De wortels van verlegenheid en onzekerheid
Verlegenheid lijkt misschien een ingesleten, bijna natuurlijke aanleg, maar het is in wezen een zeer behandelbare aandoening die wordt veroorzaakt door een reeks enigszins misplaatste ideeën over onszelf en onze positie in de wereld.
Onze verlegenheid en onzekere periodes zijn geworteld in een ervaring van verschil. Wij zien een grote groep andere mensen die iets hebben wat wij niet hebben, bijvoorbeeld rijkdom, moedigheid, mooie figuren, etcetera. We merken dat wij datgene niet hebben, en hebben daarom volgens onszelf niets te zeggen.
We kunnen onszelf uit dit stilzwijgen verdrijven door ons te realiseren dat we twee identiteiten hebben. De eerste is onze lokale identiteit en omvat onze leeftijd, geslacht, huidskleur, seksualiteit, persoonlijkheid, carrière, enzovoort. Maar we hebben ook een universele identiteit: dat is wat we gemeen hebben met alle anderen. Bijvoorbeeld, we hebben allemaal problematische families, zijn allemaal teleurgesteld geweest, zijn allemaal idioot achter gesloten deuren, hebben allemaal angsten en bloeden allemaal als we geprikt worden.
Ondanks onze eigen meest ontmoedigende vreemdheid, die zich uitdrukt in banen, humor, leeftijden accenten, moet er een gemeenschappelijke kern blijven. Wellicht is het zo dat je bijna met pensioen gaat terwijl anderen aan hun 20's beginnen, of woon je in de arme provincie terwijl hij of zij rijk en succesvol is. Maar we moeten verder kijken dan de verschillen en aandringen op een universele gemeenschappelijkheid.
De ironie van het streven naar perfectie
De kern van de twijfel aan zichzelf van de verlegen persoon is de zekerheid dat ze saai zijn. Maar in werkelijkheid is niemand ooit echt saai. We lopen alleen het risico als zodanig over te komen als we niet durven of weten hoe we ons diepere zelf aan anderen moeten communiceren. Wanneer iemand wordt afgedaan als saai, heeft hij/zij niet de moed gehad om ons te vertellen hoe het is om hem of haar te zijn. Ze deelden hun diepe verlangens, spijt en wanhoop niet, omdat ze denken dat dit raar is, en buiten de boot vallen wil niemand.
Daarom stoppen de meeste mensen zoveel moeite en tijd in het streven naar perfectie. Maar de ironie is dat juist mislukkingen, extreme verlangens en geheimen charmeren, omdat dit anderen geruststelt dat ze niet de enigen zijn die van alles denken en doen wat mogelijk raar zou zijn. Het weten dat we niet de enigen zijn die een hekel hebben aan hun carrière, zich afvragen of hun relatie wel normaal is, of dat we de hele dag verontrust zijn en aan onszelf twijfelen, is wat aantrekt en wat gesprekken interessant maakt.
De persoon die we 'interessant' noemen, is in essentie iemand die dit allemaal weet en durft te communiceren naar anderen waar ze mee praten; een ongefilterd beeld van hoe hun leven eruit ziet en wat er in hun brein omgaat. Niet degene die veel reist, een top carrière heeft of zich sterk weet te houden voor de wereld terwijl hij/zij naar perfectie streeft, maar degene die zijn/haar imperfecties blootgeeft is waar mensen zich tot aangetrokken voelen en een gesprek mee willen voeren / vrienden mee willen worden.
Moraal van het verhaal: maak je niet te druk om hoe je overkomt op anderen en op de wereld. Het continu streven naar perfectie, altijd oppervlakkig blijven en vooral niets raars of geks doen/zeggen is juist niet wat je zou moeten doen om interessant te zijn voor anderen. Wees gewoon lekker jezelf, en geef af en toe eens wat bloot over jouw leven en jouw gedachten. Je zal merken dat anderen met je willen praten en je veel interessantere gesprekken zult gaan voeren.
Comments
- 24 aug
1- 24 aug
1- 23 aug
- Hide replies (1)
2- 23 aug
1