Waar ik aan leed...vermaak!
Eigenlijk vreemd, waarom hebben mensen zoveel plezier van het leed van anderen? Ik verbaas mij over het soort video’s dat wordt getoond bij programma’s zoals funniest home video’s.
Keer op keer krimp ik ineen wanneer ik weer een persoon een doodsmak zie maken. Toch, wordt het opgenomen en ondanks het zojuist aangebrachte leed grif ingestuurd om te vertonen op wereldwijde televisie.
Misschien denk je dan: Ach, dat is Amerika, hier zijn we niet zo… helaas, youtube, tik tok, nou ja noem ze maar op, het zijn de meest bekeken video’s op het net.
Dat is pas pijnlijk!
Ik vond een artikel op internet dat een prima poging deed om het te verklaren: Leedvermaak treedt bijvoorbeeld op uit pure jaloezie. Het zou fijn zijn wanneer degene die het ‘beter’ heeft dan jij iets overkomt… Ach, ik moet toegeven, daar heb ik wel eens last van.
Maar ook het gevoel van karma brengt leedvermaak teweeg. Wanneer iemand in zijn poging iemand anders iets aan te doen, enorm onderuit gaat, kan ik een lichte grijns niet onderdrukken.
Zelfs de hoogmoed, die meteen wordt bestraft door het gewoon falen in de bewuste taak, is voor mij prima te verantwoorden (alleen een licht grijnsje hoor, niet gaan bulderen van de lach).
Een beetje rivaliteit? Lachen wanneer je tegenstander, bij het voetbal, struikelt over die iets te hoge graspol? Vooruit, het mag, maar ook hier, houdt het een beetje binnen.
Maar ik heb zitten zoeken in het artikel, en ja, een beetje narcistische neigingen staan erin evenals gebrek aan empathie, toch snap ik het niet.
Naasten van mij, en voor zover ik weet velen in Nederland kijken naar deze funniest video’s en zien hier bijvoorbeeld een opa die zijn stinkende best doet om te gaan honkballen met zijn kleinkind.
Het betreffende kleinkind heeft klaarblijkelijk al goed leren zwaaien met de knuppel. Het mikken was alleen het probleem (hoop ik) Opa’s knie wordt zodoende vakkundig bewerkt. Opa vergaat van de pijn en kronkelt op de grond en heel Nederland lacht.
De enige verklaring die ik hier kan bedenken is toch een vorm van empathie. Een heel vreemde vorm, dat wel, maar volgens mij leven jullie (voel je vooral niet aangesproken) je in, in opa, je voelt de pijn, je verbijt de schreeuw om niet af te gaan voor je kleinkind. Maar wat je het meeste voelt, is een soort opluchting, een enorme opgebouwde spanning, want je ziet natuurlijk al aankomen dat dit gaat gebeuren en dan dat gevoel… De bewustwording dat jij het toch niet bent die dit ondergaat.
Egoist!
Het artikel waar ik dit stuk op heb gebaseerd...
Comments
- 2 sep
0- 28 aug
0- 26 aug
0- 26 aug
0- 26 aug
- Hide replies (1)
1- 26 aug
0