In 2017 kwam ik voor het eerst in aanraking met de koningsklasse van de racerij. Als fervent gamer was ik opzoek naar iets nieuws en kwam ik uit bij F1 2017. Een racespel waar je zelf een carrière als coureur kan beginnen. Je komt binnen bij een f1 team en moet elke race het maximale uit je auto pompen. Je kunt zelf beslissen hoe je de auto wil ontwikkelen en je eigen afstellingen bepalen in elke race. In de laatste versie van het spel kun je een eigen team oprichten, de auto zelf ontwerpen, de financiën regelen en zelfs een heuse storymode. Opmerkelijk want sportgames, waarvan de bekendste toch Fifa zal zijn, zijn vrijwel elk jaar identiek.
De eerste race die ik live keek was de GP van Australië in 2018. Dat was strijden want soms begint de race al voor de zon opkomt. Maar ik was er helemaal klaar voor en ondanks dat Albert Park niet een geweldig circuit is was het niet voor niks. Voor wie het misschien niet meer weet was dit de race waar Haas twee keer dezelfde fout in de pitstops maakte. Waardoor beide auto's, die trouwens heel goed bezig waren, het spel moesten verlaten vanwege een los wiel. Hierna deed de teambaas van Haas een van de meest legendarische uitspraken uit de formule 1.
We could have looked like rock stars, But now we look like a fucking bunch of wankers. A bunch of fucking clowns.”
Ik wist toevallig dat de buurman ook graag formule 1 keek, dus nodigde ik hem uit voor de volgende race. Tot groot genoegen van mijn vader, die liever had dat ik het even had gevraagd. Hij had helemaal niks met formule 1 en het leek hem voornamelijk vrij saai. Maar toen de buurman, een soort wandelend merchandise museum, en ik vrolijk zaten te kijken naar de 2e ronde in Bahrein viel ons op dat er iemand wel heel lang in de keuken bleef plakken. Met zijn kale knars om het hoekje zat mijn vader alles druk te bestuderen. Totdat hij steeds een stap dichterbij kwam en uiteindelijk in zijn vaste stoel plofte. Sindsdien hebben we samen, tot ik uiteindelijk uit huis ging, elke race met z'n allen trouw gekeken. En ik moet bekennen dat het mijn favoriete traditie is geworden. Voornamelijk omdat hieromheen allemaal splinter tradities kwamen.
Zo nam de buurman zo'n kartonnen Max van de Jumbo elke week mee, had mijn vader naambordjes op onze vaste plekken geplakt, en bakte mijn vriend elke week de friet tijdens de race. In het eerste seizoen had je nog de reclame van Storytel met een debiel muziekje waar we allemaal op gingen dansen. Het feit dat mijn moeder vaak op de spannendste momenten in slaap sukkelde was misschien wel mijn favoriet.
De dingen die mij van dat eerste seizoen nog het meeste bijstaan is de crash tussen Max en Daniel. Dat was de eerste keer dat ik twee teamgenoten zag crashen, en in mijn herinnering ook de eerste heftige crash die ik zag. Alhoewel die crash nu peanuts lijkt vergeleken met andere die wij reeds zouden zien. Zo had je Marcus Ericsson, die vanwege een DRS fout, ineens linksaf ging terwijl hij naar rechts stuurde. Dit kwam omdat de achtervleugel die je op het rechte stuk openklapt niet meer dichtwilde aan het einde van dat rechte stuk. De auto knalt frontaal tegen de muur en de wielophanging breekt af. De auto glijdt door en vanwege de gebroken suspensie komt zijn ene wiel onder de zijkant van zijn auto. Hij vliegt in een kurkentrekker met een mega snelheid door het grind. Later dit seizoen zou Hulkenberg nog een keer over de kop, maar met een stuk minder geweld. Het wonderbaarlijke is dat deze jongens keer op keer zonder serieuze verwondingen weer uit de auto klimmen.
