Afgelopen jaar woonde ik samen met mijn toenmalige vriend in een klein, gezellig appartementje in het centrum. Toen ik de relatie met hem verbrak, moest ik zo snel mogelijk op zoek gaan naar nieuwe woonruimte. Na een zoektocht van enkele weken, stuitte ik op een mooie woning dicht bij het station. Het ging hier om een gigantisch herenhuis. Op de begane grond lag een studio en op de eerste, tweede en derde verdieping bevonden zich kamers die verhuurd werden aan studenten van de Universiteit. De kamer op de derde verdieping kwam vrij en ik besloot om zo snel mogelijk de inwoner van die kamer te berichten. Hij nodigde mij toen uit voor een zogenoemde ‘Hospiteeravond’. Dit is een zeer bekend concept in het Nederlandse studentenleven, inhoudende een avond waarop verschillende (en véél) potentiële nieuwe huurders om een bepaald tijdstip arriveren en waar de huidige huurder en/of diens huisgenoten een selectieronde houden met betrekking tot de beste optie van nieuwe huurder voor de betreffende kamer. Nou, even concluderend: met veel geluk heb ik de kamer weten te bemachtigen. Uiteraard is dit geheel afhankelijk van mijn vrouwelijke charmes die ik zo nu en dan in de strijd weet te gooien. En fin, ik woon al bijna een jaar in dit huis.

Mijn straat is rustig voor zijn ligging. Het is namelijk dicht bij het station, maar ook pal in het centrum. In iedere andere parallel gelegen straat bevinden zich verschillende horeca- en winkelgelegenheden. In mijn straat is er vrijwel niets. Enkel is er tegenover mijn huis een kleine, oude, stoffige boekenwinkel waar ook lp’s worden verkocht. Als ik in mijn raam zit, heb ik precies uitzicht op deze winkel. Er zijn geen schappen. Er is geen officiële kassa. De winkel bestaat louter uit stapels met boeken en lp’s van vloer tot aan het plafond. Aan de linkerkant staat een bureau met een stoel en ook daarop staan verschillende hoge stapels met boeken. Vanaf hier kun je net zien dat de eigenaar van deze winkel op het stoeltje zit, verstopt in de hoek achter alle boeken. Het is een oude man. Ik gok rond de 70-80. Hij ziet er altijd een beetje verward uit. Een rare snuiter vind ik het. Zijn uitstraling is stoffig. Zijn kapsel is stoffig. Zijn kleding is stoffig. Gewoon een rare, grijze muis. In de winkel komen zelden klanten. Mensen lopen vaak langs en kijken vol bewondering naar de hoge stapels boeken vanuit de etalage en lopen dan weer verder. Er staat een plastic campingstoel voor het pand waar de oude man soms urenlang zit en voor zich uit staart. Ik ben er al tig keer langs gelopen. Ik begroet hem wel eens. Ik voelde vooral medelijden jegens hem.

Ik zit momenteel aan mijn bureau. Links van me ligt een flyer van een lokaal museum waar ik afgelopen week ben geweest. Het was een tentoonstelling over fotografie van de jaren 60-70. Meer specifiek ging het om zwart-witbeelden van alledaagse mensen op straat. De fotograaf zelf werd ook afgebeeld. Het was een jonge, lange man met donker haar. Hij was afgebeeld ergens in een tuin, terwijl hij in een bad ligt. Het was een hele aantrekkelijke man om te zien. De foto’s die hij had gemaakt waren prachtig. Ik ben een enorme fan van fotografiemusea, maar toch komt het zelden voor dat ik een bepaalde foto tegenkom en dat ik er dan echt emotioneel door word, louter door de esthetiek van de afbeelding. Zijn werk liet me zweven. Ik was zó ongelofelijk onder de indruk. Ik wilde alles weten over deze fotograaf. Ik ging in gesprek met het personeel dat in het museum werkte. Toen ze mij vertelden wie de fotograaf was, viel mijn mond open.

Kun jij raden om wie dit ging?

Veel liefs,

H.