Heel lang geleden zag ik een aflevering van All You Need Is Love. Er werd een ouder echtpaar dat al bijna 60 jaar getrouwd was naar voren geroepen. De kleindochter van dit echtpaar vertelde dat haar opa en oma niet altijd even lief voor elkaar waren. Blijkbaar liepen ze heel de dag op elkaar te vitten en ging het zelfs zover dat ze elkaar wat liepen te treiteren. De oma beaamde ook heel eerlijk dat, wanneer je zoveel jaren bij elkaar bent, de irritaties wel eens op konden lopen.
Na het pensioen van haar man waren ze 24/7 bij elkaar en opa ging zich ineens met alles bemoeien. Dat kon zo hoog oplopen dat er zelfs met afbakbroodjes naar elkaar gegooid werd, spulletjes van elkaar verstopt werden en de stekker uit de tv werd getrokken tijdens het hoogtepunt van een spannende voetbalwedstrijd. Ik heb er al gniffelend naar zitten kijken.
Toch is dit echtpaar mij toen bijgebleven. Ik moest er sindsdien regelmatig aan denken en herkende hier mijn ouders toch ook wel een beetje in. Niet dat ze afbakbroodjes naar elkaars hoofd gooiden maar het gekibbel kwam mij toch wel bekend voor. Sinds mijn vaders pensioen mopperde mijn moeder er ook op los. Hij ging zich in haar ogen ineens overal mee bemoeien, hoe zij het huishouden bestuurde en dat soort dingen. Wat mijn moeder al jaren prima alleen deed, werd volgens haar met de grond gelijk gemaakt en werden er nieuwe ritmes en werkwijzen geïntroduceerd. Ik hoor mijn moeder nog roepen…´ik word gek van die man!´
Wanneer wij er waren of tijdens een telefoongesprek kon het gekibbel soms niet op.
O wee, als je één van de twee gelijk gaf. Vaak was het echt lachwekkend en hartverwarmend maar ik werd er af en toe ook wel eens kriegel van om dat gekibbel aan te moeten horen.
Ik riep dan ook heel wijs uit, dat ik wel zeker wist, dat het bij mij later niet zo zou gaan!
Het feit is dat mijn man en ik (inclusief verkeringstijd en samenwonen) ook alweer bijna 40 jaar lief en leed delen, onze zoon inmiddels volwassen is en uiteraard zijn eigen gang gaat. Daardoor zijn wij nu ook veel meer samen en op elkaar aangewezen. Heerlijk vinden wij het om weer lekker saampjes te zijn, maar zal ik eens wat zeggen, wij kibbelen ook. Wij kunnen elkaar ook om de stomste en de meest pietluttige dingen in de haren vliegen. Ik merk dat ik mij soms ook kan ergeren aan kleine en totaal onbenullige dingen, ze maken dat mijn bloeddruk naar grote hoogtes schiet. Mijn man zal ongetwijfeld hetzelfde bij mij hebben. De geschiedenis herhaalt zich. Het gebeurde niet alleen bij het echtpaar op tv of bij mijn ouders, het gebeurt ook bij mij. Het grappige is, dat ik dezelfde en herkenbare verhalen ook van vrienden en kennissen hoor over het gedrag van hun ouders en partners. Het blijkt dus zo’n beetje overal en veelvuldig voor te komen.
Wat is dat toch met mensen dat, hoe langer ze bij elkaar zijn, de irritaties soms de pan uit kunnen rijzen. Dat ze ondanks het gekibbel toch zielsveel van elkaar houden. Niet met en niet zonder elkaar kunnen…een vreemd maar fascinerend iets.
Comments
- 8 sep
- Hide replies (1)
1- 8 sep
0- 1 sep
- Hide replies (1)
1- 2 sep
0- 1 sep
- Hide replies (1)
1- 2 sep
0- 1 sep
- Hide replies (1)
1- 2 sep
0- 31 aug
- Hide replies (1)
1- 31 aug
0