Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Magnetronhamburgers

en homograpjes.

Geschreven door Thijn Piera
Gepubliceerd op: 17 juli 2021
5
65
5
Afbeelding door Erik Mclean via Unsplash
Vanwege de corona-restricties die de harde hand van de overheid had opgelegd, sloot de kroeg om tien uur s’avonds. Een paar van ons hadden snel bier gehaald bij de supermarkt tegenover de straat, om de avond voort te zetten bij een vriendin van mij in Amsterdam-Noord.

Door de avond heen hadden verschillende onbekenden gezichten zich bij onze groep gevoegd. Ik heb het nooit zo op mensen die zich opdringen aan mijn vriendengroep zonder dat ik ze ken, maar deze specifieke avond was er een karakter genaamd "Ruard" die precies de dart in mijn bullseye wist te raken.

Een deel van de mensen ging met de metro naar Noord, een ander deel (inclusief Ruard) met de fiets. Ik was verbaasd dat Ruard met de fiets was. Hij woonde in de Bijlmer, en tenzij hij verwachtte dat hij bij de vriendin kon blijven slapen, moest hij zich voorbereiden op een vijftig minuten durende fietsrit terug naar huis, iets wat hij claimde vaker te doen maar wat zijn vruchten blijkbaar niet afwierp aangezien hij een aardig kolossaal lichaam had.
Ook had hij zo’n hoog stemmetje, dat ik betwijfelde of hij ooit de baard in de keel had gehad. Een baard in zijn nek had hij in ieder geval wel, althans, het leek eerder op een slecht gemaaid grasveld, waar de tuinman grote stukken gras had overgeslagen en als gevolg er hier en daar flinke plukken uitstaken.
Zijn haar was even goed verzorgd als zijn baard. Het waren lange dunne slierten die geen connectie met elkaar opzochten. Het was vettig en op zijn hoofdhuid zat veel roos. Zonde, met een beetje verzorging had het er goed uit kunnen zien, maar dat is het geval met de meeste mensen en ik moet eerlijk toegeven dat je op een slechte dag hetzelfde over mij zou kunnen zeggen.

Het grootste gedeelte van de groep klaagde al een paar uur dat ze nog niks hadden gegeten en Ruard zag duidelijk de kans om wat vrienden te kunnen maken. Hij beloofde op de weg naar Noord te stoppen bij een avondwinkel voor wat snacks, iets wat de maagjes zou stillen en de drank zou absorberen.

Eenmaal in Noord zaten we op het dakterras. De mensen op de fiets waren nog niet gearriveerd. Iedereen wachtten met smart op het voedsel van Ruard. Mensen begonnen te praten over het bestellen van pizza. Het duurde tenslotte al een tijd.

“Ik wil wel pizza”, zei ik vanwege mijn fingerspritzengefühl dat Ruard zijn voedsel ons zou gaan teleurstellen. In een avondwinkel viel geen eten te bemachtigen dat als een goede fundering zou functioneren om de alcohol binnen te houden. Je kon er hoogstens chips en chocoladerepen krijgen.

Het dakterras keek uit op de straat en aan het einde kwam er een kleine groep mensen aangefietst. Ik hoorde een meisjesstem, dus ging er vanuit dat dat niet de groep was waar wij op aan het wachten waren, aangezien deze louter uit jongens bestond. Tot mijn verbazing waren ze het wel. De meisjesstem was van de man waar iedereen op aan het wachten was: de man met het voedsel, de verlosser van de honger, de bevrijder van de derde wereld… Ruard.

“Tadaaaa”, riep hij vol zelfvertrouwen terwijl zijn handen in zijn rugtas graaiden.

Het voelde alsof ik mijn ziel aan de duivel verkocht door voedsel aan te nemen van iemand die ik eigenlijk niet mocht, maar in zware tijden moest je pakken wat je pakken kon en die uitspraak paste perfect bij het moment waarin ik mij bevond.

Chips, chocoladerepen… ik had het allemaal gegeten, maar de beste man had zichzelf proberen te overtreffen en was daar ziekelijk in gefaald. Kant en klare magnetronhamburgers bleven zich opstapelen op de tafel, voor ieder minstens twee. In zekere zin hielp het wel, want alleen al kijken naar het voedsel doodde je eetlust.

“Één voor jou, één voor jou…”, Ruard ging de tafel rond met een glimlach.

“Ennn één voor de homo”, zei hij plots.

Het viel stil. Ruard reikte met uitgestrekte hand een burger aan een jongen die tegenover mij stond en inderdaad op hetzelfde geslacht viel.

“Pardon?”, zei de jongen.

“Je bent toch homo?”, vroeg Ruard terwijl hij met een grijnzende blik de groep rond keek om te kijken of iemand anders het net zo grappig vond als hijzelf.

Het kleine beetje empathie dat ik voor Ruard had, verdween.

“Kanker op mijn huis uit”, zei de vriendin, en Ruard vertrok met een hangend hoofd van het dakterras om te beginnen aan zijn vijftig minuten durende fietsrit naar huis.

Ik ving nog een laatste vleug op van zijn lichaamsgeur, die alleen afgescheiden kon worden door iemand die magentronhamburgers at. Onsmakelijk.
5
Geschreven door Thijn Piera
Gepubliceerd op: 17 juli 2021
5
65
5

Comments

  • 25 juli
  • 0
Met plezier gelezen.
  • 25 juli
0
  • 20 juli
  • 0
Leuk geschreven Thijn!
  • 20 juli
0
  • 18 juli
  • 0
Ja, dan verspeel je in recordtijd alle sympathie!
  • 18 juli
0
  • 17 juli
  • 0
Leuk geschreven met een tintje sarcasme en humor.
  • 17 juli
0
  • 17 juli
  • 0
Leuke schrijfstijl heb je Thijn!
  • 17 juli
0

Recente en relevant artikelen