Loslaten kan moeilijk zijn. Een liefde loslaten, omdat je weet dat die ‘toxic’ is. Soms moet je zelfs een dierbare loslaten omdat je in je hart weet dat het beter is. In mijn optiek is dat de ultieme vorm van liefde. Een kind loslaten kan denk ik, buiten het feit dat het één van de normaalste processen van het opgroeien en opvoeding is, toch ook wel een dingetje zijn. Dat kan met grote gebeurtenissen zijn, maar ook met de kleine stappen die ze maken. Dit stukje gaat over de kleine stappen die het overprikkelde menobrein, behoorlijk bezig kunnen houden.
Ik weet nog goed dat mijn zoon ons jaren geleden vertelde dat hij, voor het eerst, met vrienden op vakantie naar Griekenland zou gaan. Op dat moment flitste in een fractie van een seconde alle horrorscenario's door mijn hoofd. Mijn enige kind, zonder ons op vakantie en dan ook nog eens naar Chersonissos. Het tv programma zon, zee en ziekenhuis doemde op in mijn gedachten.
Nee, wilde ik hem toeschreeuwen, je blijft hier! Natuurlijk deed ik dat niet. Ik vermande mezelf en negeerde het ijskoude randje van bezorgdheid wat zich vormde om mijn hart. Kom op zeg, ik moest hem uiteraard ook hierin loslaten. De tijd van lekker (goedkoop) met je ouders op vakantie gaan was voorbij. Hij zette weer een stapje en verbrak het zoveelste lijntje naar de onafhankelijkheid. Hoewel hij voor zijn tripje naar Griekenland nog wel even een weekje met ons mee heeft gepikt.
Maar goed, zo eng het voor ons was, zo super spannend was het voor hem.
Ik probeerde ook maar te denken aan de voordelen, die zijn vakantie met zich mee zou brengen. Een weekje totale privacy die je als ouders al zolang niet meer hebt.
Geen sporen van rotzooi en spullen die door het huis slingeren, de knoertharde muziek, de vrienden over de vloer die gelijk je hele huis enteren en natuurlijk de gedachte dat hij onwijs ging genieten van een week zonder zijn ouders. Ik hoefde alleen maar terug te denken aan de keer dat ik voor het eerst naar het buitenland ging. Ik heb er toen geen seconde bij stil gestaan wat dit met mijn ouders deed. Daar houdt een tiener zich totaal niet mee bezig. Deze gedachte nam ik ook maar mee, nu mijn zoon hetzelfde deed. Die negen dagen heb ik uiteraard gewoon overleefd, als overbezorgde moeder en betrapte mezelf erop dat er dagen waren dat ik mij totaal geen zorgen maakte.
Dit smaakte eigenlijk wel naar meer! Zodoende gaan mijn man en ik al jaren heerlijk samen op vakantie, terwijl zoonlief dan geniet van zijn alone-time en vice versa.
Vorig jaar vertelde hij onder het eten, tussen neus en lippen door, dat hij met zijn maatjes naar zou Italië gaan. ‘Oooooh, wat leuk, joh!’ ‘Ja, leuk hé, we gaan met de auto.’ ‘Watte,’ Oh oké?!
De doemscenario’s vlogen onmiddellijk weer door mijn hoofd. 1500 kilometer, van die jonge gasten, opgepropt in een auto, append… door Zwitserland… ’s nachts! In het begin van de avond reden ze bruisend en vol enthousiasme weg en de planning was dat ze in één ruk door zouden rijden. Potdikkie zeg, ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. Vanaf het moment dat ik het verlossende appje kreeg dat ze goed aangekomen waren keerde de rust weer terug in mijn hoofd. De terugreis, op mijn verjaardag, was dezelfde kwelling en omdat het toch laat zou worden, hebben we hem opgewacht, want slapen zou ‘m toch niet gaan worden. Dit zijn toch altijd weer van die dingen waar je jezelf zorgen over kunt maken, iedere keer opnieuw. Oude en nieuwe bezorgde gevoelens, de angst dat er iets met hem zou kunnen gebeuren. Ik stop ze weg in mijn ikmaakmijzorgen-kastje, waarin ik alle stappen die hij in zijn leven maakt, een plekje geef.
Dit hoort erbij, het loslaten, iedere keer weer een stukje.
Comments
- 3 juli
- Hide replies (1)
1- 3 juli
0- 2 juli
- Hide replies (1)
1- 3 juli
0- 2 juli
- Hide replies (1)
1- 3 juli
0