Toch was lezen niet altijd mijn ding. Als zesjarige had ik er blijkbaar een bloedhekel aan. Zo erg zelfs dat ik het niet kon en dreigde mijn eerste leerjaar te moeten herdoen omdat ik niet kon lezen. Mijn moeder vond dit echter te gek voor woorden, zeker omdat de rest van mijn resultaten zo slecht nog niet waren. Ze pleitte er dus voor om twee maanden de tijd te krijgen (heel de zomervakantie) om mij het lezen te laten oefenen.
En zo geschiede het dus. Ze kocht het boek 'HET KLEINE HUIS IN HET GROTE BOS` en elke avond moest ik in de keuken voor het slapen gaan hardop een bladzijde lezen. Ik zie me daar nog steeds zitten als kleine meid met dikke tranen die over mijn wangen rolden tot op de bladzijden van mijn nieuwe boek. Waarschijnlijk heb ik die eerste vakantieweek elke avond zo zitten janken. Maar plots was er het magische moment dat enkel boeken kunnen creëren, het verhaal greep mij. Ik wou weten hoe het afliep met Laura die niet kon slapen omdat ze de wolven hoorde janken. Stiekem nam ik het boek mee om in mijn bed verder te kunnen lezen. Al vermoed ik nu dat mijn moeder het wel door had maar ervoor koos om te zwijgen, blij genoeg dat ik vertrokken was met lezen. In de jaren erna echter heeft ze nog vaak al grommelend een lampje moeten onderscheppen omdat ik lang na bedtijd nog onder de dekens aan het lezen was. Maar het beoogde resultaat werd behaald en ik mocht gewoon over naar het tweede leerjaar.
Het boek dat ik toen kreeg koester ik nu nog als een kostbaar iets. Niet omdat het vol wijsheden staat of tot de wereldliteratuur der kinderboeken hoort , maar het gaf mij wel het mooiste geschenk dat er is. De liefde voor de geschreven taal en de mogelijkheid om op gepaste tijden de grauwe werkelijkheid te kunnen ontvluchten en te verdwalen in een magische wereld.
Lang erna, toen mijn leesniveau met sprongen was toegenomen en mijn ouders net gescheiden waren, werd het Kerst en wou een tante mij en mijn zusje een nuttig geschenk geven. Ik koos direct voor, je raad het al, een boek. Maar dat had die tante niet echt in gedachte, dus ze manipuleerde mijn zusje een klein beetje om voor een mooie rode paraplu te kiezen en een bijpassend tasje. Ik bleef echter halsstarrig bij mijn boek en kreeg dus een mooie uitvoering van 'Alleen op de Wereld' met als boodschap erbij dat als het heel hard regende ik het boek maar op mijn hoofd moest zetten.
Jaren later ruimde ik mijn boekenkast op en vond dit boek weer. Ik heb toen direct mijn tante gebeld en haar verteld dat ik haar boek nog had, maar dat ik niet zo zeker was of mijn zus die paraplu nog had. Samen hebben we er nog hartelijk om gelachen.
De onvermijdelijke conclusie aan het einde van deze blog ligt dus ook erg voor de hand. Waarom zou je je kind niet eens een boek geven i.p.v. de laatste nieuwe game. Je geeft hem immers zoveel meer dan dat. Werelden, die anders net buiten je bereik blijven, gaan open door te lezen. Je lieveling kan net als Bibi de hele wereld bijeen toveren of net als Daantje een wereldkampioen zijn. Hij kan ontsnappen als de wereld rond hem heen niet meer zo vrolijk is en alles zijn wat hij zelf maar wil. Hij leert de taal en zoveel meer.
Anja
Comments
- 7 nov
1- 2 sep
0- 26 aug
0- 26 aug
1- 25 aug
1