Kinders… zo ontzettend schattig als baby’tje en nog schattiger als peuter en kleutertje.
Van die heerlijke ondeugende hummeltjes, die links gaan wanneer jij rechts zegt. Er wordt dan nog hartelijk om gelachen en wat zijn we trots.
Van hummeltje tot tiener is het allemaal zo aandoenlijk, ze houden openlijk van je, kroelen met je zonder enige schroom en nemen op de valreep nog wel eens iets van je aan ook.
Daarna gaat het allemaal beginnen, voor jou als ouder dan en word je geduld dagelijks op de proef gesteld. Dit gaat zo’n beetje door tot het moment dat jouw volwassen kind, nog vol puberale naweeën, de deur uit loopt om op zichzelf te gaan wonen. Dan zien ze ineens het licht.
Maar goed, zo netjes en georganiseerd als jouw kleine hummeltje was, zo’n varken wordt het dan. Noem het maar op en het ligt er. Stapels kleding, ondergoed en sokken, (half)lege zakken chips, (half)lege glazen, papiertjes, spelletjes (incl. de lege verpakkingen), boekjes, post - and last but not least, een lege prullenbak! Te laat naar bed en te laat eruit. Tot diep in de nacht met mobieltjes in de weer en het eerste wat ze doen wanneer ze wakker worden is naar dat ding grijpen. Komen al turend op het beeldscherm en kromme nekken binnen, waardoor je jezelf iedere keer weer kunt verwonderen hoe prachtig het kruintje en de dikke bos haar van je kind eigenlijk is. Er wordt gevraagd wat we eten en een vreselijk dankbaar en motiverend ‘gadver’ is regelmatig het gevolg wanneer ze horen wat er op het menu staat. Dit is meestal na het horen dat er een oer-Hollands prakje op het bord komt te liggen. Eerlijk is eerlijk, vaak ook een yummie, maar dat is op de alles-behalve-aardappelen-dagen. Tijdens het eten wordt dan heel even het mobieltje genegeerd, omdat het moet en worden we vergezeld door de verschillende toontjes die binnen komen, pretty annoying. Het smerige eten blijkt toch eigenlijk wel lekker te zijn want er wordt goed gebunkerd. ‘Lekker, ma.’ Nou, daar word je dan wel weer blij van, als ma!
Na het eten schiet je kind al append naar zijn zwijnenstal om daar letterlijk uit zijn kleding te stappen en op bed neer te storten. Gamen is het nieuwe chillen met vrienden en met gloeiende oren hoor ik hem van tijd tot tijd helemaal uit zijn stekker gaan, een viswijf is er niets bij. Zoals een goede moeder betaamd loop ik, na de nodige verbale uitbarstingen, naar boven waar ik hem even laat weten hoe ik over zijn gedrag denk. Het enige wat eruit voortkomt, is dat ik door een zwaar gefrustreerde gamer een grote waffel krijg waardoor ik, in een split second met uitpuilende ogen en de kabels in mijn nek, van alles terug staat te krijsen. Een viswijf is er niets bij. Ik knal zijn deur dicht en verontwaardigt vertel ik aan mijn liefje wat er allemaal gebeurde en vraag mezelf hardop af, van wie hij dat toch heeft. Mijn liefje is zo verstandig om zijn mond te houden.
Geregeld zeg ik tegen mijn zoon dat, zodra hij zijn eigen stekkie heeft, ik alles zal herhalen. Ik gooi mijn jas op de grond of de bank en schop mijn schoenen naar een plaats, waarvan ik zeker weet, dat hij er bijna zijn nek over zal breken. Laat de rest van mijn spullen vallen op een plek waar het gruwelijk in de weg zal liggen en loop dan op mijn dooie gemakje naar de gang. Ik ga overal het licht aandoen en laat het ook uiteraard branden. Ik zet de kraan aan en ga vervolgens knoerthard mijn favoriete muziek luisteren in een andere ruimte. Dit doe ik al vloekend en schreeuwend natuurlijk, want gamen kan ik niet. Ik pak een nieuwe zak chips, eet er wat van en kom dan tot de conclusie dat het niet echt mijn smaakje is. Weggooien doe ik het niet, want dat is zonde. Ik laat die open zak gewoon ergens op de grond vallen, want de boel gaat er zo lekker van ruiken.
Ik zou ook gerust weer een nieuwe zak durven pakken, hoor. Vervolgens zoek ik tussen al de opgespaarde flessen naar iets te drinken, wat er niet langer staat dan een week. Niets gevonden? Dan pak ik het toch uit de koelkast, er staat vast nog wel een volle ongeopende fles, tussen al die opengebroken, halfvolle flessen. Wanneer ik zoiets dan tegen hem zeg kan ik aangekeken worden, alsof ík degene ben die van een andere planeet komt. Ik laat mijn alien maar in die waan en zal hem glimlachend aanhoren, wanneer hij ooit zelf kinderen zou krijgen.
Comments
- 27 juni
- Hide replies (1)
1- 27 juni
0- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 26 juni
0- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 26 juni
0