De veiligheid in de Formule 1 is altijd een omstreden onderwerp. De introductie van de Halo, de beugel op de cockpit, was een controversiële beslissing. De fans vonden het belangrijk dat het een open cockpit series bleef, sommigen gingen zover dat ze vonden dat de voorstanders van de Halo dan maar in een andere klasse moesten gaan rijden. Nu kraait er geen haan meer om de Halo, omdat we minimaal al een handvol keren hebben gezien dat de Halo levens kan redden. Zo ging Alonso's auto in België over de auto van Leclerc heen, waarbij zijn achterband op de Halo klapte, waar anders Leclerc's hoofd had gezeten. Leclerc, is het perfecte voorbeeld waarom de Halo zo noodzakelijk is. De reden dat deze beugel er kwam was het overlijden van zijn mentor Jules Bianchi. Die in 2014 tijdens een regenrace in Japan zijn leven zou verliezen tijdens een ongeluk met een shovel. De shovel had een wrak van de baan willen tillen, maar vanwege de regen gleed een ronde later Bianchi in dezelfde bocht eraf. Er wordt gezegd dat de Halo het nalatenschap van Bianchi is geweest, omdat deze beugel zijn leven misschien wel had gered.
Het is inmiddels 2020, en we zitten middenin ons derde seizoen f1. Drie seizoenen waar Lewis Hamilton de rest van het veld kennis liet maken met zijn ongekende snelheid. We hebben een paar overwinningen van Max beleeft, een paar crashes en races waar we ons hebben afgevraagd of er niks anders op tv was. Maar ook zagen we Pierre Gasly, een jongen die het jaar daarvoor voor Red Bull mocht racen maar werd teruggezet. Hij presteerde onvoldoende in de Red Bull en dus werd hij halverwege 2019 in België teruggezet naar het junior team. Datzelfde weekend overleed zijn beste vriend Antoine Hubert tijdens de Formule 2 Race op hetzelfde circuit. Het leek dus alsof er voor de Fransman geen einde aan zijn misère zou komen. Maar op hetzelfde circuit waar Max een jaar eerder nog uit de leiding werd gecrasht door Ocon, reed Gasly zich naar zijn eerste podium. Niet wetende dat minder dan een jaar later hij in Italië een race zou winnen. Ik dacht dat dit het mooiste verhaal van het seizoen zou worden, en geloof me het was een hele beleving. Maar zelfs de overwinning van Pierre zou aan het einde van het seizoen een verre droom lijken.
Het is het einde van het jaar en we maken ons op voor twee races in Sakhir. Een nachtrace door de woestijn van Bahrein. De eerste week zou op de gebruikelijke layout van de baan gereden worden. De tweede week zou een nieuwe, kortere layout worden met rondes van onder de minuut. Bahrein is dezelfde race waar we twee jaar eerder voor het eerst met elkaar naar keken. De start is altijd spannend, omdat er twintig auto's driftig elk plekje wat ze kunnen pakken ook met het mes tussen de tanden zullen bevechten. Wij zijn natuurlijk alleen maar met Max bezig. En hebben weinig oog voor achterin. De camera aan het einde van het tweede rechte stuk laat het hele veld tegemoetkomen. Er lijkt niks aan de hand totdat er achterin het beeld een auto ineens naar de zijkant wordt geslingerd. De stilte sloeg als een bom in over het hele circuit en in alle huiskamers als gevolg van een angstig geschreeuw. Als ineens in de verte een ontploffing plaatsvind en de vlammen over het circuit torenen. De camera gaat snel terug naar de raceleider en de rode vlag bepaalt dat de race gestaakt wordt. Elke coureur vraagt geschrokken zijn engineer om informatie, maar niemand heeft een antwoord. Ik weet nog dat mij het gevoel bekroop dat ik net iemand dood had zien gaan. Het blijkt om Romain Grosjean te gaan. Een Fransman die wel vaker een ongeluk meemaakte, maar zoiets had niemand ooit gezien.
