Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en zie een melding dat mijn volgende les, de les creatief schrijven zal zijn in lokaal 121. Ik kijk naar de bordjes bij de lokalen en zucht. Momenteel slechts bij lokaal negentig.
Ik haast mij door de gangen, voordat ik tot halt wordt geroepen door een diepe mannenstem achter mij. ´Mevrouw Skyler… Haast en spoed is zelden goed. Je zou toch niet willen dat ik je zou opschrijven?'
Ik draai me om en zie een lange man, met een brede bouw, halflang bruin haar en dolende bruine ogen naar mij staren. Zijn ogen dwalen van mijn ogen, naar mijn borsten, benen en rok. Bij mijn rok blijft zijn blik even steken, totdat ik de stilte verbreek.
'Nee, mijn excuses, maar ik ben laat.' leg ik uit.
De man knikt en staart de lege gang in. Hij doet een stap dichter en rust zijn hand op mijn schouder. 'Dan zal ik je niet langer ophouden, miss.' zegt de man.
Zijn hand glijdt van mijn schouder naar mijn rug. Ik trek snel weg en loop richting het lokaal, die duidelijk kleiner van stuk is als het vorige. De bouw is zoals een gewoon lokaal, vierkant, zonder podium, en slechts een in/ uitgang.
Het kleine lokaal heeft uitzicht op het meer, hier mogen alleen de leerkrachten komen om te zwemmen. De reden hiertoe is simpel, althans, als je de reden moet geloven die de meeste leerkrachten vertellen. Hun zullen je namelijk vertellen dat het te gevaarlijk is voor studenten. Een hoop lariekoek als je het mij vraagt, ik heb namelijk vele fijne herinneringen van vorig jaar bij dit meer.
De eerste kus, mijn eerste blote duik en natuurlijk… die ene zwoele zomeravond.
Het meer is namelijk ook beschikbaar voor de cherubs, onder begeleiding van hun zogenoemde guardians (wakers) natuurlijk.
De geheime gemeenschap voor studenten en leerkrachten. Een hush-hush gemeenschap waar rollenspel en romantiek samenkomen en slechts enkele studenten weten ervan en nog minder zijn hiervoor uitgekozen.
Ik zit nu een paar jaar bij deze gemeenschap en heb mijzelf een comfortabele zetel bemachtigd, al zeg ik het zelf. Laat je gedachten nu niet op hol slaan, want mijn relatie met het schoolhoofd heeft hier vrij weinig mee te maken. Inlevingsvermogen en de kracht van je acteren heeft er meer mee te maken. Het is tenslotte het grootste deel een gemeenschap voor de beeldende kunst van theater.
Ik schud mijn hoofd en ontsnap uit mijn gedachten. Mijn ogen glijden van het meer naar het kleine, lege lokaal. Boeken, papier en een pen liggen klaar op alle bureaus in het lokaal.
Ik kijk op de klok en frons, twee minuten voordat de les begint en nog geen enkele ziel te bekennen.
Comments
- 5 aug
0