan. Je krijgt een hartaanval en drie dagen later lig je tussen zes planken, goedkope overigens, onder de grond en ga je naar de hemel…of de hel…
Hopeloze luchten
Gaan vaak gepaard met diepe zuchten.