Genderdysforie
“Joh, wat bizar, wat lijkt me dat verschrikkelijk zeg. Zeg meid, of jongen moet ik natuurlijk dan nu zeggen hè, ik kan het me echt helemaal niet voorstellen, weet je dat? Het lijkt me zo gek om in het verkeerde lichaam te zitten, ik kan het me echt niet inbeelden, haha."
Haha. Ja. Ik snap het. Je kunt het je niet voorstellen. Zeven keer per dag horen dat jij geen genderdysforie hebt, hoeft van mij niet. Ik had het sowieso niet verwacht, aangezien maar heel weinig mensen dit op hun bordje geschoteld krijgen. Ik vraag me wel af waarom je het zo nodig vindt mij te vertellen dat jij het je echt niet kunt inbeelden, gewoon écht niet, hè.
In hoeverre kun je je een depressie of angststoornis, of psychose, wel inbeelden als je het nooit hebt ervaren? Ik denk niet meer of minder dan genderdysforie. Mijn reactie is altijd hetzelfde. Als een vrouw het zegt check ik even haar gender, door haar te vragen of haar gender ‘vrouw’ is. Dan beginnen ze vaak al even te twijfelen, “uhm, ja”. Grappige realisatie voor mij ook, dat sommige mensen zich nog nooit hebben gerealiseerd dat ze een gender hebben. Vervolgens zeg ik “beeld je nou in dat je een penis hebt, en brede schouders, een zware stem en je je baard iedere dag moet scheren”. Dan zijn ze meestal stil, ze schrikken even van het beeld en ze zeggen dat ze zich vast zouden voelen zitten. Daar is het begrip, houd dat vast.
