Is het goed zo? Iets wat je ontelbare keren vroeg en nu vraag ik het jou.
Mam, is het goed zo? Want, ondanks de vele mooie momenten, waren de laatste jaren van jouw leven moeilijk en spijkerhard en wat waren je laatste dagen in het ziekenhuis zwaar. Traumatisch, zelfs. Ik heb in de afgelopen jaren zo’n verdriet gevoeld, voor jou, om jou en de steeds vaker voorkomende mensonterende momenten in je bestaan. Menig keer heb ik gezegd dat, mocht jij je hoofdje neerleggen, ik daar vrede mee zou hebben. Je zien lijden was zoveel erger, dan de wetenschap dat je voor altijd rust zou hebben. Snap je dat, mam? Dacht jij er ook zo over, ergens diep in jouw verwarde gedachten? Snap je, dat we daarom zijn overgegaan, met wat het meest humaan was voor jou? Palliatieve sedatie, om nog meer onnodig lijden te voorkomen.
Ik denk het wel.
Vind je het raar dat ik daar niet om kan huilen, mam? Denk je daardoor dat ik geen verdriet heb en er niet mee zit? Weet je, dat ik me bijna schaam voor het feit dat ik niet om jou plotselinge heengaan kan huilen. Misschien dat ik de afgelopen jaren mijn verdriet al genoeg geuit heb, mijn tranen toen al heb vergoten. Voor die sterke power-vrouw, die lichamelijk nooit iets gemankeerd heeft in haar leven en zichzelf langzaam verloor aan een sluipmoordenaar. Gesloopt, gebroken en fragiel, een onzeker en afhankelijk hoopje mens.
Ik vraag mezelf regelmatig af of het goed is zo, of je de rust gevonden hebt die ik jou zo ontzettend gunde. Meerdere keren heb ik de ceremonie bekeken omdat het grotendeels als een waas aan mij voorbij is gegaan. Heb je mijn liefde gehoord en gevoeld, die ik naar je uitsprak, die voor jou brandt in mijn hart? Heb je gemerkt hoe trots we zijn op het feit dat jij papa’s geliefde partner en ons moedertje was? Ik hoop het. Je hebt ons en het leven losgelaten, snel en onverwachts. Mijn hart begrijpt het nog steeds niet, terwijl mijn verstand zegt, dat het goed is zo. Mijn ratio zorgt, dat ik de jaren waarin ik vaak verdriet, frustratie en medelijden voelde, los kan laten.
En mama, ik heb nog een laatste vraag. Zorg je voor onze papa? Zorg je ervoor dat hij sterk genoeg is om zonder jou door te gaan? Want jemig, wat houdt die man oneindig veel van je.
Ik zie het begin van een ander soort, maar niet minder herkenbare fase. Zo eentje waarbij je weer machteloos toe moet kijken hoe iemand waarvan je zielsveel houdt vecht tegen verdriet, eenzaamheid en gemis. Verdomme!
Comments
- 22 juli
1- 22 juli
1- 22 juli
1- 22 juli
1