De dag dat hij de knobbel voelde was op 23 november en het hele rataplan werd weer in werking gezet. Zenuwslopend, zeker voor mijn 87 jarige vader die dit alles alleen en later tijdens een eenzame lockdown moest verwerken. Mijn vader is een man die alles alleen wil doen en altijd bang is dat hij een ander belast. Ik woon anderhalf uur bij hem vandaan dus ga je niet dagelijks even op de koffie. Wij doen het al jaren met dagelijkse videogesprekken, meerdere maandelijkse bezoekjes en logeerpartijen over en weer. Wanneer ik weer eens ongerust was verzekerde hij mij dat alles goed met hem ging en hij zich prima vermaakte. Ik geloofde dat…of wilde dat graag geloven, ik weet het niet.
Maar goed, het wachten op scans en behandelingen ging van start, onzekere tijden stonden ons te wachten. Met de kerst kwam mijn vader naar ons en tot mijn grote verbazing én genoegen gaf hij aan dat hij bijna een week zou komen. Een dodelijk vermoeide man die werkelijk op zijn tandvlees liep stapte bij ons binnen en verbloemen dat het goed met hem ging lukte hem niet meer. Twintig kilo lichter was mijn vadertje en zijn bourgondische eetlust was ver te zoeken, slapen was alles wat hij deed. Ik heb veel gesprekken met hem gevoerd en introduceerde voorzichtig het zorghotel of een verpleeghuis bij hem, waar hij zijn komende behandelingen en nazorg kon ondergaan. Na een paar dagen zag hij zelf in dat het zo niet langer kon en gaf mij groen licht om zijn huisarts in te schakelen en te vragen of hij tijdens zijn nieuwe behandelingen ergens terecht kon. Desalniettemin hebben we deze dagen, ondanks de donkere wolken die ons boven het hoofd hingen, toch ook enorm van elkaar genoten.
Ik heb uiteraard direct actie ondernomen en drie dagen later kreeg hij een telefoontje dat hij zich de volgende dag kon melden in een verpleeghuis. Wij zijn in de auto gesprongen en hebben hem daar gebracht. Het afscheid nemen, ook nog eens dag voor de jaarwisseling, was het vreselijkste wat ik ooit heb moeten doen. Ik huil niet snel of schiet soms alleen even vol, maar ik kon bijna niet meer op mijn benen staan doordat ik letterlijk en figuurlijk overmand werd door emotie, toen hij ons uitzwaaide. In de auto viel ik de hele weg van de ene huilbui in de andere. Na drie dagen geen hap door mijn keel te kunnen krijgen, zag ik zondags tijdens ons dagelijkse videogesprek, ineens een verschil. Ik zag een uitgeruste en ontspannen vader, die mij zo’n beetje afwimpelde omdat zijn koffie werd geserveerd in de gezamenlijke huiskamer. Een beetje flabbergasted staarde ik naar mijn telefoon nadat we vrij abrupt ons gesprek hadden beëindigd. Wow, mijn ouwe leeuw fleurt helemaal op en geniet van de verzorging én de aanspraak. Man, wat was ik daar blij mee en er viel een grote last van mijn schouders.
Al met al, heeft mijn vader vijf weken in het verpleeghuis gezeten en is, ondanks zijn bestralingen, zienderogen opgeknapt. Hij heeft daar iets van zijn oude kracht teruggekregen, hij at weer als vanouds, oogde ontspannen en sterker. De bestralingen zijn inmiddels weer achter de rug, hij is alweer bijna drie weken thuis én de lockdown is gelukkig voorbij. De onzekerheid zal blijven met zijn grillige ziektebeeld, maar voor nu gaat het goed en heeft hij zijn leven weer gretig opgepakt!
