Dit wordt geen fictie-verhaaltje. Het overkwam mijn man in de kerstperiode.
Hij rijdt door weer en wind met de fiets naar het werk.
Elke morgen om 6 uur stapt hij op zijn racefiets en gaat hij er als een speer vandoor voor de volle 30 kilometer afstand naar zijn werk.
Als je een vast traject aflegt met de fiets, op een vast tijdstip, kom je heel vaak dezelfde mensen tegen. Op den duur zeg je je tegenliggers goeiedag. Gewoon een teken van herkenning en een vorm van beleefdheid.
Maar deze keer was het anders.
De fietser stond hem echt op te wachten aan een brug. Met een envelop.
Mijn man stopte dus wel.
De vreemdeling vertelde dat het zijn laatste werkweek was. Hij ging op pensioen.
Al jaren kwam hij dezelfde mensen tegen op zijn rit naar en van het werk.
In de loop van de jaren ‘verdwenen’ er mensen. Hij had zich altijd afgevraagd waar ze gebleven waren.
Nu hij zelf op pensioen ging, wou hij niet dat anderen zich afvroegen waar hij gebleven was.
Hij had voor elke vaste tegenligger een envelop met een brief en twee ‘mercietjes’ (chocolaatjes).
De brief bevatte een dankwoord om de weg naar zijn werk op te vrolijken en de vraag om voortaan ook alle andere tegenliggers te begroeten.
De brief met de chocolaatjes. (eigen foto)
Een paar dagen later stond de vriendelijke man in de krant met zijn verhaal. Iemand was blijkbaar net zo onder de indruk van het gebaar als wij.
Een lichtpuntje in deze donkere tijd…
Maakte een vreemde jou al eens gelukkig?
Comments
- 22 juli
0- 14 juli
- Hide replies (1)
0- 15 juli
- Hide replies (1)
0- 15 juli
0- 14 juli
0- 13 juli
- Hide replies (1)
0- 15 juli
0- 12 juli
- Hide replies (1)
0- 13 juli
0