Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Het was weer mooi geweest

Waren we maar thuis gebleven.

Geschreven door Thijn Piera
Gepubliceerd op: 23 juni 2021
7
88
4
Afbeelding door Lexi Anderson via Unsplash
Ik zat met een mooi meisje op het terras van een pittoresk café in het centrum van Amsterdam. Het was zondagavond. We hadden net voor we gingen slapen, rond half twaalf s’nachts, toch besloten om de deur uit te gaan en nog een drankje te drinken om het weekend af te sluiten.
Ik was vaker op deze plek geweest op de zondagavond. Normaal was het er uitgestorven, maar deze specifieke avond was het opvallend druk in de stad en dus ook in het café.

Het meisje ging wat drinken voor ons halen bij de bar.

“Voor mij een pint alsjeblieft”, zei ik tegen haar.

“Kan je niet een keer rustig drinken en beginnen met een vaasje?”, reageerde ze.

“Nee, ik vind het lekker als ik snel aangeschoten raak.”

Terwijl ze naar de bar liep, keek ik door de ramen naar binnen om de boel in de gaten te houden. Twee jongens aan de bar tikten elkaar aan toen ze langs liep. Ze hadden allebei hun haar strak naar achteren, witte bloesjes aan en praatten heel luid, zo luid dat ik ze buiten kon horen. Ik kon niet precies verstaan waar ze het over hadden, maar wel dat er een onwijze aardappel in hun keel zat, althans, ze deden hun best om zo bekakt mogelijk te praten, want dat zou de vrouwtjes vast imponeren. Het werkte misschien op hun studentenclubje, of in de kringen waar ze waren opgegroeid (of hadden gewild dat ze opgegroeid waren, wat in negentig procent van de gevallen het geval was). Ik kon mij niet voorstellen dat ze geen benul van het feit dat mensen ze als een stel clowns zagen, maar toch zichzelf voorschut bleven zetten. Het was bijna alsof ze vrijwillig de jokers van de avond speelden, bedoeld om de rest van de klanten te vermaken met hun kinderachtige gebral. Ik kreeg een beetje medelijden met ze.

Het mooie meisje kwam met onze drankjes naar buiten. De jongens keken haar na. Ze fluisterden nog wat in elkaars oor.

“Duizend dankjewel”, zei ik toen ze de halve liter bier voor me op tafel zette.

“Alstu! Er zitten echt stomme mannen binnen. De volgende ronde moet jij maar bestellen.”
We dronken onze dranken leeg. Ik haalde nog een ronde.

Bij de bar stond nog een figuur die mij opviel. Het was een kleinere man, kaal, rond de dertig jaar. Hij had waterige ogen en leek zijn evenwicht een beetje verloren te zijn. Hij praatte tegen de barman in half Engels, maar had duidelijk een Nederlands accent. Hij dronk witte wijn uit een wijnglas met een heel kort pootje, waar ze in Ierse pubs goedkope wijn inschenken. Zijn adem rook alsof hij de hele dag niet gegeten had; muffig. Ik stelde mij voor hoe de bacteriën de stank in zijn mond afscheidde en de lucht uit zijn longen het mijn luchtwegen in blies. Mijn maag keerde om. Ik besloot even naar de wc te gaan.

Bij terugkomst op het terras had de kale dertiger mijn plek ingenomen naast het mooie meisje. Hij probeerde haar ogen te vangen terwijl hij tegen haar praatte, maar ze bleef zijn blik ontwijken. Ik ving vaag op dat hij opschepte over dat hij jaren in Australië had gewoond, over zijn vader die een aantal hotels had, over zijn prachtige penthouse aan de Singel en of ze met hem mee wilde vanavond. Het meisje keek me wanhopig aan.

“Sorry, mag ik mijn plek terug?”, vroeg ik.

De man stond op. Zijn lichaam begon een beetje te draaien. Hij bracht zijn linkervuist naar zijn mond en boog voorover. Wit slijm kletterde op de grond, net naast mijn voeten. Het mooie meisje slaakte een kleine kreet uit, maar bleef rustig. Ik moest mijn best doen om niet over mijn giegel te gaan.

De barman kwam naar buiten lopen.

“Nu is het klaar, ik heb je al meerdere keren gevraagd om te vertrekken”, zei hij tegen de man.
“Ik order een taxi”, reageerde de kale dertiger, die ondertussen weer overeind stond en een stuk nuchterder leek dan voorheen.

Een paar minuten later reed er een taxi voor. De man gooide zijn jas en tas achterin, schreeuwde wat tegen de chauffeur en verdween weer het café in. De taxi bleef wachten, maar toen de man een tijdje wegbleef, besloot de chauffeur dat hij lang genoeg had gewacht. Hij ging er vandoor, met de spullen van de kale dertiger nog op de achterbank.

De mensen op het terras bestelden hun laatste ronde. Wij besloten naar huis te gaan. Het was genoeg geweest voor een zondagavond.
7
Geschreven door Thijn Piera
Gepubliceerd op: 23 juni 2021
7
88
4

Comments

  • 24 juni
  • 0
Ja, dan is het echt genoeg geweest!
  • 24 juni
0
  • 24 juni
  • 0
Een avond om nooit te vergeten...
  • 24 juni
0
  • 23 juni
  • 1
Wat een verhaal, ja dat zou ik nu ook niet leuk meer vinden. Goed geschreven.
  • 23 juni
1
  • 23 juni
  • 1
Dat was me het avondje wel lijkt me
  • 23 juni
1

Recente en relevant artikelen