Ik ben in ons gezinnetje van drie, het enige oestrogeentje in huis.
Mijn mannen zijn allebei gek op alles met wielen of wat een ronkend geluid maakt.
Junior was dan ook één dag 17 jaar toen hij zijn eerste rijles kreeg en een half jaar later had hij zijn rijbewijs. Wij moesten hem als ouders natuurlijk wel coachen tot zijn 18e jaar.
Nou potdikkie, dat heeft mij in het begin de nodige grijze haren en hartkrampen bezorgd, kan ik u melden. Met klotsende oksels, mijn kont krampachtig samengeknepen en stampend op een pedaal wat er niet zat, heb ik trouw naast hem gezeten. Wat een idiote gewaarwording was dat, wanneer je naast je kind, van nog maar 17 jaar, zonder stuur of rempedaal aan jouw kant in de auto zit.
Maar goed, ik heb het allemaal doorstaan. Ik moet nu eerlijk zeggen dat ik met plezier en een gerust hart bij hem in de auto zit. Ook mocht hij van zijn toenmalige baas zijn vrachtwagenrijbewijs halen. Nou, dát liet hij zich geen tweede keer zeggen, want ook dat valt onder de categorie ronken en wielen. 18 lentes jong was hij toen hij ermee ging starten en ruim een half jaar later had hij ook dit rijbewijs in de pocket.
Er heeft bij ons altijd wel een motor in de schuur gestaan en mijn zoon is daar uiteraard in mee (op)gegroeid. Vanaf dat hij op zijn benen kon staan was hij al gefascineerd door die rotdingen en heeft altijd geroepen dat hij ook motor wilde gaan rijden. Ik heb dat onderwerp altijd vermeden als de pest. Ik dacht, heel onnozel, als ik er niet op reageer waait het wel over. Mooi niet, dus.
Na het behalen van zijn 2e stempeltje op zijn rijbewijs en het naderen van de minimale leeftijd om motor te mogen rijden, begon het gelazer. Stug bleef ik het onderwerp vermijden en stug bleef hij erover praten. Waarschuwen voor de gevaren en kwetsbaarheid waren voor zijn oren niet besteed.
Op zijn 21ste nam hij zijn eerste rijles. Ik kon zijn enthousiasme niet echt delen, hoe graag ik het ook wilde. Pa werd toch ook wel een beetje aangestoken door het motorvirus dus het internet werd uitgeplozen en samen gingen ze op pad om motors te kijken. Er werd zo’n racemonster gekocht. Onder het eten ging het alleen maar over de motor en pruilend met af en toe een waarschuwende blik richting mijn man, zat ik het allemaal aan te horen. Liever niet te enthousiast maken, aub!
Eindelijk was het zover en mocht hij afrijden en ik had er zulke gemengde gevoelens bij.
Ergens diep in mijn bezorgde moederhart floepte het af en toe door mijn hoofd dat hij gewoon maar beter kon zakken, maar voor hem en zijn portemonnee gunde ik het hem zo ontzettend dat hij zou slagen. Gezakt...de eerste keer. Oh man, wat was ik opgelucht en stiekem vond ik het wel prima zo. Maar ja, uitstel van executie, want een maand later kwam het tweede examen. Geslaagd. Ik kon natuurlijk mijn eigen gezicht niet zien maar ik weet zeker dat ik hem, al lachend als een boer met kiespijn, omhelsde om hem te feliciteren met zijn rijbewijs.
Op een maandag kreeg hij het felbegeerde stempeltje erbij en natuurlijk werd er toen pas vakantie opgenomen, zodat er gereden kon worden. Vanaf die maandagmiddag had hij er al ruim 500 km opgezet, pfff....en het was pas donderdagochtend. Ik zat heel de dag met mijn kont bij elkaar.
Ik bleef zwijgen over die motor. Ik wilde er het liefst zo min mogelijk over horen, maar begon er na een aantal maanden aan te wennen en voorzichtig het vertrouwen te krijgen. Er werd zelfs uit het keukenraam gekeken om hem met een glimlachje en een soort van verwrongen gevoel van trots uit te zwaaien.
De motortijd heeft weer op volle toeren gedraaid en zelfs nu, na al die jaren, slaak ik iedere keer weer een zucht van verlichting wanneer ik die motor de bocht om hoor komen. Stiekem ben ik altijd weer blij wanneer de herfst in aantocht is. Tijd voor de winterstalling!
Comments
- 23 aug
2- 21 aug
- Hide replies (1)
2- 23 aug
0- 20 aug
2- 20 aug
2