Vandaag was mijn eerste werkdag in een nieuwe job. Spannend? Nou, reken maar. Elke nieuwe baan is elke keer weer een hele uitdaging. Ik kan het weten, een nieuwe baan is iets dat me om de een of andere merkwaardige reden regelmatig en bij herhaling overkomt. Geen idee waarom, er zijn misschien wat kleinigheidjes geweest, maar daar kan het toch niet liggen.
Bij de vorige baan heb ik per ongeluk een nieuwe locomotief aan gort gereden, daarvoor heb ik als schoorsteenveger per ongeluk alle roet de verkeerde kant op geblazen en ik ben een expert in het verwisselen van de richting van de lopende band. Echt, louter kleinigheden, een foutje kan immers iedereen overkomen, maar de betreffende chefs, bazen en directeuren hadden duidelijk geen enkel gevoel voor humor.
Genoeg getreurd, laat nu de champagne maar stromen en haal de taartschep maar uit het vet. Deze keer heb ik iets gevonden dat me op het lijf geschreven is, en geheel aansluit op mijn aanzienlijke kwaliteiten en vaardigheden: presentator van een wervelende televisieshow.
Veel mensen weten het niet, maar daar komt nog heel wat bij kijken. Je moet om te beginnen namelijk voor de camera’s wat op kleur worden gebracht. IJverige dames werkten met behulp van een kwast en een poederdoos mijn gezicht zo goed bij dat ik na afloop zelf moeite had mijzelf in de spiegel te herkennen. Een hele verbetering, noemden ze het vervolgens, waarvoor uiteraard mijn hartelijke dank. Trouwens, ik was niet de enige die met de herkenning moeite had. Ook de regisseur, zo’n jonge bemoeial die constant interessant loopt te doen met zo’n koptelefoon over zijn oren, liep me drie keer straal voorbij. Toen hij me uiteindelijk vond was hij nog kwaad op me ook.
Hoe dan ook, er moet ook aandacht zijn voor de juiste kleding. Aan krap zittende overhemden met stropdassen heb ik een gruwelijke hekel, met als ultiem hoogtepunt (wat tegelijk een enorm dieptepunt is: het boordenknoopje. Ik hield het daarom simpel: gewoon een mantel van konijnenbont, dat leek me wel passend voor een programma over huisdieren. Omdat het onder de studiolampen toch al heet genoeg is, heb ik besloten om alles onder de mantel gewoon weg te laten. Iets met puur natuur, zal ik maar zeggen.
Een goede gedachte? Van de ene kant wel, in ieder geval tot het moment dat de mantel aan het sluitinkje van een of ander hok bleef haken. Er klonk een licht krakend geluid en ik voelde plotseling een onverwachte frisse wind op plekken waar ik dat niet had verwacht, en zette ik mijzelf op een onbedoelde wijze vrij openhartig in de etalage van het volk.
Om een lang verhaal kort te houden: laat die taartschep maar in het vet zitten, en die champagne bewaar ik wel voor een andere keer. Als iemand nog een baan voor me weet, ik houd me aanbevolen.
Comments
- 9 juli
- Hide replies (1)
0- 13 juli
0- 7 juli
- Hide replies (1)
0- 13 juli
0- 7 juli
- Hide replies (1)
0- 13 juli
0- 6 juli
- Hide replies (1)
1- 7 juli
0- 6 juli
- Hide replies (1)
1- 7 juli
0