Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Hoe John de Mol de pijnpunten blootlegde

Er waren loketten waar slachtoffers zich konden melden, maar waarom gebeurde dat niet? Hoe kon dit zolang onopgemerkt doorgaan? Het antwoord ligt dichter bij onszelf dan de meesten van ons wellicht denken.

Geschreven door De Analoog --
Gepubliceerd op: 10 feb 2022
1
58
0
Afbeelding door Kushagra Kevat via Unsplash
Er viel mij wat op in de uitspraken die John de Mol deed in zijn welbekende optreden in BOOS. Vanzelfsprekend is hij enorm tekort geschoten in zijn reactie en heeft hij als mediamagnaat verrassend genoeg niet het flauwste benul van wat er in de media wereld en onder het publiek speelt. Hij was door Tim Hofman in de gelegenheid gesteld om een reactie te geven en had hier een significante bijdrage kunnen leveren in de erkenning van de slachtoffers en het verhogen van het maatschappelijk bewustzijn, vooral onder de kringen waarin hij zich begeeft en waar de problematiek het grootst is, namelijk: de oude witte mannen sector.

Advocaat van de duivel

Met het risico als advocaat van de duivel te worden bestempeld, tot paria te worden gemaakt en door de communis opinio als de belichaming van het kwaad zelve te worden verklaard, ga ik wederom niet mee in de nationale hetze tegen Ali B., Jeroen van Rietbergen en Marco Borsato. Ik vind namelijk niet dat de oorzaak van dit grootschalige probleem bij hen ligt. Wacht! Niet meteen in alle haast de cancelcoalitie bellen om me voor het moraaltribunaal te werpen. Laat de RTL Rechtbank en SBS Schandpaal ook met rust, want ik doel niet op de grensoverschrijdende en vaak zelfs strafbare handelingen die ter discussie staan. Dergelijke handelingen zijn enkel en alleen de verantwoordelijkheid van de uitvoerder hiervan. Op geen enkele wijze kan hiervoor ook maar enige schuld of bijdrage worden toegerekend aan wie dit overkomt, laat dat duidelijk zijn.
Waar ik wel op doel, is de mogelijkheid van het bestaan en het langdurig voortbestaan van een sociaal-maatschappelijk systeem waarin deze onacceptabele, grensoverschrijdende handelingen ongestraft hebben kunnen plaatsvinden. John de Mol zei namelijk dat er loketten bestonden waar slachtoffers zich hadden kunnen melden. Of hij daadwerkelijk volledig de emotionele intelligentie mist om te begrijpen wat er allemaal mis is met die uitspraak of dat hij slechts doet alsof om zich van alle blaam te ontdoen, laat ik in het midden. Wat ik interessanter vind, is wat hij hier feitelijk mee aantoont. Als er in zijn bedrijf inderdaad de aangewezen faciliteiten en personen bestonden voor dit soort zaken, waarom hebben deze vrouwen zich dan niet gemeld? Dat is wat we ons bij #MeToo al hadden moeten afvragen.
Ik zal de overheid vele tonnen aan belastinggeld besparen door deze vraag gratis en voor niets te beantwoorden, zodat ze niet tientallen consultancybureaus hoeven in te schakelen voor uitgebreid onderzoek hiernaar. Dat zou overigens alleen maar een dik rapport opleveren wat resulteert in zeer prijzig en compleet ineffectief beleid. Het antwoord is namelijk niet moeilijk; aangezien de slachtoffers over het algemeen niet expliciet worden bedreigd of gechanteerd, is het niet zo dat ze in doodsangst leven voor vergeldingspraktijken van de dader. Waar de slachtoffers bang voor zijn, is die moeilijke stap nemen en naar buiten treden om vervolgens niet gerustgesteld en beschermd te worden. Oftewel, ze vrezen in de steek gelaten te worden en niet serieus genomen te worden. Dat is het probleem.
Die ene persoon zullen wij allemaal moeten worden.
Pas als wij als maatschappij leren begrijpen dat het niet aan ons is om een waardeoordeel te hangen aan wat iemand is overkomen en elk signaal, hoe minimaal ook, bloedserieus nemen, dan pas zal er wat veranderen. Die idiote gewoonte van het banaliseren, normaliseren en weglachen van allerlei kwalijke zaken uit zogenaamde nuchterheid is niets meer dan een kinderachtige manier van ongemak en verantwoordelijkheid ontlopen. Een slachtoffer moet erop kunnen vertrouwen dat elke willekeurige collega, kennis of wie dan ook er altijd voor hem/haar zal zijn in een dergelijke situatie. Één persoon, die ze geruststelt en niet alleen laat tot het probleem is verholpen, tot diegene zich veilig voelt, dat is het enige waar iedereen op moet kunnen rekenen.

Die ene persoon zullen wij allemaal moeten worden. Alleen dan heeft wetgeving zin.
1
Geschreven door De Analoog --
Gepubliceerd op: 10 feb 2022
1
58
0

Recente en relevant artikelen