Zoals ik eerder al aangaf is de veiligheid binnen de formule 1 het aller belangrijkste. Zo ligt de coureur in een soort badkuip, beter bekend als de survival cell. Een gigantisch sterke constructie die de coureur als een soort sarcofaag beschermt tijdens een crash. Bij de allerheftigste impacts is dit vaak het enige wat resteert, zoals je ook zag bij Ericsson. Daarnaast heb je natuurlijk de Halo, die het hoofd van de coureur beschermt. Deze beugel zou het gewicht van meerdere dubbeldekker bussen kunnen dragen. En is voornamelijk bedoelt om het hoofd tegen rondvliegende brokstukken te beschermen. Nou draagt de coureur natuurlijk een helm, maar zoals de geschiedenis van de sport vaak uitwees is dit alleen niet genoeg. Ook hebben de mannen een soort beugel in hun nek. Het HANS apparaat, die de klap op de nek en het achterhoofd opvangt. Maar de belangrijkste functie van deze beugel is het bij bewustzijn houden van de coureur. Omdat je maar nooit weet hoe snel je de auto moet verlaten.
De Haas van Grosjean was tegen de vangrail in tweeën gebroken. De survival cell was door de vangrail heen en de achterkant, met de brandstof tank, stond nog aan de kant van het circuit. Zoals Grosjean zelf vertelde was hij bij bewustzijn. Hij wist dat hij gecrasht was en wilde de auto verlaten. Hij deed zijn gordel los en wilde zijn stuur verwijderen. Hij probeert omhoog te komen maar hij lijkt zijn hoofd te stoten. Waardoor hij denkt dat hij misschien wel over de kop ligt. Hij gaat weer zitten en besluit te wachten op hulp. Hij kijkt om zich heen en ziet alleen maar een oranje waas. Op het moment dat de plastic laagjes op zijn vizier beginnen te smelten realiseert hij dat het wel eens vlammen konden zijn. Hij weet dus dat hij de tijd niet heeft om op hulp te wachten en besluit nog een ontsnappingspoging te wagen. Maar wat hij ook probeert het lukt hem niet op los te komen. Gedachten schieten door zijn kop, over Lauda, zijn held, hoe hij hoopt dat dit niet zijn laatste race zal zijn. Hij gaat weer zitten, zijn spieren ontspannen een gevoel van vrede bekruipt hem als de dood hem aankijkt. Hij verteld zelf hoe zijn angst in vrede veranderde, hoe hij zich afvroeg wat als eerste zou verbranden. Zijn benen of zijn armen, of het pijn zou doen of niet. Hij beschrijft hoe zijn brein, misschien zijn onderbewustzijn, naar een andere oplossing opzoek ging en uitkwam bij zijn kinderen. De gedachte dat zijn vrouw en kinderen weer moest zijn deed hem nog een poging wagen. Hij komt enigszins overeind maar voelt dat zijn voet vast zit. Dus hij gaat weer zitten, trekt zijn voet zo hard mogelijk terug en klimt weer omhoog.
De beelden doen niks af voor een oorlogsfilm. Doktoren en marshalls die over de baan heen rennen richting de vlammenzee. Leden van elk team compleet verslagen terwijl ze wachten op informatie.
De rook die als een zwarte toren over het circuit heen staat. Er wordt met man en macht gevochten tegen de vlammen, terwijl niemand weet hoe de coureur dit ooit zou overleven. Zijn eigen teambaas verteld dat hij ooit had verwacht dat iemand hier ooit uit zou komen. En zo staan ineens miljoenen mensen met de handen in hun haar tegen de vaak zo bittere realiteit te vechten. Omdat je instincten zeggen dat niemand hier ooit meer uit zal komen. En toch is er dan ineens Grosjean die als een schim door een gat in de vlammen over de vangrail getild wordt. En er werd voor hem gejuicht als nooit te voren.
