Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Hoe mijn persoonlijke missie begon

Dat iets een grote impact kan hebben op je leven weet ik inmiddels wel. Mijn plotselinge overgang heeft mij een zware, maar mooie weg in laten slaan waar ik, tot op de dag van vandaag, geen spijt van heb. Je inzetten voor iets of iemand kan je versteld doen staan van jezelf en de passie die zich ontluikt.

Geschreven door Adriana Writes
Gepubliceerd op: 1 aug 2021
7
19
10
Afbeelding door SOULSANA via Unsplash
Toen ik ruim 10 jaar geleden, een dag of twee na mijn operatie de eerste killer opvlieger kreeg, waar ik letterlijk en figuurlijk van onderuit ging, werd mijn grootste angst bewaarheid. Dit kon toch niet, volgens mijn gynaecoloog? Ik was toch te jong en had nog een eileider over? Die zou er toch voor zorgen dat ik niet in de overgang zou komen? Ik was mezelf onmiddellijk kwijt. Wie was die onbekende vrouw? Die feeks, die satan in wording? Waar komen in godsnaam al die klachten en vreemde gevoelens ineens vandaan? Na een paar maanden tobben, mijzelf inlezen op internet en vol angstige vermoedens, ben ik toch maar even naar de huisarts gegaan. Hopelijk kon hij mij geruststellen en uitleggen wat er met mij gebeurde.

‘Wat kan ik voor u doen,’ begint hij ons consult. ‘Ik heb enorme opvliegers, waar ik af en toe gewoon van kan flauwvallen,’ vertelde ik hem bezorgd. ‘Ik slaap ook al maanden niet of nauwelijks, ben ontzettend vergeetachtig, heb stemmingswisselingen van heb ik jou daar en voel mezelf totaal anders dan voor de operatie. Ik geloof dat ik in de overgang gekomen ben.’ Onrustig frummelend met mijn handen, voel ik een gigantische opvlieger opkomen. Oh nee hé…niet doorzetten! Langzaam neemt de allesoverheersende hitte mijn hele wezen over, die al kolkend en pulserend uit mijn lichaam lijkt te komen. Het zweet parelt van mijn gezicht en rug. Met klotsende oksels en een vuurrood gezicht blijf ik hem verwachtingsvol aanstaren. Sodeju, waar is dat gapende gat waar ik in kan verdwijnen, denk ik paniekerig. Wat bevreemd kijkt hij mij kort aan, werpt weer de zoveelste blik op zijn scherm en zegt, ‘Nee, daar bent u wel een beetje te jong voor.’
Hoor ik dat nu goed?! Te jong voor? Je hoort toch wat ik zeg en ziet mij toch net een mega opvlieger krijgen, verdorie.

‘Menstrueert u nog?’ ‘Tja, voor zover je dat menstruatie kunt noemen,’ antwoord ik al zwetend als een paard. ‘De afgelopen maanden heb ik één keertje een soort van spotting gehad, maar dat was het wel,’ voeg ik nog even toe om mijn verhaal kracht bij te zetten en hopelijk nog geloofwaardiger over te laten komen. ‘Nou, zolang je nog menstrueert is het geen overgang, zegt hij bijna triomfantelijk. 'Het klinkt ook een beetje als een depressie of een burn-out’ zegt hij.
‘Ja maar, ik heb het internet afgestruind en herken mij er helemaal in,’ probeer ik nog een keer. Jemig man, ik voel toch wat ik voel. ‘Goed dan, ik denk zelf toch echt aan een burn-out en kan wat kalmeringstabletten voorschrijven, maar als ú werkelijk denkt dat het de overgang is kan ik u doorsturen naar een gynaecoloog voor hormonen, want dan verdwijnen de klachten wel. Ik kan ook wat slaaptabletten meegeven zodat u eens een paar nachten goed slaapt.’

Echt waar? Gaat hij dit zo oplossen? Door mij gewoonweg lam te leggen met medicatie?
Is het dan toch waar, die muur van onbegrip waar ik inmiddels zoveel over gehoord en gelezen heb? ‘Ik wil geen hormonen of andere troep, ik wil hulp,’ zeg ik inmiddels borrelend van frustratie.
‘Tja nogmaals mevrouw, als u denkt dat u al in de overgang zit én geen hormonen wilt, kan ik verder weinig voor u doen,’ antwoord hij. U kunt het ook gewoon maar beter accepteren, het is nou eenmaal een heel normaal proces en iedere vrouw moet er doorheen.’ What-the-Fuck, zeg jij nou?! Ik voel hoe mijn sluimerende feeks, die sinds een paar maanden in mij huist, met oorlogsstrepen en al uit haar grot wil kruipen en weet dat het voor zijn eigen bestwil en die van mij, onmiddellijk tijd is om te gaan.

Totaal verbouwereerd en overstuur sta ik na 10 minuten weer buiten, zonder jas uiteraard, compleet met rode boei en mijn kletsnatte shirt. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Dit is dus wat al die vrouwen bedoelen. Het onbegrip, het niet serieus nemen, de onwetendheid. Ik raap mezelf bij elkaar, ben vastbesloten hier zelf doorheen te komen en mijn persoonlijke missie is geboren. Mijn sluimerende feeks doet luid joelend haar oorlogsdans en ik zet grommend mijn tanden in dit natuurlijke fenomeen. Een gevoel van vertrouwen in mezelf neemt mijn lichaam over en strijdlustig neem ik de stap… de stap naar de overgang.
7
Geschreven door Adriana Writes
Gepubliceerd op: 1 aug 2021
7
19
10

Comments

  • 1 aug
  • 1
Het onbegrip is herkenbaar. Te jong voor de overgang, met 44.... hou toch op!
1
  • 2 aug
  • 0
Precies! Hou op, schei uit
  • 2 aug
0
  • 1 aug
  • 1
Mooi geschreven
1
  • 1 aug
  • 0
Bedankt!
  • 1 aug
0
  • 1 aug
  • 1
Top geschreven, Adriana! Leuk om zoiets persoonlijks te lezen :)
1
  • 1 aug
  • 0
Bedankt, Noa! Ik heb totaal geen moeite met persoonlijke dingen te delen :D
  • 1 aug
0
  • 1 aug
  • 1
Heel goed geschreven, Adriana, met dat stukje sarcasme dat hier op z'n plaats is. Hou wel van deze schrijfstijl.
1
  • 1 aug
  • 0
Dank je wel, Rudi!
  • 1 aug
0
  • 1 aug
  • 2
Zelfkennis is een mooie deugd Adriana. De koffie smaakte. Bij deze ben je bij mij uitgenodigd. Met koffiekoek erbij!
2
  • 1 aug
  • 0
Dank je wel. Ik heb al wat kopjes koffie op bij jou en ze smaakte goed!
  • 1 aug
0

Recente en relevant artikelen