Binnen mijn verschillende vriendengroepen ben ik de token single friend en ik vind dat helemaal prima. De relaties die ik wel heb gehad waren veel gedoe en single zijn vind ik 99% van de tijd een grote plus. Het probleem is ook niet zo zeer dat ik een relatie wil, het probleem is de gedachte dat ik er geen zou kunnen hebben. De potjes-metafoor van mijn vriendin was geen uitgedachte uitspraak en toch merk ik dat ik de zin aan het analyseren ben. Zij bedoelde te zeggen, "Je bent een bijzonder persoon”, ik vertaal dit naar “Er is iets mis met jou”. Een andere vriend probeerde nog goed bedoeld toe te voegen:“Het ligt niet aan je uiterlijk hè”. Goh, dat is fijn, het is gelukkig alleen maar mijn persoonlijkheid.
Het gesprek liet me in ieder geval nadenken over mijn liefdesgeschiedenis en ik ontdekte toch wel iets in mijn houding tegenover daten. Ik lijk afspraken met mensen die potentieel interessant zouden zijn eigenlijk te ontwijken. Mijn type, de muzikale jongen met humor en een baard, krijgt geen appje terug. Wel vind ik mezelf op meerdere dates met jongens die ik eigenlijk na de eerste ontmoeting al dodelijk oninteressant vond.
Zo was daar laatst T., die zijn keuze voor wit brood bij de lunch aankondigde met: “Achja, omdat het weekend is hè”. Als het eten van een wit bammetje jouw idee is van een wilde tijd, zullen wij hoogstwaarschijnlijk geen match zijn. Desalniettemin zat ik nog 3 keer met hem op het terras tot ik, na veel aansporen van vrienden, toch maar opperde dat het niet zo’n strak plan zou zijn om verder te daten.
Ik vond mezelf ook op wandelingen met “Blarengast” die mij de eerste date uitvoerig vertelde over de staat van zijn kapotte voeten en vroeg of ik als geneeskunde student nog advies voor hem had. Als de vriendelijke meid die ik ben heb ik de beste man alle tips en tricks gegeven om zijn poten op te knappen. De rest van de avond beantwoorde ik berichtjes als: “Oké ik heb hem doorgeprikt, wat doe ik nu?”. Niet de beste conversatie, maar ik kon er wel om lachen. Toen zijn blaren na date 3 echter nog steeds ons voornaamste gespreksonderwerp waren, heb ik toch ook deze deksel maar afgeschreven.
Zo zijn er wel meer jongens de revue gepasseerd waar ik eigenlijk al vanaf hun tinderprofielen met de kenmerkende “Kijk-wat-een-grote-vis-ik-vast-heb”-foto kon spotten dat het geen blijvertjes waren. De jongens die ik daarentegen wel interessant vond zullen dat nooit weten omdat we samen verwikkeld raken in een spelletje van “Wie kan het minder schelen?”.
Daar ligt uiteindelijk toch mijn grote probleem: interesse uiten voelt voor mij als een teken van zwakte. Ik zal jou niet eerst appen, jou gaan volgen op Instagram voelt al als een moedige actie en als we dan eenmaal op date zijn geweest zal ik je niet vertellen dat ik het gezellig vond. Dit zijn allemaal slechte gedragingen die voortkomen uit een angst voor afwijzing die ik helemaal zelf gekweekt heb. Mijn eerdere relaties liepen over van bevestiging en die controle vind ik fijn. Het is makkelijk om degene te zijn die niet verliefd is.
Dat is dan dus toch de diagnose rond mijn single zijn: ik doe het helemaal zelf. Er valt geen deksel aan te draaien op een potje wat zichzelf al afsluit.
Comments
- 13 sep
0- 27 juni
0- 23 juni
0- 23 juni
0- 21 juni
0