11 jaar is hij ondertussen ... mijn kleine, witte apekopje
Ik zie zie hem nog liggen als babytje met zijn goudblondje haartjes en alhoewel
hij een rustig, lief jochie was bleek toch al snel dat hij net iets anders was.
Ondanks zijn normale begaafdheid liep hij toch tegen veel dingen aan en waren sommige zaken voor hem vaak net iets moeilijker om op te pikken.
Als moeder voel je op een gegeven moment dat er net iets meer aan de hand is dan de normale 'struggles of growing up'. Na van het kastje naar de muur gestuurd te worden, ook door de eigen belangen van allerlei instanties besloot ik hem op een gegeven moment volledig te laten testen. Alhoewel ik de diagnose zag aankomen ... was het toch een shock, ASS of autisme in de volksmond. Ik weet nog dat de psychiater mij vroeg of het wel ging en ik heel moedig ja antwoorde om vervolgens in de wachtzaal in tranen uit te barsten en heel irrationeel te denken dat hij nooit de schoonheid van een boek zou ervaren. Bullshit uiteraard want iemand met autisme heeft echt wel fantasie en hij kan echt helemaal wegdromen in een boek. Gevochten heb ik toen om hem op het buitengewoon onderwijs te krijgen omdat ik ook wel zag dat hij stukliep op het gewone onderwijs. Als je als moeder te horen krijgt dat hij als 6jarige gillend over de gang rent omdat hij het niet aankan, nou dan breek je.
Dus na veel gehakketak mocht hij uiteindelijk naar een speelleerklasje en alhoewel ik het heel moeilijk had met de stap naar een autiklasje, gebeurde dit ook en vond hij daar zijn rust. Wat ook wel nodig was want zijn leventje stond intussen op kop. De relatie met de papa lag ondertussen aan diggelen en de twee oudere zussen gingen op eigen initiatief naar hun vader omdat hij bij ons met een depri moeder niet echt leuk meer was. Aanvankelijk was hij door de week bij mij en in het weekend bij papa en dat beviel hem wel. Toen papa uiteindelijk ook een week om week regeling vroeg, was dat voor hem de zoveelste shock en toen moest Corona nog komen.
Ondertussen zijn we zoveel jaar verder en alhoewel hij nog steeds een heel lief en behulpzaam kereltje is, staat de puberteit ook voor de deur en raakt hij steeds meer met zichzelf in de knoop ... met woede uitbarstingen tot gevolg. Ook het feit dat hij week om week moet wisselen tussen mama en papa helpt niet echt in zijn verhaal. Plaatsing in een leefgroepwerking is iets wat ik wel steeds in mijn achterhoofd heb gehouden, maar waarvan ik stiekem toch hoopte dat het een ver-van -mijn- bed show bleef.
Helaas dus. We zijn op het punt aanbeland dat ik mijn klein jochie zijn wereldje weer eens helemaal op zijn fundamenten moet doen daveren ... en hem moet vertellen dat hij intern gaat. Diep vanbinnen voel en weet ik gewoon dat het ook voor zijn ontwikkeling de beste beslissing is. Ik wil hem immers de beste kansen meegeven om als volwassenen mee te kunnen draaien in deze veeleisende, harde wereld soms. De skills en tools die hij daar gaat bijgebracht krijgen, kunnen wij hem helaas niet bieden. Deels door de co-ouderschapregeling en deels doordat je als moeder toch net iets te nauw betrokken bent, ondanks alle kennis ... . Het voelt enorm verkeerd ... ook al is het het juiste en ik kan enkel hopen dat hij het een beetje goed opneemt en snel zijn rust daar gaat vinden en er ook blij en gelukkig kan zijn.
Comments
- 23 sep
1