Eindelijk had ze de boel weer een beetje op de rit. Eindelijk leek alles weer een beetje de goede kant op te gaan. Ze had er een lange werkdag opzitten, maar besloot dat ze toch nog zou gaan sporten. Immers ze was net zo goed bezig; 3x per week een uurtje niet voor anderen, maar aan zichzelf werken. Ze was er ruim een maand geleden mee begonnen. Ze had 2 weken vrij van werk, geen geld en/of vrienden om mee op vakantie te gaan en veel te veel tijd om na te denken. Haar kinderen hadden het zo zwaar en ze voelde zich weer eens machteloos, totdat ze bedacht dat er een ding was dat ze wel voor hen kon doen. Ze kon proberen om hun zorgen om haar weg te nemen. Dus raapte ze al haar moed, vele overtollige kilo's en rokerslongen bij elkaar en verbond zichzelf aan een kleine plaatselijke sportschool. Tegen alle verwachtingen in genoot ze van deze uurtjes en de trotse blik van haar jongste als ze ging sporten maakte dat het niet moeilijk was om vol te houden.
Enfin, ze had dus voor het eerst 's avonds (over het algemeen niet bepaald haar productiefste dagdeel) gesport en kwam rond tienen weer thuis aan. Moe, maar voldaan. Het was inmiddels donker en ze zag drie jongemannen rondhangen bij de ingang van de portiek van haar appartement. Ze keken omhoog, trokken aan de afgesloten deur, maar belden nergens aan. Dichterbij gekomen bleek het haar oudste zoon te zijn met twee van zijn oudste vrienden. Ze had ze in eerste instantie niet herkend in het donker en ze had ze ook lang niet gezien. Ze was opgelucht, haar zoon zag er stukken beter uit dan de laatste keer dat ze hem zag. Tegelijkertijd sloeg er een lichte paniek toe, want haar jongste zoon kon elk moment thuis komen van werk en ze moest koste wat kost voorkomen dat die twee elkaar zagen. Ze kende de absolute noodzaak daarvan, maar tegelijkertijd kon haar moederhart ook de oudste zoon niet harteloos wegsturen. Ze besloot met hem op de trap voor de portiek te gaan zitten en legde hem nogmaals rustig uit waarom hij niet onverwacht langs kon komen, dat hij haar van tevoren moest appen of bellen als hij haar wilde zien.
Hij begreep het niet, hij was toch een goede christelijke jongen, waarom waren mensen bang voor hem?
Op dat moment werd ze gebeld door haar dochter die even langs wilde komen. Dat bracht haar in een nog lastiger parket. Haar onvermogen te liegen resulteerde in rauwe emoties links en rechts van haar. Ze deed alles om deze bizarre situatie te redden. Ze hing haar dochter op met de belofte te appen zodra hij weg was en riep haar inmiddels boos weggelopen zoon terug. Ze wist hem te kalmeren en deed nogmaals een poging hem te laten begrijpen waarom anderen zo emotioneel op hem reageren. Dit resulteerde zoals altijd in een discussie over de wil van God. Haar zoon had God verkozen boven de mensheid en dus ook boven zijn familie. Zij had zelf altijd in een God geloofd, maar niet in de God die hij aanhing. Zij geloofde in een God van onvoorwaardelijke liefde, hij geloofde in een God die Jezus met het zwaard naar de aarde had gestuurd om verdeeldheid te zaaien. Zij beschouwde iedereen als evenbeeld en kind van God, hij beschouwde iedereen als zondaars en kandidaten voor de hel. Voor hem was de bijbel wet en waar zij enkel probeerde te leven volgens de 10 geboden, nam hij de totale bijbel als leidraad. De tegenstrijdigheden die zij daarin zag ontkende hij. Waar zij het heilige boek in perspectief van de tijd probeerde te plaatsen, beschouwde hij de Bijbelse wetten als eeuwigdurend. Dientengevolge verwierp hij het overgrote merendeel van de mensheid en in het bijzonder homoseksuelen en transgenders. Dit was niet hoe zij hem had opgevoed en tegen al haar basisprincipes. Zij probeerde hem opnieuw rustig maar beslist uit te leggen waar volgens haar zijn denkfout lag en dat het aardse leven draait om liefde voor je medemensen, dat alles draait om liefde voor de ziel ongeacht geslacht. Dat homoseksualiteit en genderdysforie geen zonde is, omdat je daar niet voor kunt kiezen zoals je wel voor diefstal of moord kiest, dat mensen gewoon zo geschapen zijn door God.
Op dat moment bemoeide zijn vriend zich met het gesprek en ontspoorde de situatie. Zelf had ze dat nog niet door, immers haar insteek was liefde. De bewuste jongeman begon haar uit te schelden voor Godslasteraar en alles wat lelijk is en haar zoon liet dat in stilte gebeuren. Zij stond op van de trap, liep naar de jongeman toe en zei hem rustig dat ze niet accepteerde dat hij zo respectloos tegen haar sprak. Zijn antwoord was twee volle vuisten. Het werd zwart voor haar ogen en 2 meter verder ging haar licht pas weer aan op de koude straatstenen. De buurman kwam naar buiten gerend om haar te ontzetten, de politie kwam met 5 man sterk en zij kon alleen nog huilen. Huilen met hart en ziel. Hart en ziel, dat is waar liefde enkel om draait.
Comments
- 21 sep
1