Dit was het moeilijkste sport moment wat ik ooit heb meegemaakt. Een knoop in je maag is bij sport niet zo bijzonder, noch een brok in je keel. Maar zo'n koude steek in je buik is een gevoel die ik niemand gun. En toch is het allemaal onderdeel van de sport. Want uit zulke emoties komen alleen nog maar mooie dingen voort. Zo werd hij verdiend als held weer onthaalt de week daarop. Met verband om zijn handen en verder weinig verwondingen liet hij zien dat niks hem eronder kreeg. Hij verteld later in een interview misschien wel weinig gewonnen te hebben in de sport, maar ze zullen hem nooit weer vergeten. "I am the man who walked from fire."
Dit jaar is alles anders. Max lijkt de overhand te hebben op het circuit. Ondanks zijn crash van 51 G lijkt hij nog steeds onverschrokken door te stomen. Hij leidt voor het eerst het kampioenschap, maar doet dit met dezelfde kenmerkende onverschilligheid. Max is een absolute sportman en een nationale held. De man waarom ik altijd kan lachen, René van der Gijp, denkt dat hij de Cruijff van deze generatie is. Nou is Max wat korter door de bocht dan Johan, maar dit lijkt vooralsnog aardig te kloppen. En terwijl mensen als Lewis en Sebastian zich ook met maatschappelijke issues bezighouden lijkt Max zich maar met 1 ding bezig te houden. Misschien is het een bijproduct van de jeugd. Lewis en Sebastian zijn ouder, misschien wat wijzer, maar niet sneller. Het is natuurlijk ook de snelheid waar het uiteindelijk om draait. Als je geen snelheid toont kent je statement ook geen kracht. Zo had Lewis zijn oproep voor aandacht in de zaak Breonna Taylor, minder passie opgeroepen als hij niet eerst net gewonnen had. Het is ook belangrijk om gebruik te maken van je platform om misstanden aan te kaarten. Mensen kunnen wel zeuren dat sport en politiek niks met elkaar te maken hebben, maar zeg dat maar tegen een voetballer die voor aap wordt uitgemaakt, of een coureur die zijn hele leven met racisme te maken had van zowel fans als teams en raceleiding. Zo spreekt het natuurlijk boekdelen dat de enige Zwarte Man in de 71 jaar lange geschiedenis van de sport, uitgroeit tot de aller beste aller tijden. Iemand die niet alleen zoals de andere coureurs de snelste moest zijn, maar zich buiten de baan ook nog honderd keer zo hard voor zijn plek moest vechten.
Ondanks de We Race As One campagne voor tolerantie van de LHBTI familie in de racewereld en de Black Lives Matters protesten die gefaciliteerd worden binnen de sport, is het nog niet helemaal fris. Nou is dat in een wereldje waar zo krankzinnig veel geld in omgaat nooit het geval. Maar toch is de hypocrisie van een campagne voor homo's voeren terwijl je voor miljoenen gaat racen in Saudi Arabië als snel gevonden. Maar hetzelfde is te zeggen over China en de Oeigoeren Genocide, Bahrein en Abu Dhabi en hun mensenrechtenschennis. Rusland, Verenigde Staten, Brazilië. Allemaal landen die niet helemaal of helemaal niet fris zijn. Nou gaan er geen duizenden gastarbeiders dood met het aanleggen van deze circuits en is het een duurzamere investering dan stadions voor een WK. Dezelfde vragen mag je stellen, willen we wel met zijn allen een sport steunen die het absolute minimale doet om grote kwesties aan de kaak te stellen. Of ligt deze verantwoordelijkheid misschien bij onze regering?
Ik blijf in ieder geval voor altijd fan en kijk enorm uit naar de nieuwe reglementen van 2022. Met een geïnteresseerd oog op de toekomstbeloftes van de sport. Synthetische brandstoffen, Diversiteit en boven alles, betere races.
Comments
- 1 aug
0- 31 juli
1- 31 juli
1- 31 juli
0- 31 juli
0