Het is mijn fout zeggen ze.
Moest ik hem maar niet plagen.
Met mijn loopje.
Mijn doen.
Mijn glimlach.
Het is mijn schuld, al voelt dit niet zo. Maar ja... nu is er niets meer aan te doen.
Nu is het gebeurt en kan ik niet meer terug. Hoe graag ik het ook zou willen. De tijd is niet terug te draaien.
Ik ben een plaaggeest. En dat trekt hun aan. Al zag ik het niet aankomen. Mocht ik het zien aankomen, had ik iets anders aangedaan.
Had ik iets anders aangedaan, me iets anders gedragen, anders gelopen, zou dit nooit gebeurt zijn.
Nu voel ik me zo vies.
Verdriet en nergens kan ik troost vinden, want zij vinden dat het mijn schuld is.
Nu moet ik deze zware steen in mijn al te zware zorgenrugtasje voor altijd meedragen.
Erover praten met iemand durf ik niet meer. Wat zouden ze eraan kunnen doen? Misschien was het wel mijn schuld.
Hij is het waarschijnlijk al lang vergeten. Was het niet bijzonder of liefdevol... nee, voor hem was het een doodnormale dag.
En voor mij zal het voor altijd die dag zijn. Die dag dat ik misbruikt werd.
Comments
- 18 sep
0- 17 sep
1- 17 sep
1- 17 sep
1- 16 sep
1